Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑ ΠΡΟΗΓΙΑΜΕΝΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ ΣΤΟ ΕΚΚΛ. ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

Την Παρασκευή 26 Απριλίου 2013 τελέσθηκε Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων στο Παρεκκλήσιο του Εκκλησιαστικού Λυκείου Πατρών.
     Χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.
     Τη Θεία λειτουργία τέλεσαν ο Αρχιμ. π. Γερβάσιος Παρεκεντές, Διευθυντής της Εκκλ. Εστίας και ο Πρωτοπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου.
      Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος μίλησε επίκαιρα στα παιδιά. Ανεφέρθη στο βαθύτερο περιεχόμενο των αγίων ημερών, λέγοντας ότι όλοι πρέπει να αντιληφθούμε το νόημα του Πάθους, αλλά και της Αναστάσεως. Ανέφερε ότι το κορυφαίο γεγονός στην Εκκλησία μας είναι η Ανάσταση του Χριστού. Χωρίς την Ανάσταση δεν θα υπήρχε Εκκλησία. Με την Ανάσταση πείσθηκαν οι μαθητές ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.
    Παράλληλα εξήγησε τη βαρύτητα της Ιερωσύνης, τονίζοντας την ανωτερότητα του Ιερέα έναντι των αγίων Αγγέλων και ανέφερε το γεγονός ότι οι Άγγελοι δεν μπορούν να τελέσουν το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Όταν λειτουργούν οι Ιερείς, οι Άγγελοι που συμπαρίστανται και κυκλώνουν το Θυσιαστήριο "ζηλεύουν"  τους Ιερείς  που πιάνουν με τα γήινα χέρια τους τον ίδιο τον Κύριο και τον προσφέρουν προς αγιασμό των πιστών.
     Τέλος, ευχήθηκε σε όλους καλή δύναμη στο έργο τους, στους δε μαθητάς Καλή Ανάστασηκαι να έχουν καλή πρόοδο και επιτυχία στις εξετάσεις που θα γίνουν μετά το Πάσχα, αφού γρήρορα τελειώνουν τα μαθήματα.-   

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΣΤΗ ΔΑΦΝΟΥΛΑ ΦΑΡΡΩΝ

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ ΣΤΗ ΔΑΦΝΟΥΛΑ ΦΑΡΡΩΝ 23-03-2013

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάσθηκε η μνήμη των Αγίων Θεοδώρων στη Δαφνούλα Πατρών.
      Στη Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ο οποίος και μίλησε επίκαιρα.

        Ανεφέρθη στο γεγονός της εορτής και στο θαύμα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος, σύμφωνα με το οποίο στα χρόνια που ήταν αυτοκράτορας ο Ιουλιανός ο Παραβάτης (361-363), θέλησε να ξαναεπαναφέρει την ειδωλολατρεία και κήρυξε φοβερό διωγμό κατά των Χριστιανών και πάλι και πολλοί μαρτύρησαν για την πίστη τους στο Χριστό.
       Ο Ιουλιανός, γνώριζε πολύ καλά την πράξη των Χριστιανών ότι την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τηρούν αυστηρή νηστεία καί εξαγνίζονται μ’ αυτή καί με τη θερμή προσευχή. Θέλησε να τους δημιουργήσει πρόβλημα και να τους μιάνει με ειδωλολατρικές θυσίες. Για το λόγο αυτό κάλεσε τον έπαρχο της Κων/πόλεως καί του ανέθεσε να επιβλέψει στην εκτέλεση της εξής εντολής του: Να σηκωθούν από την αγορά όλα τα τρόφιμα καί να μην υπάρχουν σ’ αυτήν παρά μόνον εκείνα πού θα ήταν ραντισμένα με το αίμα των θυσιών πού έγιναν στα είδωλα.

         Όμως με Θεία ενέργεια, φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδοξίου, ο Άγιος μάρτυρας Θεόδωρος ο Τήρων και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και για να αναπληρώσουν την τροφή να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη και ασεβούς αυτοκράτορα. Και το Σάββατο τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα.
         Από τότε, γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος σε δόξα Θεού και τιμή του αγίου μάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος.
        Επίσης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ανεφέρθη και στη σημασία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που είναι η πιο πνευματική περίοδος της Εκκλησίας μας και μας καλεί όλους σε πνευματική εγρήγορση για να φθάσωμε, πνευματικά προετοιμασμένοι, και να εορτάσομε το Πάσχα.
       Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε το Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας, που είναι άρτια εξοπλισμένο με Βιβλιοθήκη, Ηλεκτρονικούς Υπολογιστάς καθώς επίσης και με επιτραπέζια παιχνίδια για τα παιδιά του Κατηχητικού.
        Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την ευαρέσκειά του πρός τον εφημέριο του Σταροχωρίου - Δαφνούλας π. Γρηγόριο, αλλά και σε όλους όσους τον βοηθούν στο πνευματικό του έργο.   
         Στη Θεία Λειτουργία εκτός από τον εφημέριο της ενορίας π. Γρηγόριο Λουμπαρδέα, συλλειτούργησε ο γέροντας πατέρας του π. Παναγιώτης, πρώην εφημέριος του χωριού και ο Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών π. Δημήτριος Παγεωργίου.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΟΙ (Διαφορές)

ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου 
1. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Παλαιᾶς Ρώμης, παρά τίς μικρές καί μή οὐσιαστικές διαφορές, εἶχαν πάντοτε κοινωνία μέ τούς Ἐπισκόπους τῆς Νέας Ρώμης καί τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἀνατολῆς μέχρι τό 1009-1014, ὅταν γιά πρώτη φορά κατέλαβαν τόν θρόνο τῆς Παλαιᾶς Ρώμης οἱ Φράγκοι Ἐπίσκοποι. Μέχρι τό 1009 οἱ Πάπες τῆς Ρώμης καί οἱ Πατριάρχες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦσαν ἑνωμένοι στόν κοινό ἀγώνα ἐναντίον τῶν Φράγκων Ἡγεμόνων καί Ἐπισκόπων, ἀλλά καί τῶν κατά καιρούς αἱρετικῶν.

2. Οἱ Φράγκοι στήν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τό 794 κατεδίκασαν τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τήν τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Ἐπίσης τό 809 οἱ Φράγκοι εἰσήγαγαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque, τήν διδασκαλία δηλαδή περί τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Αὐτήν τήν εἰσαγωγή κατεδίκασε τότε καί ὁ ὀρθόδοξος Πάπας τῆς Ρώμης. Στήν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπί Μεγάλου Φωτίου, στήν ὁποία συμμετεῖχαν καί ἐκπρόσωποι τοῦ ὀρθοδόξου Πάπα τῆς Ρώμης, κατεδίκασαν ὅσους εἶχαν καταδικάσει τίς ἀποφάσεις τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ὅσους προσέθεσαν στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque. Ὅμως γιά πρώτη φορά ὁ Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ´ τό 1009 στήν ἐνθρονιστήρια ἐπιστολή του προσέθεσε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως τό Filioque καί ὁ Πάπας Βενέδικτος Η´ εἰσήγαγε τό Πιστεύω μέ τό Filioque στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε ὁ Πάπας διεγράφη ἀπό τά δίπτυχα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
3. Ἡ βασική διαφορά μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Παπισμοῦ βρίσκεται στήν διδασκαλία περί τῆς ἀκτίστου οὐσίας καί ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός ἔχει ἄκτιστη οὐσία καί ἄκτιστη ἐνέργεια καί ὅτι ὁ Θεός ἔρχεται σέ κοινωνία μέ τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργειά Του, ἐν τούτοις οἱ Παπικοί πιστεύουν ὅτι στόν Θεό ἡ ἄκτιστη οὐσία ταυτίζεται μέ τήν ἄκτιστη ἐνέργειά Του (actus purus) καί ὅτι ὁ Θεός ἐπικοινωνεῖ μέ τήν κτίση καί τόν ἄνθρωπο διά τῶν κτιστῶν ἐνεργειῶν Του, δηλαδή ἰσχυρίζονται ὅτι στόν Θεό ὑπάρχουν καί κτιστές ἐνέργειες. Ὁπότε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τῆς ὁποίας ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος θεωρεῖται ὡς κτιστή ἐνέργεια. Ἀλλά ἔτσι δέν μπορεῖ νά ἁγιασθῆ.
Ἀπό αὐτήν τήν βασική διδασκαλία προέρχεται ἡ διδασκαλία περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκ τοῦ Πατρός καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τό καθαρτήριο πῦρ, τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα κ.λπ.
4. Ἐκτός ἀπό τήν θεμελιώδη διαφορά μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τοῦ Παπισμοῦ στό θέμα τῆς οὐσίας καί ἐνεργείας στόν Θεό, ὑπάρχουν ἄλλες μεγάλες διαφορές, πού ἔγιναν κατά καιρούς ἀντικείμενα θεολογικῶν διαλόγων, ἤτοι:
- τό Filioque, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί τόν Υἱό μέ ἀποτέλεσμα νά μειώνεται ἡ μοναρχία τοῦ Πατρός, νά καταργῆται ἡ τέλεια ἰσότητα τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, νά μειώνεται ὁ Υἱός κατά τήν ἰδιότητά Του νά γεννᾶ, ἐάν ὑπάρχει ἑνότητα μεταξύ Πατρός καί Υἱοῦ, νά ὑποτιμᾶται τό Ἅγιον Πνεῦμα ὡς μή ἰσοδύναμο καί ὁμόδοξο μέ τά ἄλλα πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀφοῦ παρουσιάζεται ὡσεί "πρόσωπο στεῖρο",
- ἡ χρησιμοποίηση ἀζύμου ἄρτου στήν θεία Εὐχαριστία πού παραβαίνει τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἐτέλεσε τό Μυστικό Δεῖπνο,
- ὁ καθαγιασμός τῶν "τιμίων δώρων" πού γίνεται ὄχι μέ τήν ἐπίκληση, ἀλλά μέ τήν ἀπαγγελία τῶν ἱδρυτικῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ "λάβετε φάγετε... πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες...",
- ἡ θεωρία ὅτι ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ἐξιλέωσε τήν θεία δικαιοσύνη, πού παρουσιάζει τόν Θεό Πατέρα ὡς φεουδάρχη καί παραθεωρεῖ τήν Ἀνάσταση,
- ἡ θεωρία περί τῆς "ἀξιομισθίας" τοῦ Χριστοῦ πού τήν διαχειρίζεται ὁ Πάπας καί ἡ "ὑπερπερισσεύουσα" χάρη τῶν ἁγίων,
- ὁ χωρισμός καί ἡ διάσπαση μεταξύ τῶν μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος καί θείας Εὐχαριστίας,
- ἡ διδασκαλία περί τῆς κληρονομήσεως τῆς ἐνοχῆς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος,
- οἱ λειτουργικές καινοτομίες σέ ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ἱερωσύνη, Ἐξομολόγηση, Γάμος, Εὐχέλαιον),
- ἡ μή μετάληψη τῶν λαϊκῶν ἀπό τό "Αἷμα" τοῦ Χριστοῦ,
- τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα, κατά τό ὁποῖο ὁ Πάπας εἶναι "ὁ episcopus episcoporum καί ἡ πηγή τῆς ἱερατικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, εἶναι ἡ ἀλάθητος κεφαλή καί ὁ Καθηγεμών τῆς Ἐκκλησίας, κυβερνῶν αὐτήν μοναρχικῶς ὡς τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς" (Ἰ. Καρμίρης). Μέ αὐτήν τήν ἔννοια ὁ Πάπας θεωρεῖ τόν ἑαυτό του διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στόν ὁποῖον ὑποτάσσονται οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, ἀκόμη καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος,
- ἡ μή ὕπαρξη συλλειτουργίας κατά τίς λατρευτικές πράξεις,
- τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα,
- τό δόγμα τῆς ἀσπίλου συλλήψεως τῆς Θεοτόκου καί γενικά ἡ μαριολατρεία, κατά τήν ὁποία ἡ Παναγία ἀνυψώνεται στήν Τριαδική θεότητα καί μάλιστα γίνεται λόγος καί γιά Ἁγία Τετράδα,
- οἱ θεωρίες τῆς analogia entis καί analogia fidei πού ἐπικράτησαν στόν δυτικό χῶρο,
- ἡ συνεχής πρόοδος τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀνακάλυψη τῶν πτυχῶν τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας,
- ἡ διδασκαλία περί τοῦ ἀπολύτου προορισμοῦ,
- ἡ ἄποψη περί τῆς ἑνιαίας μεθοδολογίας γιά τήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν σύγκρουση μεταξύ θεολογίας καί ἐπιστήμης.
5. Ἐπίσης, ἡ μεγάλη διαφοροποίηση, ἡ ὁποία δείχνει τόν τρόπο τῆς θεολογίας βρίσκεται καί στήν διαφορά μεταξύ σχολαστικῆς καί ἡσυχαστικῆς θεολογίας. Στήν Δύση ἀναπτύχθηκε ὁ σχολαστικισμός, ὡς προσπάθεια διερεύνησης ὅλων τῶν μυστηρίων τῆς πίστεως μέ τήν λογική (Ἄνσελμος Καντερβουρίας, Θωμᾶς Ἀκινάτης), ἐνῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπικρατεῖ ὁ ἡσυχασμός, δηλαδή ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς καί ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ, γιά τήν ἀπόκτηση τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ. Ὁ διάλογος μεταξύ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ σχολαστικοῦ καί οὐνίτη Βαρλαάμ εἶναι χαρακτηριστικός καί δείχνει τήν διαφορά.
6. Συνέπεια ὅλων τῶν ἀνωτέρω εἶναι ὅτι στόν Παπισμό ἔχουμε ἀπόκλιση ἀπό τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία. Ἐνῶ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στήν θέωση πού συνίσταται στήν κοινωνία μέ τόν Θεό, διά τῆς ὁράσεως τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁπότε οἱ θεούμενοι συνέρχονται σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί ὁριοθετοῦν ἀσφαλῶς τήν ἀποκαλυπτική ἀλήθεια σέ περιπτώσεις συγχύσεως, ἐν τούτοις στόν Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στόν θεσμό τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος Πάπας ὑπέρκειται ἀκόμη καί ἀπό αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα μέ τήν λατινική θεολογία "ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνον ὅταν στηρίζεται καί ἐναρμονίζεται μέ τήν θέληση τοῦ Πάπα. Σέ ἀντίθετη περίπτωση ἐκμηδενίζεται". Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι θεωροῦνται ὡς "συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ πού συγκαλοῦνται ὑπό τήν αὐθεντία καί τήν ἐξουσία καί τήν προεδρία τοῦ Πάπα". Ἀρκεῖ νά βγῆ ὁ Πάπας ἀπό τήν αἴθουσα τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁπότε αὐτή παύει νά ἔχη κῦρος. Ὁ Ἐπίσκοπος Μαρέ ἔγραψε: «θά ἦταν πιό ἀκριβεῖς οἱ ρωμαιοκαθολικοί ἄν ἐκφωνώντας τό "Πιστεύω" ἔλεγαν: "καί εἰς ἕναν Πάπαν" παρά νά λένε: "καί εἰς μίαν... Ἐκκλησίαν"».
Ἐπίσης, "ἡ σημασία καί ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων μέσα στήν ρωμαϊκή Ἐκκλησία δέν εἶναι παρά ἁπλή ἐκπροσώπηση τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στήν ὁποία καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται, ὅπως οἱ ἁπλοί πιστοί". Στήν παπική ἐκκλησιολογία οὐσιαστικά ὑποστηρίζεται ὅτι "ἡ ἀποστολική ἐξουσία ἐξέλιπε μέ τούς ἀποστόλους καί δέν μετεδόθη στούς διαδόχους τους ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπική ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπό τήν ὁποίαν βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στούς διαδόχους τοῦ Πέτρου, δηλαδή στούς Πάπες". Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική ὑποστηρίζεται ἀπό τήν παπική "Ἐκκλησία" ὅτι ὅλες οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς εἶναι διϊστάμενες καί ἔχουν ἐλλείψεις καί κατά οἰκονομίαν μᾶς δέχονται σέ κοινωνία, καί βέβαια κατ' οἰκονομίαν μᾶς δέχονται ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας, ἐπειδή αὐτή αὐτοθεωρεῖται ὡς μητέρα Ἐκκλησία καί ἐμᾶς μᾶς θεωροῦν θυγατέρες Ἐκκλησίες.
7. Τό Βατικανό εἶναι κράτος καί ὁ ἑκάστοτε Πάπας εἶναι ὁ ἡγέτης τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Πρόκειται γιά μιά ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωση, γιά μιά ἐκκοσμίκευση καί μάλιστα θεσμοποιημένη ἐκκοσμίκευση. Τό Κράτος τοῦ Βατικανοῦ ἱδρύθηκε τό 755 ἀπό τόν Πιπίνο τόν Βραχύ, πατέρα τοῦ Καρλομάγνου καί στήν ἐποχή μας ἀναγνωρίσθηκε τό 1929 ἀπό τό Μουσολίνι. Εἶναι σημαντική ἡ αἰτιολογία τῆς ἀνακηρύξεως τοῦ Παπικοῦ Κράτους, ὅπως τό ὑποστήριξε ὁ Πῖος ΙΑ´: "ὁ ἐπί τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ δέν δύναται νά εἶναι ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους". Ὁ Χριστός ἦταν ὑπήκοος ἐπιγείου κράτους, ὁ Πάπας δέν μπορεῖ νά εἶναι! Ἡ παπική ἐξουσία συνιστᾶ θεοκρατία, ἀφοῦ ἡ θεοκρατία ὁρίζεται ὡς ταύτιση κοσμικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας σέ ἕνα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη εἶναι τό Βατικανό καί τό Ἰράν.
Εἶναι χαρακτηριστικά τά ὅσα ὑποστήριξε στόν ἐνθρονιστήριο λόγο του ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος Γ´ (1198-1216): "Αὐτός πού ἔχει τή νύμφη εἶναι ὁ νυμφίος. Ἀλλά ἡ νύμφη αὐτή (ἡ Ἐκκλησία) δέ συνεζεύχθη μέ κενά τά χέρια, ἀλλά πρόσφερε σέ μένα ἀσύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. τήν πληρότητα τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν καί τῶν εὐρύτητα τῶν κοσμικῶν, τό μεγαλεῖο καί τήν ἀφθονία ἀμφοτέρων... Σά σύμβολα τῶν κοσμικῶν ἀγαθῶν μοῦ ἔδωσε τό Στέμμα, τή Μίτρα ὑπέρ τῆς Ἱερωσύνης, τό Στέμμα γιά τή βασιλεία καί μέ κατέστησε ἀντιπρόσωπο Ἐκείνου, στό ἔνδυμα καί στό μηρό τοῦ ὁποίου γράφτηκε: ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλέων καί Κύριος τῶν κυρίων".
Ἑπομένως, ὑπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οἱ ὁποῖες καταδικάσθηκαν ἀπό τήν Σύνοδο ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί στήν Σύνοδο ἐπί ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπως φαίνεται καί στό "Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας". Ἐπί πλέον καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τόν 19ο αἰώνα καταδίκαζαν ὅλες τίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ. Τό πράγμα δέν θεραπεύεται οὔτε βελτιώνεται ἀπό κάποια τυπική συγγνώμη πού θά δώση ὁ Πάπας γιά ἕνα ἱστορικό λάθος, ὅταν οἱ θεολογικές ἀπόψεις του εἶναι ἐκτός τῆς Ἀποκαλύψεως καί ἡ Ἐκκλησιολογία κινεῖται σέ ἐσφαλμένο δρόμο, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Πάπας παρουσιάζεται ὡς ἡγέτης τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί βικάριος - ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ πάνω στήν γῆ, ὡσάν ὁ Χριστός νά ἔδωσε τήν ἐξουσία του στόν Πάπα καί Ἐκεῖνος ἀναπαύεται εὐδαίμων στούς Οὐρανούς.
Μάρτιος 2001

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1821


 Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάσθηκε στην αίθουσα τελετών του Γεν. Εκκλησιαστικού Λυκείου η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας, της 25ης Μαρτίου  του 1821.
      Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στην αδούλωτη ψυχή των Ελλήνων, στις συνθήκες που βίωσαν κατα τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και στον ηρωικό ξεσηκωμό τους.
      Ομιλητής ήταν ο φιλόλογος καθηγητής κ. Φώτιος Ντεντόπουλος.
Ο ομιλητής έδωσε έμφαση στο βαθύ ιστορικό νόημα της ημέρας και τόνισε τη διπλή σημασία του "Χαίρε".  Δύο "Χαίρε" σαλπίζει η λαμπρή ημέρα της 25ης Μαρτίου 1821. Το ένα είναι του Αρχαγγέλου Γαβριήλ προς την Παρθένο Μαρία και το άλλο του Έλληνα που κράζει στους αιώνες "Χαίρε ώ χαίρε λευτεριά" .
      Επί 400 χρόνια περίπου οι Έλληνες δοκίμαζαν την καταπίεση και τη σκληρότητα του δυνάστη που εκδηλωνόταν με σφαγές, διώξεις, αρπαγές και καταστροφές της περιουσίας με βίαιο εξισλαμισμό και παιδομάζωμα, με βαριές φορολογίες και πολλές βίαιες πράξεις.
      Ο πόθος για λευτεριά υπήρχε πάντα άσβεστος και δημιουργούσε στους Έλληνες το συναίσθημα ότι σύντομα το πεπρωμένο τους έπρεπε να μεταβληθεί για να μπορέσουν να ζήσουν ελεύθερα και με αξιοπρέπεια.
      Έγινε αναφορά στους παράγοντες που κράτησαν τους Έλληνες ζωντανούς στα χρόνια της δουλείας: α) Στο Θρησκευτικό συναίσθημα και στη συμβολή των ιερωμένων στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Οι Κληρικοί ήταν οι πνευματικοί ταγοί, οι οδηγοί των υπόδουλων Ελλήνων που κράτησαν ψηλά το φρόνημα του λαού, τόνωσαν το ηθικό των αγωνιστών και εμψύχωσαν τις καρδιές τους.
      Έντονη ήταν η συμβολή του Κοσμά του Αιτωλού κατά του εξισλαμισμούπου τόνιζε: "Το κορμί σας ας το καύσουν, τα πράγματά σας ας ταπάρουν. Μη σας μέλλει... δεν είναι δικά σας. Ψυχή και χριστός σας χρειάζονται. Αυτά τα δύο να τα φυλάξετε, μην τα χάσετε..."
      Έκανε αναφορά στο μασρτυρικό θάνατο πολλών Ιεραρχών όπως του Κυρίλλου Λούκαρη του Σαλώνων Ησαΐα, του Ηλείας και Ωλένης Φιλαρέτου, του Μονεμβασίας Χρυσάνθου και πολλών άλλων Ιεραρχών, Κληρικών και Μοναχών.
    β)  Στο Κλέφτικο Δημοτικό τραγούδι που πρόβαλε επιβλητικές μορφές μέσα στα πλήθη των ξεσηκωμένων και εμφύσησε πάθος και ενθουσιασμό, εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση. ΄Εγινε αναφορά στο Θούριο του Ρήγα Φεραίου και στον Εθνικό Ύμνο του Διονυσίο Σολωμού.
     γ)  Οι Κλέφτες και οι αρματωλοίσυντήραν την Εθνική αντίσταση κατά του κατακτητή και απετέλεσαν τις ετοιμοπόλεμες δυνάμεις  των ατάκτων που έδρασαν αποτελεσματικά στην αγώνα της ανεξαρτησίας σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. 
     δ)  Οι Φιλλένηνες, φωτισμένοι ιδεολόγοι και ανήσυχοι για την κοινωνική αδικία των συνανθρώπων τους έγιναν οδοιπόροι λαμπαδιστές βοηθώντας τους επαναστατημένους Έλληνες. 
     Τονίσθηκε ακόμη ο ειδολογικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821.  Ο αγώνας αυτός ήταν εθνικός. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε στους μαθητές στην Πνύκα το 1838:  "Όταν αποφασίσαμε να κάνομε την Επανάσταση δεν εσυλλογίσθημεν  ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα... Συμφωνήσαμε και εκάμαμε την επανάσταση όλοι, και ο κλήρος και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι μορφωμένοι και οι έμποροι και οι βοσκοί..."  και συνεχίζει "Η επανάσταση η εδική μας δεν ομοιάζει  με καμίαν από όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης οι επαναστάσεις είναι εμφύλιοι πόλεμοι. Ο εδικός μας πόλεμος ήτον ο πλέον δίκαιος, ήτον έθνος προς άλλον έθνος".
      Στη συνέχεια δόθηκε έμφαση στο μήνυμα του 1821 σε μας τους Νεοέλληνες και κατέληξε ο ομιλητής: "...στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, σε περιόδους κρίσης και ιδεολογικής σύγχυσης που οι συνειδήσεις έχουν κλονισθεί και τα ιδανικά της φιλοπατρίας και της πίστης σε εθνικές αξίες έχουν ατονίσει, η διατήρηση της ιστορικής μνήμης για ένα έθνος, προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη και προτεραιότητα.     
      Την όλη διοργάνωση της εορτής είχε αναλάβει η φιλόλογος καθηγήτρια κ. Μαργαρίτα Χλιάπα, βοηθούμενη  και από τους υπόλοιπους καθηγητές και πολλούς μαθητές.
      Επίκαιρους ύμνους και Δημοτικά τραγούδια απ΄ρδωσε η χορωδία του του Λυκείου μας υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Βυζ. Μουσικής κ. Παύλου Μάλλιαρη με τη συνοδεία μουσικών οργάνων και ιδίως κλαρίνου που έπαιξε μαθητής.
Το πρόγραμμα της εορτής είχε ως εξής:  


1.- «Σήμερον της σωτηρίας…»       από τη χορωδία.
2.- Ομιλία από τον καθηγητή κ. Φ. Ντεντόπουλο
3.- «Ευαγγελίζου γη χαράν…»    από τη χορωδία.
4.-  Απαγγελία: «Ευαγγελισμός – Ελληνισμός»
5.- « Όλη δόξα όλη χάρη...»  από τη χορωδία.
6.-  Αφήγηση
7.- VIDEO:  25ης  Μαρτίου 1821
8.-  Αφήγηση
9.- Απαγγελία: «Γραικός- Γενίτσαρος και Βενετσιάνος
10.- Αφήγηση
11.- Απαγγελία:  «Το κρυφό Σχολειό»
12.- «Μαύρη ζωή που κάνουμε»  από τη χορωδία.
13.- Αφήγηση
14.-  VIDEO:  Σουλιώτες
15.-  Απαγγελία:  «Σαμουήλ»
16.- «Έχε γεια καημένε κόσμε...»  από τη χορωδία.
17.- VIDEO:  25η  Μαρτίου 1821.
18.-  Αφήγηση.
19.- VIDEO: 25η Μαρτίου 1821
20.-  Αφήγηση.
21.-  VIDEO :  25η Μαρτίου 1821
22.-  Απαγγελία: «Ο Βράχος και το κύμα...».
23.-  VIDEO:  Ελληνική Επανάσταση.
24.-  «Χαρά που τόχουν τα βουνά...» από τη χορωδία.
25.-  Αφήγηση
26.-  VIDEO:  25η Μαρτίου 1821
27.-  Απαγγελία:  «Μεσολόγγι...»
28.-  Αφήγηση
29.-  VIDEO:  25η Μαρτίου 1821
30.- Απαγγελία: «Ωδή εις τον Ιερόν Λόχον»
31.- Κλείσιμο γιορτής.
32.- «Τη Υπερμάχω...»  
33.- Ε Θ Ν Ι Κ Ο Σ    Υ Μ Ν Ο Σ