Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

 


Με την δέουσα μεγαλοπρέπεια εορτάσθηκε και φέτος η εορτή του Αγίου Νικολάου στο Ελληνικό του Δήμου Ερυμάνθου.

Λόγω της πανδημίας και των αντίξοων καιρικών συνθηκών, η Θεία Λειτουργία τελέσθηκε  όχι στο γραφικό πέτρινο ξωκκλήσι, αφιερωμένο στον ομώνυμο Άγιο, αλλά και στον κεντρικό Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ώστε να υπάρχει άνεση και να μην γίνει συνωστισμός. Οι λιγοστοί κάτοικοι, αλλά και καταγόμενοι από το Ελληνικό, συμμετείχαν στην εορτή του Αγ. Νικολάου, τον οποίο ευλαβούνται πολύ, το δε καντηλάκι στο ξωκκλήσι του είναι πάντοτε αναμμένο.

Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Πρωτοπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών, ο οποίος μίλησε και αναφέρθηκε στις αρετές του εορταζομένου αγίου.

Μετά την Θεία λειτουργία, οι φέροντες το όνομα του Αγίου, στο παρακείμενο χωριάτικο καφενεδάκι, με το τζάκι αναμμένο, Νικολοβάρβαρα γαρ, κέρασαν τους παρευρισκόμενους και εισέπραξαν τις θερμές τους ευχές, όπως συμβαίνει πάντα και σε κάθε γιορτή στο Ελληνικό.  



  

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2021

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗ ΣΠΟΔΙΑΝΑ ΔΗΜΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

 

Με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια γιορτάσθηκε και φέτος η γιορτή της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στη Σποδιάνα – Χρυσοπηγή του Δήμου Ερυμάνθου. Πλήθος κόσμου συμμετείχε στις ιερές ακολουθίες, από όλα τα χωριά του τ. Δήμου Φαρρών, αλλά  προσκυνητών από την Πάτρα, οι οποίοι κάθε χρόνο, ανηφορίζουν στις πλαγιές του Ερυμάνθου, σε υψόμετρο 700 μέτρων, για να πάνε στο προσκύνημα της Σποδιάνας, όπως λένε.

Το προσκύνημα αποτελείται από τον παλιό μικρό Ναό που ανάγεται στα Βυζαντινά χρόνια και είναι προσαρμοσμένος σε φυσικό σπήλαιο και κοσμείται από παλιές αγιογραφίες καλοδιατηρημένες.

Επειδή ο Ναός ήταν μικρός και αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των προσκυνητών, οι κάτοικοι έκτισαν μετά την επανάσταση,  το 1828,  στη βορεινή πλευρά μεγαλύτερο Ναό δίπλα στον υπάρχοντα.

Τα παλιά χρόνια, οι προσκυνητές πήγαιναν με τα πόδια ή με τα ζώα τους από όλη την ευθύτερη περιοχή. Μετά τη Θεία λειτουργία, αντάμωναν οι  συγγενείς και οι φίλοι από τα διάφορα χωριά, έλεγαν τα δικά τους, άνοιγαν τα κοφινάκια ή τα τράστα και μοιράζονταν μεταξύ τους τα νηστίσιμα φαγητά όπως, σταφύλια, σύκα, αχλάδια, ελιές και ψωμί (τηρούσαν την αυστηρή νηστεία) και αφού επικοινωνούσαν γύριζαν στα σπίτια τους γεμάτοι από τη χάρη του Αγίου για να συνεχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα με καινούργια δύναμη και ελπίδα. 

Στον Εσπερινό προέστη ο Πρωτοπρ. Π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο οποίος μίλησε επίκαιρα αναφερόμενος στα διαχρονικά μηνύματά της μεγάλης αυτής γιορτής. Συμμετείχαν επίσης ο Πρεσβ. π. Βασίλειος Σταμόπουλος και ο Ιεροδιάκονος π. Δημήτριος Κανελλόπουλος.

 




    

Εορτη Γενεσιου της Θεοτοκου Στην Αγια Ελεουσα Ερυμανθου

 

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκε η εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου στον οικισμό  Αγία Ελεούσα  της Βαλμαντούρας Ελληνικού στο  Δήμο Ερυμάνθου.


Αποβραδίς τελέσθηκε ο εσπερινός και την κυριώνυμη ημέρα πανηγυρική Θεία Λειτουργία, στην οποία προέστη ο Πρωτοπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών, ο οποίος και μίλησε επίκαιρα, αναφερόμενος στη σπουδαιότητα της  γιορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, που αποτελεί την απαρχή του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Μαζί του συλλειτούργησε και ο εφημέριος της ενορίας Πρεσβ. π. Παναγιώτης Φαρμάκης.

Όλοι οι κάτοικοι του οικισμού, της Βαλμαντούρας, του Ελληνικού, αλλά και  Πατρινοί που έλκουν την καταγωγή τους από την περιοχή αυτή, συμμετείχαν στην Ιερά Πανήγυρη και στο τέλος δέχθηκαν την Αβραμιαία φιλοξενία των μονίμων κατοίκων, μία παράδοση από τα παλιά, που συνεχίζεται σε όλα τα χωριά της περιοχής.



 


Σάββατο 21 Αυγούστου 2021

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ;

Η σφαγή της Χίου 


Μέ αἰσθήματα λύπης, ἀπογοήτευσης καί μέ πολλά ἐρωτήματα, πληροφορηθήκαμε ἀπό τά ΜΜΕ τήν εἴδηση ὅτι ἡ Ἐξοχωτάτη Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἡ Κυβέρνηση κάλεσαν τόν καταληψία τοῦ σεβασμίου Πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης «Πάπα» Φραγκίσκο, νά ἐπισκεφτεῖ τήν Ἑλλάδα, γιά νά «τιμήσει» διά τῆς παρουσίας του, τόν ἑορτασμό τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ἀπό τήν ὀθωμανική δουλεία, τήν πλέον κτηνώδη σκλαβιά πού γνώρισε ποτέ ὁ κόσμος.

Κλήθηκαν πολλοί ἡγέτες κρατῶν, νά συμμετάσχουν στούς ἑορτασμούς, τά ὁποῖα εἶχαν συμβάλλει θετικά στό μεγάλο ἐθνικό μας γεγονός, βοηθώντας ὑλικά, ἠθικά καί διπλωματικά τό ἀγωνιζόμενο Ἔθνος μας γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἀποτίναξης τοῦ ὀθωμανικοῦ ζυγοῦ, τήν ἐθνική μας ἀποκατάσταση. Ἐρωτᾶται: τό «Κράτος τοῦ Θεοῦ», ἡ Παποσύνη τοῦ Βατικανοῦ, ἀνήκει στά Κράτη ἐκεῖνα τά ὁποῖα προσέφεραν ἔστω ἐλάχιστες ὑπηρεσίες στό δοκιμαζόμενο Γένος μας, προκειμένου νά παραστεῖ ὁ σημερινός πολιτικός ἡγέτης του καί νά συμμετάσχει στούς ἐθνικούς μας ἑορτασμούς; Δυστυχῶς, ὄχι! Δέν ὑπάρχει τό παραμικρό δεῖγμα ὅτι ὁ Παπισμός προσέφερε τήν παραμικρή ἀρωγή στό ἀγωνιζόμενο Ἔθνος μας, οὔτε ἕναν λόγο συμπαράστασης δέν πρόφερε! Ἀντίθετα μάλιστα, συγκαταλέγεται στίς δυνάμεις ἐκεῖνες οἱ ὁποῖες ἐπέδειξαν ἀπόλυτη ἀδιαφορία, ἕως ἐχθρότητα στήν ἐθνική μας ὑπόθεση!

Ἡ ἱστορία ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ὁ Παπισμός, ἀπό γεννησιμιοῦ του, ἀποτελεῖ τήν ἀκραία ἔκφραση ἐμπαθοῦς ἀνθελληνισμοῦ. Μαρτυρεῖ περίτρανα πώς ὁ Παπισμός, ὡς ἰδεολογική ἔκφραση καί ὡς κοσμικός ὀργανισμός (διότι περί τούτου πρόκειται), εἶναι ἀποδεδειγμένα ὁ πλέον ὁρκισμένος ἐχθρός του Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ! Καί γιά νά μήν φανοῦμε «ὑπερβολικοί», παραθέτουμε ὁρισμένα ἱστορικά γεγονότα (ἀπό τά πολλά) τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν τό μέγεθος τοῦ ἀνθελληνισμοῦ καί τῆς ἐχθρότητας τοῦ Παπισμοῦ κατά τοῦ Γένους μας.

Οἱ ἀνθελληνικές ρίζες ἀνάγονται στούς βαρβάρους Τεύτονες καί Φράγκους, (8-9ο μ. Χ. αἰῶνα), στούς δημιουργούς τοῦ Παπισμοῦ. Νά διευκρινίσουμε πώς οἱ σχέσεις Ρωμαίων καί Ἑλλήνων ἦταν σχετικά ἁρμονικές καί ὁ ἕνας πολιτισμός συμπλήρωνε τόν ἄλλο,  κάνοντας λόγο γιά ἑλληνορωμαϊκό πολιτισμό, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ καί τό βάθρο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ρωμαῖοι καί Ἕλληνες συνυπῆρξαν γιά περισσότερο ἀπό χίλια χρόνια. Μάλιστα οἱ πρῶτοι ἐκτιμοῦσαν τόν Ἑλληνισμό καί τόν θεωροῦσαν ἀνώτερο πολιτισμικά ἀπό τόν δικό τους καί μάλιστα θεωροῦσαν τιμή τους νά ἀποκαλοῦνται Ἕλληνες! Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἀπολάμβανε, τήν πρώτη χιλιετία, τιμητική θέση, ἀποκαλούμενη «προκαθημένη τῆς ἀγάπης» καί οἱ Ρωμαῖοι Ἐπίσκοποι ἦταν ὅλοι σχεδόν ἑλληνομαθεῖς καί φιλέλληνες.

Σέ ἀντίθεση μ’ αὐτούς οἱ βάρβαροι Φράγκοι ἔτρεφαν ἐξ’ ἀρχῆς ἐχθρότητα πρός τούς Ρωμαίους, Ἀνατολικούς καί Δυτικούς. Υἱοθέτησαν ἕναν αἱρετικό Χριστιανισμό καί καλλιέργησαν μία ἐμφανῆ ἀποστροφή καί μῖσος πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κυριαρχοῦσε σέ Ἀνατολή καί Δύση. Τήν αἱρετική ἐκδοχή τήν υἱοθέτησαν ὡς διαφοροποίηση μέ τήν Ρωμηοσύνη, γιά νά ἐπιτύχουν τόν βάρβαρο ἐπεκτατισμό τους, νά καταλάβουν τήν ρωμαϊκή αὐτοκρατορία καί νά ἐγκαταστήσουν τή δική τους ἐξουσία, βασισμένη στό φεουδαρχικό σύστημα καί τήν δουλοπαροικία. Ὁ θεμελιωτής τοῦ φραγκισμοῦ Καρλομάγνος (747-814), ἀποδεικνύεται ὡς ἕνας ἀπό τούς χειρότερους ἀνθέλληνες, κατηγορώντας τούς Ὀρθοδόξους ὡς …αἱρετικούς! Γιά νά μειώσουν τήν ἀξία τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων τῆς Ἀνατολῆς,  τούς προσέδωσαν τήν ὀνομασία «Γραικοί», δηλαδή ἀγροῖκοι! Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαία αὐτή ἡ συμπεριφορά, διότι εἶναι ἡ ἐποχή πού τό Ἀνατολικό Ρωμαϊκό Κράτος μεταλλάσσεται σέ ἑλληνικό. Δέν εἶναι ἐπίσης τυχαῖο ὅτι ὁ μέγας ἀνθέλληνας Καρλομάγνος εἶναι κορυφαῖος «ἅγιος» του Παπισμοῦ!

Ἡ ἐχθρότητα κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί κύρια τῶν Ρωμαίων της Ἀνατολῆς, ἐντάθηκε μέ τήν ἐκδίωξη τοῦ τελευταίου Ὀρθοδόξου Πάπα τό 993 μΧ καί μέ τήν κατάληψη ἀπό τούς Φράγκους τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης τό 1046, ἡ ὁποία κορυφώθηκε μέ τό «σχίσμα» τοῦ 1054, μεταφέροντας ταυτόχρονα ὅλες τίς φραγκικές κακοδοξίες, ἀλλοιώνοντας τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας στήν κατακτημένη Εὐρώπη καί ἐξαφανίζοντας διά σκληρῶν διωγμῶν, σφαγῶν, δηώσεων καί καταστροφῶν κάθε τί τό ρωμαίϊκο καί ὀρθόδοξο. Ὅπως εἶχε ἀποδείξει μέ ἐπιστημονική ἀκρίβεια ὁ μακαριστός καθηγητής Πρωτοπρ. Ἰωάννης Ρωμανίδης, ὁ βάρβαρος φραγκισμός μισοῦσε τήν Ρωμηοσύνη (ἀνατολική καί δυτική). Στή Δύση, μέ τούς ἐπεκτατικούς καί καταστροφικούς πολέμους, ἐξαφάνισε τή ρωμαίϊκη παράδοση καί τήν Ὀρθοδοξία καί ἐπέβαλε τήν φραγκική παράδοση. Μετά τήν κατάκτηση τῆς Ρώμης ἐξαφανίζεται ἡ ρωμαϊκή παράδοση, καί κυριαρχεῖ ἡ φραγκική, ἡ φραγκολατίνικη, ἡ ὁποία «βαπτίστηκε» ρωμαϊκή, γιά νά τήν σφετεριστεῖ. 

Μελετώντας κάποιος τίς πηγές τῆς ἐποχῆς ἐκπλήσσεται ἀπό τό μένος τῶν Φράγκων παπικῶν κατά τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ταύτισαν μέ τούς «αἱρετικούς» Ἕλληνες. Οἱ ὕβρεις καί οἱ συκοφαντίες τους εἶναι ἀπερίγραπτες. Ἀπαιτοῦσαν μέ δαιμονικό στόμφο τήν ὁλοκληρωτική ὑποταγή στήν φραγκική ἐξουσία. Ὀργάνωσαν τίς διαβόητες Σταυροφορίες γιά τήν στρατιωτική ὑποταγή τῆς Ρωμηοσύνης τῆς Ἀνατολῆς στήν φραγκική ἐξουσία, τήν ὁποία ἐξέφραζε καί συνεχίζει νά ἐκφράζει ὡς σήμερα ὁ ἐγκάθετος τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου τῆς Ρώμης «Πάπας».

Ἐφεῦραν  τήν Οὐνία, τήν πιό δαιμονική ἐπινόηση τοῦ Παπισμοῦ, ἡ ὁποία διά τῆς δολιότητας καί τῆς ἀπάτης ἐξαπατᾷ Ὀρθοδόξους καί τούς καθιστᾶ αἱρετικούς παπικούς. Χρησιμοποίησε ἀκόμα ἀνείπωτη βία, σέ συνεργασία συχνά μέ «ὀρθοδόξους», ὅπως ὁ μαρτυρικός θάνατος, διά πυρός τῶν μοναχῶν της Ἱερᾶς Μονῆς Ζωγράφου Ἁγίου Ὅρους, ἐπί τοῦ ἐξωμότη πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου (1225-1297), καί τῶν ἄλλων 88 Ἁγιορειτῶν μαρτύρων Ὁσιάθλων Πατέρων. Νά σημειωθεῖ, πώς ὅταν εἰσῆλθαν στό ἁγιώνυμο Ὅρος οἱ παπικοί καί οἱ «ἑνωτικοί», ἕνας ἅγιος ἀσκητής εἶδε σέ ὅραμα τήν Κυρία Θεοτόκο, ἡ Ὁποία τόν προειδοποίησε: «ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου, φυλαχτεῖτε»! Νά ἀναφέρουμε ἐπίσης καί τόν μαρτυρικό θάνατο διά πυρός τῶν Ὁσιάθλων Πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καντάρας Κύπρου, διότι δέν ἤθελαν νά ὑποταχτοῦν στήν κυριαρχία τοῦ «Πάπα» καί στά ἄζυμα.

Πρῶτο καίριο καί μοιραῖο πλῆγμα κατά τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων καί κατά συνέπεια τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων τῆς Ἀνατολῆς, ὑπῆρξε ἡ Δ΄ Σταυροφορία (1204) ἀπό τούς μισθοφόρους φράγκους, ὑποκινούμενοι καί χρηματοδοτούμενοι ἀπό τόν Παπισμό. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἀνυπολόγιστα καταστροφικό. Εἶναι ἡ πρώτη μεγάλη τραγῳδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό ἀβυσσαλέο μῖσος τους ἐκδηλώθηκε μέ σφαγές, βιασμούς, λῃστεῖες καί οἱ καταστροφές, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν προηγούμενο στήν ἀνθρώπινη ἱστορία. Τό ἴδιο καί οἱ ἀσέβειες κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Βεβήλωσαν ὅλες τίς Ἐκκλησίες τῆς Βασιλεύουσας, κατέκλεψαν ὅ,τι πολύτιμο ὑπῆρχε. Ὡς καί βιασμούς γυναικῶν  διέπραξαν μέσα στούς Ναούς. Μάλιστα στήν Ἁγία Σοφία, ἀνέβασαν μία διαβόητη πόρνη στήν Ἁγία Τράπεζα, νά χορέψει πορνικούς χορούς! Διέλυσαν τήν αὐτοκρατορία καί ἐγκατέστησαν Φράγκους αὐτοκράτορες, «Ἐπισκόπους» καί ἡγεμόνες σέ ὅλη τήν ἐπικράτειά της. Ἀπό τότε δέν μπόρεσε νά ἀνακτήσει ἡ ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία τῆς Ἀνατολῆς οὔτε στό ἐλάχιστο τήν πρότερη δύναμή της, ὁδηγώντας την στήν παρακμή καί τήν ὑποταγή στούς Ὀθωμανούς! Καί μετά τήν ἀνάκτηση τῆς Πόλης (1261), τά περισσότερα ἐδάφη τῆς Αὐτοκρατορίας εἶχαν παραμείνει στούς Φράγκους.

Ὁ Παπισμός ἐν συνέχειᾳ, μέ τήν προέλαση τῶν ἀλλοθρήσκων Ὀθωμανῶν, δέν ἔκανε τίποτε νά βοηθήσει στήν ἀναχαίτισή τους, ἀντίθετα ἔβλεπε μέ χαιρεκακία καί ἐκδικητική διάθεση τήν συρρίκνωση τῆς Αὐτοκρατορίας. Παρά τίς ἱκεσίες, ἀλλά καί τίς ἀνεπίτρεπτες ἐκπτώσεις στήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, γιά βοήθεια, τό Βατικανό παρέμεινε ἀμέτοχο. Ἀκόμη καί μετά τήν ληστρική  Σύνοδο τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), ὁ «Πάπας» δέ σεβάστηκε τή συμφωνία καί δέν ἔστειλε τήν παραμικρή βοήθεια γιά νά σωθεῖ ἡ Κωνσταντινούπολη. Ἐδῶ νά σημειωθῆ τό τραγικό λάθος τοῦ Πατριάρχου Ἰωσήφ τοῦ Β΄ καί τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας, ἀντί νά προσέλθουν στήν ὀρθοδοξοῦσα Σύνοδο Κωνσταντίας-Βασιλείας (1431-1434) καί στόν Προεδρεύοντα αὐτῆς Ὀρθοδοξοῦντα Καρδινάλιο Ἰούλιο Καισαρίνι, προσῆλθον στόν καθηρημένο ἀπό τήν Σύνοδο Πάπα Εὐγένιο Δ΄ μέ ἐπακόλουθο τήν ληστρική Φερράρα-Φλωρεντία. Ἐάν δέν εἶχε ἐπισυμβεῖ αὐτό τό τραγικό λάθος σήμερα, δέν θά ὑπῆρχε οὔτε Παπισμός οὔτε Διαμαρτύρησις.

Κατά τήν ἅλωση (1453) ὁ Παπισμός ἐνοίωσε ἀπίστευτη ἀνακούφιση, θεωρώντας καί διαδίδοντας τήν ἄποψη ὅτι αὐτή ὑπῆρξε «θεία τιμωρία» κατά τῶν «αἱρετικῶν Ἑλλήνων»! Λέγεται πώς, ὅταν ἔφτασε ἡ εἴδηση στή Ρώμη, ὁ «Πάπας» ἐξέφρασε τήν ἀνακούφισή του καί ἔκανε δοξολογία στό Θεό γιά νά τόν εὐχαριστήσει γιά τήν τιμωρία τῶν ἀπείθαρχων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων! Εἶναι ἐπίσης γνωστό πώς στά 1463 ὁ «Πάπας» Πίος ὁ B΄, ἔστειλε ἐπιστολή στόν Σουλτάνο, ἀναγνωρίζοντας τον ὡς διάδοχο τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων, προτείνοντάς του νά γίνει χριστιανός καί νά γίνει ὑποτελής του. Ἐπίσης τοῦ δήλωνε ὅτι θά τοῦ προσέφερε «τόν ἰσχυρό βραχίονά του, προκειμένου νά τιμωρηθοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι πού πλήττουν τά δικαιώματα τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί ἐπαναστατοῦν ἐναντίον τῆς μητέρας Ἐκκλησίας τους. Σαφής ἀναφορά στούς ἀνθενωτικούς πού δέν ἤθελαν νά ἐφαρμόσουν ὅσα ἀποφασίστηκαν στή Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας καί τώρα συνεργάζονταν μαζί του»! (https://pneymatiko.wordpress.com). Πίστευε ὁ ἀφελής ὅτι ἡ ὑπόθεση τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχε λήξει, ὅτι οἱ ἀλλόθρησκοι εἶχαν τελειώσει τήν «αἱρετική» Ἀνατολή καί γι’ αὐτό θριαμβολογοῦσε!

Τά βάσανα τῶν ὀρθόδοξων ὑποδούλων ἔφταναν καί ὡς τή Ρώμη, ἀλλά αὐτή κώφευε ἐπιδεικτικά. Οὐδεμία συμπαράσταση, κανένα διάβημα πρός τήν «Ὑψηλή Πύλη», γιά τήν ἀνακούφιση τῶν ὀρθοδόξων ραγιάδων, παρά τήν  πολιτική δύναμη πού διέθετε, δέν ἔκαμε ποτέ στούς τέσσερις αἰῶνες τῆς δουλείας. Ἀντίθετα, ἔκανε ὅ,τι μποροῦσε γιά νά ἐκμεταλλευτεῖ τή δύσκολη κατάσταση τῶν Ὀρθοδόξων γιά νά πραγματοποιήσει τό σχέδιο ὑποταγῆς τους στήν ἐξουσία τοῦ Παπισμοῦ. Μέ τήν ἀνοχή τῶν Ὀθωμανῶν, προφανῶς καί τήν ἐξαγορά μέ πακτωλούς χρημάτων, ἔστελνε «ἱεραποστόλους» γιά τήν «κατήχηση» τῶν «ἀκατήχητων» Ρωμηῶν, μεταστρέφοντάς τους στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἐπίσης στίφη παπικῶν μοναχικῶν ταγμάτων, κύρια τῶν Ἰησουϊτῶν, ἁλώνιζαν τόν ἑλληνικό χῶρο ἀσκώντας ἀσφυκτική κατάσταση στούς Ὀρθοδόξους καί ἱδρύοντας παπικά σχολεῖα, προσελκύοντας πλῆθος ἑλληνοπαίδων στό παπικό δόγμα. Ὅταν ἔβρισκαν ἀντίσταση, φέρονταν μέ ἀπίστευτη βιαιότητα, μέ τρανταχτό παράδειγμα τόν στραγγαλισμό τοῦ μαρτυρικοῦ Ἁγίου Πατριάρχη Κύριλλου Λούκαρη (1638) ἀπό τούς Τούρκους κατ’ ἀπαίτηση τῶν Ἰησουϊτῶν τοῦ Βοσπόρου!

Οἱ παπικοί τῆς Ἑλλάδος, κατοικώντας κυρίως στά νησιά τοῦ Αἰγαίου δέ γνώρισαν ποτέ δουλεία, διότι εἶχε φροντίσει τό Βατικανό, μέ εἰδικές συμφωνίες μέ τήν «Ὑψηλή Πύλη», νά ζοῦν ἐλεύθερα, ὅπως οἱ μουσουλμάνοι! Οἱ παπικοί κάτοικοι τῆς Σύρου,  ἀπολάμβαναν ἰδιαίτερων προνομίων ἀπό τόν Σουλτάνο καί τό νησί τους γνώριζε μεγάλη οἰκονομική ἄνθηση ἐξαιτίας τῆς ἐμπορικῆς κίνησης πού εἶχε. Παράλληλα εἶχαν καί τήν προστασία τῆς ὁμόθρησκης Γαλλίας. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ἄν ἤθελε ὁ Παπισμός θά ἀσκοῦσε τήν ἴδια πίεση καί γιά τό σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά δέν τό ἔκανε! Αὐτό εἶχε ὡς συνέπεια τό ξέσπασμα μεγάλου μίσους μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν τῶν Κυκλάδων, τό ὁποῖο φυσικά εἶχε δημιουργήσει ἡ παπική προπαγάνδα. Τό Βατικανό κατάφερε νά θρέψει αὐτό τό μῖσος τῶν Ἑλλήνων Παπικῶν κατά τῶν Ἑλλήνων Ὀρθόδοξων, ὥστε νά τούς μισοῦν περισσότερο ἀπό τούς Τούρκους, διότι δέν ἤθελαν νά ἀσπαστοῦν τόν Παπισμό! Ἀπό τόν καιρό τῆς Φραγκοκρατίας καί φυσικά στά χρόνια της Τουρκοκρατίας, καταπίεζαν σκληρά τους Ὀρθοδόξους, γιά νά τούς ἀναγκάσουν νά ἀλλαξοπιστήσουν.

Τό μῖσος τῶν Ἑλλήνων Παπικῶν κατά τῶν Ὀρθοδόξων καί τά φιλοτουρκικά τους αἰσθήματα ἀλλοίωσε ἐντελῶς τό ἐθνικό τους φρόνημα, ὥστε νά μή λάβουν μέρος στήν Ἐπανάσταση. Μέ τήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης οἱ ἐπαναστατημένοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες δέν εἶχαν ἀπέναντί τους μόνο τόν κατακτητή ἀλλά ἀκόμα καί τούς παπικούς Ἕλληνες τῶν νησιῶν τῶν Κυκλάδων, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχτηκαν στόν ξεσηκωμό τῶν Ἑλλήνων καί συντάχτηκαν μέ τούς Τούρκους! Οἱ Παπικοί Συριανοί, μέ τό ξέσπασμα τῆς Ἐπανάστασης διάλεξαν στρατόπεδο, τό Τουρκικό! Ἀφοῦ δήλωσαν τήν πιστή ὑποταγή τους στό Σουλτάνο, ἀνάλαβαν σημαντική δράση διευκολύνσεων τοῦ Τουρκικοῦ Στόλου, τόν ὁποῖο ἐφοδίαζαν καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα!

Καί ὄχι μόνον αὐτό: ἐκδήλωναν αἰσθήματα χαρᾶς καί ἱκανοποίησης γιά τίς ἀποτυχίες τῶν Ἑλλήνων! Εἶναι ἱστορικά μαρτυρημένο πώς ὅταν πληροφορήθηκαν οἱ Παπικοί τῶν Κυκλάδων τή φοβερή σφαγή τῆς Χίου, πανηγύρισαν καί ἐξεδήλωσαν τή χαρά τους «διά χορῶν καί ᾀσμάτων»! «Ἡ ἄτοπος χαρά —τονίζει ὁ Χέρσμπεργκ— μεθ’ ἧς λέγεται ὅτι οἱ Λατῖνοι κάτοικοι τῆς Σύρου (δήλ. οἱ Ρ/Καθολικοί Ἕλληνες) ἐχαιρέτιζον τάς συμφοράς τῶν Ἑλλήνων, καί ἰδίως τήν πτῶσιν τῆς Χίου, καί ἄλλα δείγματα ἐχθρικῶν φρονημάτων ἐπήνεγκον ἐν Σύρῳ ἤδη περί τά τέλη τοῦ 1822 πολλάς πολλάκις γενομένας συγκρούσεις πρός τούς Ἰονίους Ναύτας καί πρός ἄλλους Ἕλληνας Νησιώτας». Ναί, πανηγύριζαν γιά τίς σφαγές τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων οἱ «ἕλληνες» παπικοί! Ἐπίσης ὅταν πρόσφυγες ἀπό τίς Κυδωνίες, τή Σμύρνη, τή Χῖο καί τά Ψαρά, γιά νά ἀποφύγουν τίς σφαγές τῶν Τούρκων, ζήτησαν καταφύγιο στή Σῦρο, συνάντησαν τήν ἐχθρότητα τῶν παπικῶν, «οἱ ἐλεεινότεροι αὐτῶν (οἱ Λατινοέλληνες) Συριανοί — ἵνα μή μιανθῶσιν βεβαίως— ἀντέκρουσαν καί δι’ ὅπλων τήν θρησκευτικήν λατρείαν τῶν ἐν τῇ νήσῳ καταφυγόντων ὀρθοδόξων τῆς Σμύρνης, τῶν Κυδωνιῶν καί διαφόρων ἄλλων τόπων»! Τούς ἐμπόδιζαν νά τελοῦν τίς ὀρθόδοξες τελετές τους καί τό χειρότερο: δέν τούς πωλοῦσαν ψωμί καί δέν τούς ἐπέτρεπαν νά πιοῦν νερό!

Αὐτό εἶχε ὡς συνέπεια, ὅταν στίς ἀρχές τοῦ 1823 ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες ἀποβιβάστηκαν στό Νησί, ὡς ἀντίποινα γιά τήν προδοτική καί ἀπάνθρωπη συμπεριφορά τῶν παπικῶν τῶν Κυκλάδων, γιά τό ἐθνικό αὐτό ἀνοσιούργημά τους, νά τούς τιμωρήσουν, καταστρέφοντας μαγαζιά καί ἀποθῆκες παπικῶν πού βρίσκονταν στό λιμάνι. Ἡ Σύρος σώθηκε ἀπό μεγαλύτερες καταστροφές, ἐπειδή ἐμφανίστηκε Γαλλικό πολεμικό πλοῖο καί οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἀναγκάστηκαν νά ἀποχωρήσουν!

Ὑπάρχουν ἀξιόπιστες ἱστορικές ἀποδείξεις γιά τήν προδοτική στάση τῶν Ἑλλήνων παπικῶν κατά τή διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα: Ἔγραψε ὁ ἱστορικός τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης Σ. Τρικούπης: «Ἡ ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας φωνή ἀντήχησε καθ’ ὅλας τάς Κυκλάδας καί πολλάς τῶν Σποράδων. Μόναι αἱ καρδίαι τῶν τοῦ δυτικοῦ δόγματος Ἑλλήνων ἐκώφευσαν. Ἐφάνη κατά τήν περίπτωσιν ταύτην ὑπό τήν μορφήν τοῦ δόγματος τούτου, ὅλη ἡ ἀσχημοσύνη τοῦ φανατισμοῦ προτιμήσαντος τήν ἡμισέληνον τοῦ σταυροῦ καί τήν δουλείαν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδείς τῶν ἐν Πελοποννήσῳ καί τῇ Στερεᾷ Ἑλλάδι Ἑλλήνων πρεσβεύει τό δυτικόν δόγμα. Ἐνδεκακισχιλίους τοῦ δόγματος τούτου περιεῖχαν αἱ τέσσαρες νῆσοι τοῦ Αἰγαίου, Σύρα, Τῆνος, Νάξος καί Σαντορίνη. Ἐξαιρουμένων δέ πολλά ὀλίγων φανέντων ἀληθῶν Ἑλλήνων ἐπί τοῦ ἀγῶνος, οἱ λοιποί καί ἀντεῖπαν καί ἀντέπραξαν φανερά καί κρυφίως, καί σχέσεις ἔλαβον μυστικάς πρός τούς ἐχθρούς τοῦ Ἔθνους, καί χαράν μεγάλην ἀσυστόλως ἔδειξαν ἐπί ταῖς ἀποτυχίαις τῶν ὁμογενῶν (π.χ. ὅταν ἔμαθαν τήν καταστροφή καί τίς σφαγές τῆς Χίου ἐχόρευαν ἀπό τή χαρά τους!)… Τόσην δέ κλίσιν ἔδειξαν πρός τούς Τούρκους οἱ δυτικόφρονες ἐν γένει καί κατ’ ἐξοχήν οἱ τῆς Σύρας, οὕς εὐτύχησεν ἡ Ἐπανάστασις, καί τόσον ὀλίγην πεποίθησιν εἶχον ἐπί τῇ εὐοδώσει τοῦ ἐθνικοῦ ἀγῶνος, ὥστε συνεισέφερον διπλούς φόρους, τούς μέν ἐξ ἀνάγκης χάριν τῶν Ἑλλήνων, τούς δέ ἐκ προαιρέσεως χάριν τῶν Τούρκων»!

Ἐπίσης ὁ ἱστορικός Φιλήμων σημείωσε τά ἑξῆς γιά τήν ἀντεθνική στάση τῶν παπικῶν: «Οἱ ἑτερόδοξοι ἀντεβοήθουν τοῖς Τούρκοις, ἐδῶ μέν παρεμβάλλοντες μυρία προσκόμματα, ἐκεῖ δέ σιτίζοντες φρούρια πολιορκούμενα, καί πανταχοῦ, ὅπου ἄν ἠδύναντο, κατασκοπεύοντες καί προδίδοντες πᾶν Ἑλληνικόν Κίνημα… Κατά τόν ἀγῶνα εἴδομεν Τούρκους στρατεύοντας κατά τῶν Ἑλλήνων, οὐχί δέ καί Λατινοδόξους Ἕλληνας τοῦ Αἰγαίου ὁπλιζομένους ὑπέρ τῆς κοινῆς πατρίδος»!

Οἱ παπικοί τῶν Κυκλάδων ἦταν στήν πλειοψηφία τους πλούσιοι, καθ’ ὅτι, ὅπως προαναφέραμε, εἶχαν τήν εὔνοια τοῦ Σουλτάνου. Παρά ταῦτα δέν ἔδωσαν τήν παραμικρή οἰκονομική βοήθεια στόν Ἀγῶνα. Ὅταν οἱ ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες σταμάτησαν νά ἀποδίδουν τούς φόρους τους στούς Τούρκους, ἐκεῖνοι συνέχισαν νά τούς ἀποδίδουν κανονικά!

Ὑπάρχει καί χειρότερη διάσταση. Οἱ παπικοί, μέ τή στάση τους ἀμφισβητοῦσαν καί αὐτή ἀκόμη τήν ἑλληνικότητα τῶν νησιῶν, ἀκόμη καί τή δική τους ἑλληνικότητα! Ὁ ἱστορικός Δ. Κόκκινος σημειώνει: «…πλήν ἐλαχίστων, πού ἐδείχθησαν πραγματικοί Ἕλληνες κατά τόν ἀγῶνα, οἱ ἄλλοι (Ρ/Καθολικοί) ἀντέδρασαν ὅσον ἠμπόρεσαν καί κρυφά καί φανερά, προσεπάθησαν νά ἐμφανίσουν τάς νήσους των ὡς ἀντιστρατευομένας εἰς τήν ἐπανάστασιν καί πολλοί ἀπό αὐτούς ἔδρασαν ὡς πραγματικοί ἐχθροί, ἐφοδιάζοντες πολιορκούμενα τουρκικά φρούρια, κατασκοπεύοντες τούς Ἕλληνας, καί ἐξακολουθοῦσαν νά καταβάλλουν τόν πρός τούς Τούρκους φόρον καί κατά τήν διάρκειαν τῆς ἐπαναστάσεως, παρουσιάζοντες κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἀμφίβολον τήν ἑλληνικότητα τῶν νήσων των»! «Ἐκ τοῦ γράμματος τῶν ἐφόρων βλέπω, ὅτι οἱ Λατῖνοι συμπατριῶται σας, ἐτόλμησαν νά ἀρνηθῶσι τό χρέος τῆς ἀναλόγου φορολογίας. Δέν τούς ἔπρεπε διά θρησκευτικάς διαφοράς νά ἀναισθητῶσι εἰς τά πολιτικά χρέη των καί νά φέρωνται εἰς τήν ἱεράν πατρίδα ὡς ἐχθροί. Πασχίσατε λοιπόν νά τούς δώσετε νά καταλάβουν ὅτι εἶναι συμπατριώται, ὁμογενεῖς καί ὅτι εἶναι χρέος των καί χριστιανικόν καί πολιτικόν νά ἀγαποῦν τήν πατρίδα, νά συνεισφέρουν εἰς τάς κοινάς χρήσεις της καί ὡς ἀδελφοί καί τέκνα τῆς αὐτῆς μητρός νά συναγωνίζωνται προθύμως ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας της».

Ὅταν δέ πιέζονταν ἀπό τήν Ἑλληνική Διοίκηση, διαμαρτύρονταν στίς παπικές δυτικές κυβερνήσεις. Ἔτσι ὁ Δεγρανμπρέ, διοικητής τῆς φρεγάδας «Σαλαμάνδρα», ἀπαγόρευε «κατά διαταγήν ἀνωτέραν» στόν ἔπαρχο τῆς Νάξου, Φώτη Καραπᾶνον, νά εἰσπράξῃ τά δέκατα ἀπό τούς Γκραικολατίνους, γράφοντάς του, κοντά στ’ ἄλλα: «Οἱ καθολικοί Λατῖνοι Ἕλληνες ἤ καί ἄλλοι, προστατεύονται ὑπό τῆς Γαλλίας… Θά σᾶς ἐμποδίσω διά τῆς βίας, τοῦ νά φορολογήσετε ὁπωσδήποτε τά ὑπάρχοντα των». Καί ἀπειλοῦσε, ὅτι θά τόν ἐδίωχνε στήν Ὕδρα! Μέ τό νά ἀρνοῦνται νά συνεισφέρουν τά ἐθνικά δικαιώματα ὡς Ἕλληνες καί νά ἀποδίδουν στούς Τούρκους, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν ἤθελαν τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί ἀμφισβητοῦσαν τήν ἑλληνική κυριαρχία τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου!

Τή στιγμή πού ἀρνοῦνταν νά προσφέρουν ἔστω ἐλάχιστη βοήθεια στούς Ἕλληνες ἀγωνιστές, ἔστελναν γενναιόδωρες ἀποστολές στούς Τούρκους, σέ χρήματα, τροφές, ἴσως καί πολεμοφόδια. «Ἐκ τῶν τοιούτων Δυτικῶν Ἑλλήνων ὑπῆρξαν καί τίνες, οἱ ὅποιοι ἔστελλον τροφάς εἰς τούς Τούρκους τῆς Εὔβοιας κᾶ τῆς Κρήτης καί ὡδήγουν τούς Τουρκικούς στόλους εἰς ἐκεῖνα τά μέρη», (Σπηλιάδη, Ἀπομνημονεύματα», τ. Α΄, α. 556)! Μέ ἄλλα λόγια οἱ Τοῦρκοι κατακτητές καί τύραννοι τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ βρῆκαν πολύτιμους συμμάχους τους τούς παπικούς τῆς Ἑλλάδος! Ὁ Κυκλαδίτης ἱστορικός Δ. Πασχάλης, εἶναι κατηγορηματικός: «Οἱ Καθολικοί, καίτοι πάντες σχεδόν Ἕλληνες τό γένος καί τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν λαλοῦντες, λόγω μόνον τῆς διαφορᾶς τοῦ θρησκεύματος, ἐκώφευσαν εἰς τήν φωνήν τῆς πατρίδος καί ἐτήρησαν πράγματι ἀντεθνικήν στάσιν καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τοῦ ἀγῶνος»!

Τήν ἀνθελληνική τους στάση ἐκδήλωσαν καί μέ τό νά μήν θέλουν νά ἀναγνωρίσουν τήν Ἑλληνική Διοίκηση! Σέ ἔγγραφο, ποῦ ἔστειλε ὁ ἔπαρχος Τήνου Σπυρίδων, στά 1822 στήν «Προσωρινήν Διοίκησιν Ἑλλάδος», ἀναφέρει πώς οἱ παπικοί τῶν Κυκλάδων «μή ἀναγνωρίζοντες τήν Ἑλληνικήν Διοίκησιν οὐδέν ἀπέδιδον, καίπερ ἔχοντες τά πλέον εὔκαρπα μέρη»!

Τήν ἴδια καί χειρότερη στάση κρατοῦσε καί τό Βατικανό, καθ’ ὅλη τή διάρκεια τοῦ Ἀγῶνα, συντασσόμενο πλήρως μέ τίς ἀντιδραστικές Εὐρωπαϊκές δυνάμεις τῆς ἐποχῆς  καί κύρια τῆς διαβόητης «Ἱερᾶς Συμμαχίας». Τή στιγμή πού χιλιάδες Εὐρωπαῖοι ἔβλεπαν μέ συμπάθεια καί θαυμασμό τόν τιτάνιο ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, νά ἀποτινάξουν τήν ὀθωμανική τυραννία, γενόμενοι ἔνθερμοι φιλέλληνες καί συμμετέχοντες ὑλικά, ἠθικά, ἀκόμα καί ὡς πολεμιστές στό πλευρό τῶν Ἑλλήνων, τό «κράτος τοῦ Θεοῦ» παρέμεινε παγερά ἀδιάφορο. Προφανῶς, ὠθοῦσε κρυφά τούς Ἕλληνες παπικούς νά ἐναντιωθοῦν στήν Ἐπανάσταση καί νά συνταχτοῦν μέ τούς Τούρκους! Οὐδεμία συμπαράσταση ἐκδήλωσε πρός τούς ἀγωνιζομένους Ἕλληνες! Κανένα λόγο συμπάθειας! Οὐδεμία διαμαρτυρία πρός τήν «Ὑψηλή Πύλη» γιά τίς τουρκικές θηριωδίες καί γενοκτονίες! Κανένα διάβημα τῆς πανίσχυρης παπικῆς διπλωματίας πρός τίς εὐρωπαϊκές δυνάμεις γιά ἀλλαγή στάσης πρός τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση!

Μάταια οἱ ἀγωνιστές ἔστελναν ἀντιπροσωπεῖες στό Βατικανό, νά ἀποσπάσουν ἔστω καί μία τυπική ὑποστήριξη. Μετά τό Συνέδριο τῆς Βερόνας (1822) ὁ ἀπεσταλμένος τῆς Ἑλληνικῆς Διοίκησης πῆγε στό Βατικανό, νά ζητήσει βοήθεια, ἀλλά ὁ «πάπας» δέν ἔδειξε τήν παραμικρή ἀνταπόκριση. Ὁ Μαυροκορδᾶτος μέ τόν Νέγρη προχώρησαν σέ μυστικές διαβουλεύσεις μέ τό Βατικανό, ὑποσχόμενοι τήν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» ἄν αὐτό βοηθοῦσε τήν ἔκβαση τοῦ Ἀγῶνα. Καί πάλι βρῆκαν κλειστές τίς πόρτες τῆς «Ἁγίας Ἕδρας»! Ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός μετέβη στήν Ἰταλία καί ζήτησε νά δεῖ τόν «πάπα» Πίο Ζ΄, ἀλλά ἐκεῖνος ἔδειξε ἀπροθυμία καί ἔθεσε ὡς προϋπόθεση τήν «ἐπιστροφή τῶν Ὀρθοδόξων στήν δικαιοδοσία τοῦ ὑπερτάτου ποντίφηκα», γιά νά προσφέρει τή βοήθειά του στούς ἐπαναστατημένους Ἕλληνες! Τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1822 ὁ Μαυροκορδᾶτος προσκαλεῖ τόν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Νάξου Ἀνδρέα Βεγγέτι, νά μεταβῇ στήν Κόρινθο γιά συνομιλίες σχετικά μέ ὑποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, πρόσκληση πού ἐπανέλαβε καί ὁ Θεόδωρος Νέγρης. Ὁ Βεγγέτι βολιδοσκόπησε τή Ρώμη, ἀλλά ἐκείνη τοῦ σύστησε νά παραμείνῃ στή Νάξο, ἄν ἡ ἑλληνική πλευρά δέν ἤθελε τήν ἕνωση στή βάση τῶν ἀποφάσεων τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας καί δέν τοῦ παρεῖχε ἀσφάλεια καί προστασία ἡ Πύλη καί ὁ Γάλλος πρέσβης. Τελικά ἡ συνάντηση δέν πραγματοποιήθηκε λόγω καί τῆς ἀπροθυμίας τῶν Παπικῶν!

Ἀλλά καί μετά τήν ἀπελευθέρωση τό Βατικανό δροῦσε ἀπόλυτα ἀνθελληνικά. Ὁ παπικός Ὄθωνας ἐκτελοῦσε πιστά τά παραγγέλματα τοῦ Βατικανοῦ, γιά τήν ἅλωση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι γνωστές οἱ περιπέτειες τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ ἀπό τήν διαβόητη Ἀντιβασιλεία καί τήν διάλυσι 429 Μοναστηριῶν καί τήν διαρπαγή καί δήμευσι τῆς περιουσίας αὐτῶν. 

Κατά τήν Μικρασιατική Καταστροφή ὁ «πάπας» ἔστειλε χαιρετιστήριο μήνυμα στόν Μουσταφᾶ Κεμάλ, συγχαίροντας τον γιά τήν καταστροφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ στή Μ. Ἀσία καί τίς ἀνείπωτες σφαγές τῶν Ἑλλήνων!

Κατά τόν ἑλληνοϊταλικό πόλεμο οἱ Ἕλληνες Παπικοί ἔλαβαν ὁδηγίες ἀπό τό Βατικανό πώς νά προφυλαχτοῦν ἀπό τούς βομβαρδισμούς τῶν ἰταλικῶν ἀεροπλάνων, μέ εἰδικά σήματα στίς ταράτσες τῶν σπιτιῶν τους! Δέν εἶναι γνωστό ἄν πολέμησαν τούς ὁμοπίστους τους παπικούς. Οὐδεμία ἐπίσης συμμετοχή εἶχαν στήν ἀντίσταση κατά τῶν κατακτητῶν. Κι ἀκόμα, εἶναι βεβαιωμένο, πώς οἱ Ἕλληνες Παπικοί δέν ἐνοίωσαν τή φρίκη τῆς κατοχῆς, καθ’ ὅτι οἱ ἰταλικές κατοχικές δυνάμεις τούς προμήθευαν τρόφιμα, φάρμακα, κλπ!

Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε καί τίς φρικαλεότητες καί τή φοβερή γενοκτονία τῶν ἀδελφῶν μας Ὀρθόδοξων Σέρβων, ὅπου οἱ Κροάτες παπικοί φασίστες κατακρεούργησαν 880.000 ἄτομα, ἐπειδή ἀρνήθηκαν νά ἀσπαστοῦν τόν Παπισμό, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ διαβόητου «ἀρχιεπισκόπου» Ζάγκρεμπ Ἀλοΐσιου Στέπινατς, καταδικασθέντος ἀπό τό Δικαστήριο ἐγκλημάτων κατά τῆς ἀνθρωπότητος, τόν ὁποῖο «ἁγιοποίησε» ὁ πρό προηγούμενος «Πάπας» ὁ ψευδοάγιος Ἰωάννης Παύλος Β΄ (Βοϊτίλα)! Στό ἡμερολόγιό του ὁ διαβόητος αὐτός σφαγέας ἔγραψε τά ἑξῆς φρικτά καί βλάσφημα γιά τήν Ὀρθοδοξία: «τό πνεῦμα τοῦ Βυζαντίου (σ.σ. τῆς ἑλληνορθοδοξίας) εἶναι κάτι τό τόσον τρομερόν, τό ὁποῖον μόνον ὁ Παντοδύναμος καί Παντογνώστης Θεός δύναται νά ἀνέχεται…» (βλ. Ἀρχ. Χαρ. Βασιλοπούλου, ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα, σελ. 253 ἀπό τό ἡμερολόγιο τῆς Μυστικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Μ. Βρετανίας Intelligent Service) καί γι’ αὐτό, ἀφοῦ αὐτοί δέν μποροῦν νά ἀνεχτοῦν αὐτό πού ἀνέχεται ὁ Θεός, προχώρησαν στά ἀνείπωτα ἐγκλήματα! 

Τελειώνουμε τά ἀτέλειωτα παπικά ἐγκλήματα καί τόν ἀνθελληνισμό τοῦ Βατικανοῦ, θυμίζοντας τίς δηλώσεις τοῦ ὡς ἄνω ψευδοαγίου «πάπα» Ἰωάννου – Παύλου Β΄ γιά τήν γενοκτονία τῶν Ὀρθοδόξων Σέρβων ἀπό τά νατοϊκά στρατεύματα τή δεκαετία τοῦ 1990 καί βέβαια τίς κατ’ ἔτος πασχάλιες εὐχές του στήν «μακεδονική» γλῶσσα, ἐνθαρρύνοντας τόν ἐπεκτατισμό τῶν Σκοπιανῶν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος μας! Ἐπισημαίνουμε τήν ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή τῆς παπικῆς διπλωματίας γιά τά ἐθνικά μας δίκαια (π. χ. Κυπριακό).

Κατόπιν αὐτοῦ ρωτᾶμε καί πάλι: πρός τί ἡ πρόσκληση τοῦ κ. Φραγκίσκου νά «τιμήσει» τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, ἀφοῦ ἡ παρασυναγωγή του πού ἀποδοκιμάζει ὁ Πανάγιος Θεός στερῶν τήν χάριν Του ἀπό αὐτήν, ὡς ἀποδεικνύει πασίδηλα ὁ «ὄζων» ἁγιασμός της, τήν ἀπαξίωσε, μέ τόν τρόπο ποῦ ἤδη ἀναλύσαμε στήν ἀνακοίνωσή μας; Μήπως θά ἔρθει νά ζητήσει συγνώμη γιά τόν διαχρονικό ἀνθελληνισμό τῆς θρησκευτικῆς κοινωνίας του; Οὔτε ὡς κακόγουστο ἀστεῖο δέν μποροῦμε νά τό φανταστοῦμε, διότι ἔτσι θά ἀμφισβητοῦσε ὁ ἴδιος τό «ἀλάθητό» του!  Ἐρωτᾶμε καί αὐτούς πού τόν προσκάλεσαν: Δέν γνωρίζουν τήν ἱστορία τοῦ ἀνθελληνισμοῦ τοῦ Παπισμοῦ καί τόν κάλεσαν ὡς «τιμητή» τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας; Δέν γνωρίζουν ὅτι ἡ πρόσκληση αὐτή θά ἀποτελέσῃ θλιβερή πρόκληση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχυσε ποταμούς αἱμάτων, γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τήν οἰκτρή τουρκική δουλεία; Δέν θά ἀποτελέσῃ ἀσέβεια πρός τούς χιλιάδες ὀρθοδόξους Ἀγωνιστές, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τά πάντα γιά τήν πατρίδα; Δέν θά ἀποτελέσῃ βεβήλωση τῆς μνήμης τῶν 800.000 νεκρῶν του 8ετοῦς Ἀγῶνα; Δέν θά προσβάλλῃ τήν μνήμη καί ἀξιοπρέπεια τῶν ὀρθῶς καί ἐθνικῶς σκεπτόμενων Ἑλλήνων ἡ παρουσία τοῦ ἀρχηγοῦ, τοῦ πλέον ἀνθελληνικοῦ καί ἐγκληματικοῦ κράτους, τό ὁποῖο σαμποτάρισε στό ἔπακρο τόν Ἱερό Ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους μας; Ἀπαντᾶμε: Ναί!

Γι’ αὐτό κάνουμε ἔκκληση πρός τήν πολιτειακή καί πολιτική ἡγεσία, νά ἀναθεωρήσουν τήν ἀπόφασή τους, νά ἀνακαλέσουν τήν πρόσκλησι τοῦ κ. Φραγκίσκου Χόρχε (Μπεργκόλιο), ὁ ὁποῖος εὐθύνεται προσωπικά γιά ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας στήν πατρίδα του, συνεργαζόμενος, ὡς «ἀρχιεπίσκοπος» Μπουένος Ἄϊρες μέ τό φασιστικό καί ἐγκληματικό καθεστώς Βιντέλα πού βασάνισε τόν λαό τῆς Ἀργεντινῆς καί δολοφόνησε περισσότερους ἀπό 30.000 ἀθῴους πολῖτες καί μάλιστα νεαρά παιδιά! Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ κ. Φραγκίσκος Μπεργκόλιο δέν τολμᾷ νά ἐπισκεφτεῖ τήν πατρίδα του, διότι τόν περιμένει ἡ ὀργισμένη ἀντίδραση τῶν μανάδων τῶν ἐξαφανισμένων καί δολοφονημένων παιδιῶν!

Δέν ἔχει τήν τόλμη νά πάει στήν Ἀργεντινή, θέλει ὅμως νά ἔρθῃ στήν Ἑλλάδα! Δέν τοῦ ἀξίζει ἡ ἀπόδοση τιμῶν, διότι τόν βαρύνει τό ἀνθελληνικό καί ἐγκληματικό παρελθόν τῆς θρησκευτικῆς του Κοινότητος, τοῦ μοναδικοῦ σύγχρονου Κράτους, τό ὁποῖο συντηρεῖ τόν βάρβαρο καί ἀπάνθρωπο φραγκικό φεουδαρχισμό!    

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Σάββατο 12 Ιουνίου 2021

ΘΕΙA ΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ 6-6-2021

 

Την Κυριακή 6η Ιουνίου 2021 με τις ευχές και τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο Σύλλογος Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσης, εόρτασε την παγκόσμια ημέρα του Περιβάλλοντος με την τέλεση Θείας Λειτουργίας στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου Σαραβαλίου, μετόχι της Ιεράς Μονής Ομπλού.

          Την Θεία Λειτουργία τέλεσε ο Πρωτοπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών, και μέλος του Συλλόγου, ο οποίος και μίλησε επίκαιρα, αναφερόμενος στην πνευματική, αλλά και τεχνική διάσταση του προβλήματος, τονίζοντας την καταδυναστευτική διάθεση του ανθρώπου στην φύση και αντί να είναι χρήστης, οικονόμος και διαχειριστής γίνεται καταχραστής από απληστία και εγωισμό.

          Μετά τη Θ. Λειτουργία από τις κυρίες του Συλλόγου προσφέρθηκε καφές και γλυκίσματα. Την όλη εκδήλωση έκλεισε ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Βασίλειος Κοτσώνης, ευχαριστώντας το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας  για την στήριξη του Συλλόγου και της εκδήλωσης, αλλά και το ηγούμενο της Ιεράς Μονής Ομπλού που διέθεσε το εκκλησάκι. 

      Στην ομιλία του ο π. Δημήτριος ανέφερε:

Με τη χάρη του Θεού και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο οποίος σήμερα μου έκαμε την μεγάλη τιμή να τον εκπροσωπήσω, λόγω υποχρεώσεών του στο Ναό του Πολιούχου μας Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, αλλά και την ευγενική συγκατάθεση του πανοσιολογιωτάτου καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Ομπλού, π. Νεκταρίου Κωτσάκη, για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στο ιστορικό Μετόχι των Αγίων Κων/νου και Ελένης, συναχθήκαμε στον ιερό αυτό χώρο.

Συναχθήκαμε να τελέσουμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να δοξάσουμε τον εν Τριάδι Θεό μας για όλες τις δωρεές που μας παρέχει απλόχερα, να τον ευχαριστήσουμε, αλλά και να τον παρακαλέσουμε αφ’  ενός μεν να μας χαρίζει υγεία, να διώξει με τον τρόπο που Αυτός ξέρει και γνωρίζει την φοβερή πανδημία που έχει πλήξει ολόκληρο τον πλανήτη και αφ’  ετέρου να χαρίζει υγεία και δύναμη στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που νυχθημερόν αγωνίζονται για την προστασία της υγείας μας και δίνουν σκληρή μάχη πρόσωπο με πρόσωπο μαζί της.

Επίσης να ζητήσουμε την βοήθειά Του και για την προστασία του Φυσικού Περιβάλλοντος, το οποίο εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε και αντί να είμαστε χρήστες, γινόμαστε καταχραστές.

Το οικολογικό πρόβλημα, έχει αναγνωριστεί, ότι είναι ηθικό ζήτημα και όχι τεχνικό θέμα. Οφείλεται στην εσφαλμένη στάση μας απέναντι στη φύση. Η κτίση δεν είναι ιδιοκτησία μας. Είμαστε διαχειριστές, οικονόμοι και φύλακες, σύμφωνα με την Βίβλο.

Στο βιβλίο της Γενέσεως διαβάζουμε ότι ο Θεός χάρισε στον άνθρωπο τον Παράδεισο, τον έπλασε να ζει εκεί αρμονικά με τη φύση και το Θεό.

Εργαζόταν ευτυχισμένος και απολάμβανε τους καρπούς του. Οι καρποί δεν τελείωναν ποτέ. Δεν υπήρχε ποτέ έλλειψις. Όλα φτάνουν και περισσεύουν όπου υπάρχει η χάρη του Θεού.

Όμως ο άνθρωπος υπερέβη τα όρια που του όρισε ο Θεός από απληστία, όχι γιατί είχε ανάγκη να φάει τον απαγορευμένο καρπό και να χορτάσει. Υπερβαίνει τα όρια από εγωισμό και ματαιοδοξία. Ενώ ο Θεός του χαρίζει απλόχερα και με το παραπάνω ότι χρειάζεται για να ζήσει ευτυχισμένος, αυτός δεν ικανοποιείται, θέλει περισσότερα, παραβαίνει την εντολή, μολονότι γνώριζε τις συνέπειες  «θανάτω αποθανείσθε…» θα έχανε τον παράδεισο και την ευδαιμονία.

Η Αγία  Γραφή με απλότητα, γλαφυρότητα και πολύ συμβολικά εξηγεί την συμπεριφορά του ανθρώπου. Ο Θεός του χαρίζει τη γη, βρίσκει όλα τα απαραίτητα για ευτυχισμένη ζωή, αποκτάει ότι επιθυμεί με τον κόπο μιας υγιεινής γυμναστικής. Οι θησαυροί της γης είναι πολλοί, ατελείωτοι. Όλα φτάνουν και περισσεύουν, αρκεί ο άνθρωπος να μην υπερβεί τα όρια που του έδωσε ο Θεός, την μία και μοναδική εντολή. Να μην πλουτίσει περισσότερο από όσο χρειάζεται για να ικανοποιεί τις πραγματικές του ανάγκες.

Ο άνθρωπος από απληστία, υπερβαίνει τα όρια, παραβαίνει την εντολή, όχι από πραγματική ανάγκη, αλλά από εγωισμό και φιλαυτία.

Ενώ ο Θεός του δίνει παραπάνω και απλόχερα, ο άνθρωπος είναι ανικανοποίητος, θέλει όλο και περισσότερα. Κόβει τον απαγορευμένο καρπό, υπερβαίνει, δηλαδή, τις δυνατότητες της γης.

Αντλεί περισσότερο νερό από την δυνατότητα της γης να το αναπαραγάγει. Σκορπίζει περισσότερα καυσαέρια από την δυνατότητα της ατμόσφαιρας να αυτοκαθαριστεί. Τρώει περισσότερο κρέας από την δυνατότητα της αναπαραγωγής των ζώων. Κόβει την ξυλεία και καίει τα δάση πολύ περισσότερο από την αναπαραγωγή και αναπλήρωσή τους.

Η δυναστευτική διάθεση του ανθρώπου, δυστυχώς, δεν σταματάει στην φύση, αλλά εξελίσσεται με τον χειρότερο τρόπο, εξελίσσεται και σε κανιβαλισμό. Άνθρωποι καταδυναστεύουν  συνανθρώπους τους με ποικίλους  τρόπους, με σκοπό να αποκτήσουν περισσότερα από όσα χρειάζονται. Κυβερνήσεις καταπιέζουν τους λαούς τους, εργοδότες τους υπαλλήλους τους, πλούσιοι τους λιγότερο πλούσιους και φτωχούς και ακόμα φτωχοί τους φτωχότερους. Η κατάκτηση και υποδούλωση λαών, ξεκινάει από την ίδια πηγή, την δυναστευτική διάθεση του ανθρώπου απέναντι στο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. Όλα αυτά οφείλονται στην απληστία και ματαιοδοξία του ανθρώπου.

Η Εκκλησία μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Εκκλησία των Αποστόλων και των Πατέρων, απορρίπτει ασυζητητί την άποψη ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο απεριόριστη εξουσία πάνω στη φύση. Τα Δυτικοευρωπαϊκά δόγματα (Καθολικισμός και Προτεσταντισμός) δεν ενστερνίζονται αυτήν την άποψη, φρονούν ότι ο άνθρωπος έχει απεριόριστη εξουσία και δικαιώματα  πάνω στη φύση. Όλοι μας σήμερα γνωρίζουμε ότι ο πολιτισμός που κυριαρχεί στην πλανήτη μας είναι ο Δυτικοευρωπαϊκός, που χαρακτηρίζεται από την οικολογική κρίση. Για τον λόγο αυτό και πολλές οικολογικές οργανώσεις στη Δύση στρέφονται και κατά της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα, χωρίς να ξέρουν, χωρίς να γνωρίζουν τι εστί Ορθοδοξία να στρέφονται και εναντίον της, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία μιλάει για την αγαστή σχέση του Θεού, του ανθρώπου και του κόσμου. Την φύση την βλέπει κόσμημα του Θεού και «κόσμος σημαίνει κόσμημα».      

Στην εικονογραφία της Εκκλησίας μας απεικονίζεται η φύση σε ένα αρμονικό σύμπλεγμα με τον άνθρωπο. Προβάλλεται ο άνθρωπος, αλλά και η ευθύνη του για την αρμονική  συνύπαρξη. Ας φέρουμε στο νου μας την εικόνα της Γεννήσεως του Χριστού. Πέρα από τον Χριστό και την Παναγία βλέπουμε το σπήλαιο, την φάτνη, τα ζώα, τους ποιμένες, το άστρο και τα αστέρια στον ουρανό, τους αγγέλους, όλη την κτίση να συμμετέχει στη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά και του κόσμου, αφού η κτίση μετά την πτώση «συστενάζει και συνοδίνει άχρι του νυν».

Αλλά και η λατρευτική παράδοση της Εκκλησίας μας, τοποθετεί τη φύση στη θέση που της αρμόζει. Η φύση παντού και μπροστά. Σήμερα τελέσαμε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, τα στοιχεία της φύσης, το ψωμί και το κρασί «ο άρτος και ο οίνος» της ευχαριστίας, μεταβλήθηκαν σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Μεταβλήθηκαν σε τροφή «για να ζήσει ο κόσμος», όπως αναφέρει ο μεγάλος θεολόγος της εποχής μας Αλέξανδρος Σμέμαν.

Θα κλείσω με μια αναφορά του Οικουμενικού μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου για το θέμα: Οι άνθρωποι συνήθως προχωρούμε εις την κάλυψη των αναγκών μας κατά τρόπο βουλιμικό και όχι οικονομικό και οικοφιλικό, χωρίς πολύ έννοια για τα υπόλοιπα πλάσματα του Θεού, ή για τις ανθρώπινες γενιές που θα έρθουν μετά από μας. Αυτό πνευματικώς κρινόμενο είναι βεβαίως, αμαρτία.  Ταυτόχρονα, παρέπεμψε στις «επίμονες» προτροπές, του γέροντα Πορφύριου του Καυσοκαλυβίτη, προς τα πνευματικά του τέκνα, «να αγαπούν οπωσδήποτε τη φύση, τα φυτά, τα ζώα, τα πουλιά» και πρόσθεσε:

«Γιατί η στοργική επαφή μαζί τους είναι, όχι μόνο καθήκον χριστιανικό, αλλά και μια αληθινά υπέροχη ψυχοθεραπεία, θαυμάσια και αποτελεσματική αντιμετώπιση του άγχους και της καταθλίψεως, που είναι οι μεγάλες μάστιγες της εποχής μας».



 

 

 

 

 

  

     


Παρασκευή 23 Απριλίου 2021

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

 


 Κα­τό­πιν Συ­νο­δι­κῆς Ἀ­πο­φά­σεως, ἡ ὁ­ποία ἐ­λή­φθη κατά τήν Συ­νε­δρί­αση τῆς Δι­αρ­κοῦς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου τῆς 20ῆς μη­νός Ἀ­πρι­λίου ἐ.ἔ., σᾶς γνω­ρί­ζουμε ὅτι ἡ Ἱ­ερά Σύ­νο­δος ἀ­πε­φά­σισε ὅ­πως σᾶς ἀ­πο­στεί­λει τήν πα­ροῦσα, ἡ ὁ­ποία δι­α­λαμ­βά­νει τά τῆς λει­τουρ­γίας τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν ἀπό τήν Κυ­ρι­ακή τῶν Βα­ΐων 26η Ἀ­πρι­λίου ἕως καί τήν Δευ­τέρα τοῦ Θωμᾶ 10η Μα­ΐου ἐ.ἔ.:

1) Κατά τήν εἴ­σοδο στόν Ἱ­ερό Ναό πρέ­πει νά ἐ­φαρ­μό­ζε­ται, μέ τήν ἐ­πι­τή­ρηση εἰ­δι­κῶς ἐ­ξου­σι­ο­δο­τη­θέν­τος ἐπί τούτῳ προ­σώ­που, ἡ τή­ρηση τῆς ἀ­πο­στά­σεως τῶν δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τῶν πι­στῶν. Ἡ πα­ρου­σία πι­στῶν ἐν­τός τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν θά εἶ­ναι σύμ­φωνη μέ τήν ἀ­να­λο­γία τοῦ ἑνός (1) προ­σώ­που ἀνά εἴ­κοσι πέντε (25) τ.μ. ἐ­πι­φα­νείας καί μέ ἐ­λά­χι­στη ἀ­πό­σταση δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τους, μέ μέ­γι­στο ἐ­πι­τρε­πό­μενο ἀ­ρι­θμό πι­στῶν τά ἑ­κατό (100) πρό­σωπα. Κατά τόν ὑ­πο­λο­γι­σμό τῶν ὡς ἄνω προ­σώ­πων ἐ­ξαι­ροῦν­ται οἱ Λει­τουρ­γοί καί τό προ­σω­πικό τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ (ἱ­ε­ρο­ψάλ­τες, νε­ω­κό­ροι, ἐ­πί­τρο­ποι κ.λπ.).

Ο  ΠΑΝΑΓΙΟΣ  ΤΑΦΟΣ 
2) Οἱ πι­στοί, κατά τήν δι­άρ­κεια τῆς πα­ρα­μο­νῆς τους στόν Ἱ­ερό Ναό, ὑ­πο­χρε­οῦν­ται νά φο­ροῦν δι­πλό προ­στα­τευ­τικό κά­λυμμα προ­σώ­που (μά­σκα ὑ­φα­σμά­τινη καί χει­ρουρ­γική) ἤ μονή μά­σκα τύ­που Ν95, τήν ὁποία θά ἀ­φαι­ροῦν μόνο γιά τήν Θεία Με­τά­ληψη. Ἐάν κά­ποιος πι­στός κατά τήν δι­άρ­κεια τῆς πα­ρα­μο­νῆς του στόν Ἱ­ερό Ναό πα­ρου­σι­ά­σει συμ­πτώ­ματα ἀ­σθε­νείας, ἐ­πι­βάλ­λε­ται ἡ ἄ­μεση καί ἀ­σφα­λής ἀ­πο­μά­κρυνσή του ἤ, ἐφ’ ὅ­σον τοῦτο δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν, ἡ ἀ­σφα­λής με­τα­κί­νησή του σέ αὐ­το­τελῆ χῶρο, μέ σκοπό νά ἀ­πο­φευ­χθεῖ ἡ ἐ­παφή του μέ ἄλλα πρό­σωπα. Πρός ἀν­τι­με­τώ­πιση τέ­τοιου εἴ­δους φαι­νο­μέ­νων, κρί­νε­ται ὑ­πο­χρε­ω­τική ἡ πρό­βλεψη γιά τήν ὕ­παρξη κα­ταλ­λή­λου χώ­ρου (π.χ. γρα­φεῖο, χῶ­ρος στό πνευ­μα­τικό κέν­τρο κ.λπ.) μέ ἐ­παρκῆ ἐ­ξα­ε­ρι­σμό, ὅ­που θά ὑ­πάρ­χουν μά­σκες, χαρ­το­μάν­δηλα, πλα­στική σα­κούλα γιά τήν ἀ­πόρ­ριψη ὑ­γει­ο­νο­μι­κοῦ ὑ­λι­κοῦ καί ἀν­τι­ση­πτικό δι­ά­λυμα χει­ρῶν.

3) Πρός τόν σκοπό τῆς ἐ­νη­με­ρώ­σεως καί δι­ευ­κο­λύν­σεως τῶν πι­στῶν, ἀλλά καί τῆς πι­στῆς ἐ­φαρ­μο­γῆς τῶν προ­βλε­πο­μέ­νων ὑ­γει­ο­νο­μι­κῶν μέ­τρων, τά Ἐκ­κλη­σι­α­στικά Συμ­βού­λια ὅ­λων τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν ὑ­πο­χρε­οῦν­ται νά ἀ­ναρ­τοῦν στούς πί­να­κες ἀ­να­κοι­νώ­σεων ἤ/καί στίς ὑ­πάρ­χου­σες ἱ­στο­σε­λί­δες τους τά ἑ­ξῆς: α) τόν συ­νο­λικό ἀ­ρι­θμό τῶν πι­στῶν, οἱ ὁ­ποῖοι δύ­ναν­ται νά πα­ρευ­ρί­σκον­ται ταυ­το­χρό­νως ἐν­τός τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ, συμ­φώ­νως πρός τίς ἀ­νω­τέρω ὑ­γει­ο­νο­μι­κές ὑ­πο­δεί­ξεις, β) τό ὡ­ρά­ριο τε­λέ­σεως τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν καί γ) τό ὡ­ρά­ριο κατά τό ὁ­ποῖο ὁ Ἱ­ε­ρός Ναός θά πα­ρα­μέ­νει ἀ­νοι­κτός γιά τήν προ­σέ­λευση τῶν πι­στῶν.

4) Σέ πε­ρί­πτωση κατά τήν ὁ­ποία ὁ ἀ­ρι­θμός τῶν προ­σελ­θόν­των πι­στῶν ὑ­περ­βαί­νει τόν ἐ­πι­τρε­πό­μενο γιά τούς εἰ­σερ­χο­μέ­νους στούς Ἱ­ε­ρούς Να­ούς, οἱ πι­στοί δύ­ναν­ται νά πα­ρα­μέ­νουν στόν προ­αύ­λιο χῶρο προ­σευ­χό­με­νοι καί τη­ρῶν­τας ὑ­πο­χρε­ω­τι­κῶς ἀ­πό­σταση του­λά­χι­στον δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τους καί ἀνά δέκα (10) τ.μ. ἐ­πι­φα­νείας, ἀ­φοῦ θά ἔ­χουν τε­θεῖ σέ λει­τουρ­γία τά ἐ­ξω­τε­ρικά με­γά­φωνα τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν, στό προ­βλε­πό­μενο ἐ­πί­πεδο ἐκ­πομ­πῆς ἤ­χου. Ὅ­που οἱ συν­θῆ­κες εὐ­νο­οῦν, ἐ­πι­τρέ­πε­ται καί ἡ τέ­λεση ὑ­παι­θρίων Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν τῇ ἀ­δείᾳ τοῦ οἰ­κείου Ἀρ­χι­ε­ρέως.

5) Στίς εἰ­σό­δους τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν θά το­πο­θε­τη­θοῦν ἀν­τι­ση­πτικά/ἀ­πο­λυ­μαν­τικά γιά τήν ὑ­πο­χρε­ω­τική ἀ­πο­λύ­μανση τῶν χει­ρῶν ὅλων τῶν εἰ­σερ­χο­μέ­νων, ἐνῶ σέ ἐμ­φα­νές ση­μεῖο τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ θά το­πο­θε­τη­θεῖ καί ὁ προ­βλε­πό­με­νος ἀ­ναγ­καῖος ἐ­ξο­πλι­σμός ὑ­γι­ει­νῆς (χαρ­το­μάν­δηλα, χάρ­τι­νες πετ­σέ­τες κ.λπ.).

6) Οἱ θρη­σκευ­τι­κοί λει­τουρ­γοί, οἱ ἱ­ε­ρο­ψάλ­τες καί τό προ­σω­πικό τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ (νε­ω­κό­ροι κ.λπ.) θά ὑ­πο­βάλ­λον­ται δίς τῆς ἑ­βδο­μά­δος σέ εἰ­δική ἐ­ξέ­ταση κο­ρω­νο­ϊοῦ (μο­ρι­ακό ἤ γρή­γορο ἤ ἀ­το­μικό τέστ) καί θά ἐ­νη­με­ρώ­νουν ἁρ­μο­δίως τήν οἰ­κεία Ἱ­ερά Μη­τρό­πολη τόσο γιά τήν πρα­γμα­το­ποί­ησή του, ὅσο καί γιά τό ἀ­πο­τέ­λε­σμα, τό ὁ­ποῖο, ἐφ᾿ ὅ­σον εἶ­ναι θε­τικό, θά συ­νε­πά­γε­ται τήν ἀ­κριβῆ τή­ρηση ὅ­λων τῶν ὑ­γει­ο­νο­μι­κῶν πρω­το­κόλ­λων.

7) Ὑ­πο­χρε­οῦν­ται ἅ­παν­τες οἱ θρη­σκευ­τι­κοί λει­τουρ­γοί, οἱ ἱ­ε­ρο­ψάλ­τες καί τό προ­σω­πικό τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ (νε­ω­κό­ροι κ.λπ.), κα­θώς καί τά ὄρ­γανα δι­οι­κή­σεως (ἐ­πί­τρο­ποι) καί οἱ ἐ­θε­λον­τές (ἱ­ε­ρό­παι­δες κ.λπ.) νά φέ­ρουν τά ὑπό τοῦ νό­μου προ­βλε­πό­μενα μέ­τρα προ­στα­σίας (μά­σκα, γάν­τια κ.λπ.), ἐ­ξαι­ρου­μέ­νων μόνο τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν λει­τουρ­γῶν καί τῶν ἱ­ε­ρο­ψαλ­τῶν κατά τήν ὥρα τε­λέ­σεως τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν. Ὁ ἀ­ρι­θμός τῶν ἱ­ε­ρο­ψαλ­τῶν κάθε ἀ­να­λο­γίου δέν δύ­να­ται νά ὑ­περ­βαί­νει τόν ἀ­ρι­θμό τῶν τριῶν (3), ἐνῶ εἶ­ναι ἐ­πι­βε­βλη­μένο νά τη­ρεῖ­ται με­ταξύ τους ἀ­πό­σταση τριῶν (3) μέ­τρων.

8) Ὅ­που πα­ρέ­χε­ται ἡ δυ­να­τό­τητα δι­ευ­θε­τή­σεως τοῦ χώ­ρου ἑ­κά­στου Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ μέ σκοπό τήν πα­ρου­σία τῶν πι­στῶν συμ­φώ­νως πρός τήν ὡς ἄνω ἀ­να­λο­γία τοῦ ἑ­νός (1) προ­σώ­που ἀνά εἴ­κοσι πέντε (25) τ.μ. ἐπι­φα­νείας καί μέ ἐ­λά­χι­στη ἀ­πό­σταση δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τους, πρέ­πει νά δι­α­τη­ροῦν­ται ἐν­τός τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν μόνο τά ἀν­τι­στοι­χοῦντα στούς προ­σερ­χο­μέ­νους κα­θί­σματα. Τά πε­ρισ­σεύ­οντα κα­θί­σματα καλό εἶ­ναι νά με­τα­φέ­ρον­ται ἐ­κτός αὐ­τῶν.

9) Ὁ φυ­σι­κός ἐ­ξα­ε­ρι­σμός τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­τι­κός κατά τήν δι­άρ­κεια ὅ­λων τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν, ἐνῶ εἶ­ναι ἀ­πο­λύ­τως ἀπα­ραί­τητη ἡ συ­χνή καί σχο­λα­στική κα­θα­ρι­ό­τητα τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν, κα­θώς καί ἡ τα­κτική ἀ­πο­λύ­μανση τῶν ση­μείων καί τῶν ἐ­πι­φα­νειῶν τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ ὅ­που πα­ρα­τη­ρεῖ­ται συ­χνή πρό­σβαση τῶν πι­στῶν.

10) Κατά τήν προ­σέ­λευση στήν Θεία Με­τά­ληψη, τήν δι­α­νομή τοῦ ἀν­τι­δώ­ρου καί ἄλ­λων εὐ­λο­γιῶν ἀ­παι­τεῖ­ται, μέ εὐ­θύνη τοῦ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ Συμ­βου­λίου, νά τη­ρεῖ­ται μέ ἀ­κρί­βεια ἡ προ­βλε­πό­μενη ἀ­πό­σταση τῶν δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τῶν πι­στῶν.

11) Λόγῳ τῆς ἀ­πα­γο­ρεύ­σεως κυ­κλο­φο­ρίας, οἱ ἑ­σπε­ρι­νές Ἱ­ε­ρές Ἀ­κο­λου­θίες τῆς Με­γά­λης Ἑ­βδο­μά­δος ἀπό τήν Κυ­ρι­ακή τῶν Βα­ΐων ἕως καί τήν Με­γάλη Τε­τάρτη θά ἀρ­χί­ζουν στίς 6.30 μ.μ.

Τό ἑ­σπέ­ρας τῆς Με­γά­λης Πέμ­πτης, ἡ Ἱ­ερά Ἀ­κο­λου­θία τοῦ Νι­πτῆ­ρος θά ἀρ­χί­σει στίς 5.30 μ.μ.

Τό ἑ­σπέ­ρας τῆς Με­γά­λης Πα­ρα­σκευῆς, ἡ Ἱ­ερά Ἀ­κο­λου­θία τοῦ Ἐ­πι­τα­φίου θά ἀρ­χί­σει στίς 6.00 μ.μ.

12) Ἡ Λι­τά­νευση τοῦ Ἐ­πι­τα­φίου θά πρα­γμα­το­ποι­η­θεῖ μόνο πέ­ριξ τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν, δί­χως τόν σχη­μα­τι­σμό πομ­πῆς ἀπό τούς πι­στούς, οἱ ὁποῖοι θά πρέ­πει νά πα­ρα­μεί­νουν στίς θέ­σεις τους, ἤ τήν πρα­γμα­το­ποί­ηση οἱ­ασ­δή­ποτε πομ­πῆς μα­κράν τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν ἤ «συγ­κεν­τρώ­σεως» τῶν Ἐπι­τα­φίων σέ πλα­τεῖες καί ἄλ­λους ἀ­νοι­κτούς χώ­ρους.

13) Τήν Με­γάλη Πέμ­πτη καί τήν Με­γάλη Πα­ρα­σκευή, ὁ­πότε πα­ρου­σι­ά­ζε­ται ἔν­τονη προ­σέ­λευση πι­στῶν γιά τήν προ­σκύ­νηση τοῦ Ἐ­σταυ­ρω­μέ­νου καί τοῦ Ἐ­πι­τα­φίου, οἱ πι­στοί θά προ­σέρ­χον­ται πρός προ­σκύ­νηση τη­ρῶν­τας μέ ἀ­κρί­βεια τήν προ­βλε­πό­μενη ἀ­πό­σταση τῶν δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τους καί φο­ρῶν­τας προ­στα­τευ­τική μά­σκα. Συ­νι­στᾶ­ται ἡ το­πο­θέ­τηση τῶν ἱ­ε­ρῶν αὐ­τῶν σε­βα­σμά­των τῆς Πί­στεως στά Πρό­πυλα τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ, πρός ἀ­πο­φυγή συ­νω­στι­σμοῦ. Ἰ­δίως κατά τήν Με­γάλη Πα­ρα­σκευή, ὁ Ἐ­πι­τά­φιος θά με­τα­φερ­θεῖ στά Πρό­πυλα ἀ­μέ­σως μετά τήν ψαλ­μώ­δηση τῶν ἀ­να­στα­σί­μων εὐ­λο­γη­τα­ρίων καί θά πα­ρα­μεί­νει ἐ­κεῖ πρός προ­σκύ­νηση ἀπό τούς πι­στούς ἕως τό τέ­λος τῆς Δο­ξο­λο­γίας, ὁ­πότε καί θά πρα­γμα­το­ποι­η­θεῖ ἡ λι­τά­νευση τοῦ Ἐ­πι­τα­φίου πέ­ριξ τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ.

14) Τό βράδυ τοῦ Με­γά­λου Σαβ­βά­του θά τη­ρη­θεῖ τό ἑ­ξῆς Τυ­πικό:

α) 8.10 μ.μ.: Ἔ­ναρξη Ἀ­κο­λου­θίας Παν­νυ­χί­δος.

β) 8.45 μ.μ.: «Δεῦτε λά­βετε φῶς» ἀπό Ὠ­ραίας Πύ­λης.

γ) 9.00 μ.μ.: «Χρι­στός Ἀ­νέ­στη» (10 φο­ρές) ἀπό τήν ἐ­ξέ­δρα ἐ­κτός τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ. Μετά τό πέ­ρας τοῦ «Χρι­στός Ἀ­νέ­στη», ὁ Ἱ­ε­ρεύς εἰ­σέρ­χε­ται στόν Ἱ­ερό Ναό, ἐνῶ οἱ ἱ­ε­ρο­ψάλ­τες ψάλ­λουν τό Δο­ξα­στικό Τρο­πά­ριο τῶν Αἴ­νων «Ἀ­να­στά­σεως ἡ­μέρα», μετά τό τέ­λος τοῦ ὁ­ποίου θά ἀ­να­γνω­σθεῖ ἀπό Ὠ­ραίας Πύ­λης ὁ Κα­τη­χη­τι­κός Λό­γος τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Χρυ­σο­στό­μου.

Στήν συ­νέ­χεια θά ψα­λεῖ τό Ἀ­πο­λυ­τί­κιο τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Χρυ­σο­στό­μου καί κα­τό­πιν αὐ­τοῦ θά ἀρ­χί­σει ἀπ᾿ εὐ­θείας ἡ Ἀ­να­στά­σιμη Θεία Λει­τουρ­γία.

15) Ὅ­που ὑ­φί­σταν­ται πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀπό ἕ­νας Ἐ­φη­μέ­ριοι, συ­νι­στᾶ­ται ἡ τέ­λεση πε­ρισ­σο­τέ­ρων Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν κατά τήν ἴ­δια ἡ­μέρα, σύμ­φωνα μέ τήν ἐκ­κλη­σι­α­στική συ­νή­θεια καί πρα­κτική.

16) Συ­νι­στᾶ­ται ἡ μετά λι­τό­τη­τος καί ἁ­πλό­τη­τος τέ­λεση τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν, σύμ­φωνα μέ τό ἦ­θος καί τήν πα­ρά­δοση τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Κα­θο­λι­κῆς Ἐκ­κλη­σίας καί μέ τήν ἀ­νά­λογη χρο­νική ἀ­γωγή ἐκ μέ­ρους τῶν ἱε­ρο­ψαλ­τῶν, γιά τόν προ­φανῆ λόγο τῆς ἀ­πο­φυ­γῆς πο­λυ­ώ­ρου συγ­χρω­τι­σμοῦ τῶν πι­στῶν. Τό ἴ­διο θά ἰ­σχύ­σει καί γιά τίς με­γά­λες Πα­νη­γύ­ρεις τῆς Ἀ­να­στά­σι­μης πε­ρι­ό­δου.

17) Ὅ­σοι ἀπό τούς πι­στούς ἀ­νή­κουν σέ ὑ­γει­ο­νο­μι­κῶς εὐ­πα­θεῖς ὁμά­δες (ἡ­λι­κι­ω­μέ­νοι, ἀ­σθε­νεῖς πά­σχον­τες ἀπό ἀ­να­πνευ­στικά προ­βλή­ματα ἤ σακ­χα­ρώδη δι­α­βήτη ἤ καρ­δι­αγ­γει­ακά νο­σή­ματα, ἀ­νο­σο­κα­τε­σταλ­μέ­νοι) πα­ρα­κα­λοῦν­ται νά ἀ­πο­φεύ­γουν τήν ἔ­ξοδο ἐκ τῆς οἰ­κίας αὐ­τῶν, χά­ριν τῆς προ­στα­σίας τῆς ὑ­γείας τους. Οἱ ὑ­πεύ­θυ­νοι γιά τίς Ἐ­νο­ρίες τους Ἱ­ε­ρεῖς ἔ­χουν εὐ­θύνη καί κα­θῆ­κον νά ρυ­θμί­σουν τήν κατ᾿ οἶ­κον δι­α­κο­νία τῶν προ­α­να­φερ­θέν­των.

18) Ὅ­σον ἀ­φορᾶ στήν τέ­λεση τῶν λοι­πῶν Ἱ­ε­ρῶν Μυ­στη­ρίων Γά­μου, Βα­πτί­σεως καί τῶν Ἐ­ξο­δίων Ἀ­κο­λου­θιῶν, ἰ­σχύει ὁ πε­ρι­ο­ρι­σμός τῆς συ­νο­λι­κῆς πα­ρου­σίας ἐν­νέα (9) συ­νο­λικά προ­σώ­πων ἐν­τός τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν, ἐ­ξαι­ρου­μέ­νων τῶν Ἱ­ε­ρέων καί τοῦ προ­σω­πι­κοῦ τοῦ Ἱ­ε­ροῦ Ναοῦ.

19) Ὅλα τά ἀ­νω­τέρω ἰ­σχύ­ουν: α) γιά ὅ­λους τούς Κα­θε­δρι­κούς, Μητρο­πο­λι­τι­κούς, Ἐ­νο­ρι­α­κούς, Προ­σκυ­νη­μα­τι­κούς, Κοι­μη­τη­ρι­α­κούς, Ἱδρυ­μα­τι­κούς κ.λπ. Ἱ­ε­ρούς Να­ούς, τά Μη­τρο­πο­λι­τικά καί Ἐ­νο­ρι­ακά Παρεκ­κλή­σια καί β) γιά τίς Ἱ­ε­ρές Μο­νές καί τά Ἡ­συ­χα­στή­ρια. Ὁ ἀ­ρι­θμός πι­στῶν, τόν ὁ­ποῖον ἐ­πι­τρέ­πε­ται νά δέ­χον­ται οἱ Ἱ­ε­ροί Ναοί τῶν Μο­νῶν (ἀπο­κλει­στικά καί μόνο κατά τήν ὥρα τῶν Ἀ­κο­λου­θιῶν, χω­ρίς νά παρέχε­ται δυ­να­τό­τητα φι­λο­ξε­νίας ἤ δι­α­νυ­κτε­ρεύ­σεως), δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά ὑ­περ­βαί­νει τήν ἀ­να­λο­γία τοῦ ἑ­νός (1) προ­σώ­που ἀνά εἴ­κοσι πέντε (25) τ.μ. καί μέ ἀ­πό­σταση δύο (2) μέ­τρων με­ταξύ τους, μέ ἀ­νώ­τατο ὅ­ριο τά ἑ­κατό (100) πρό­σωπα.

20) Δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἡ προ­σέ­λευση πι­στῶν στά Πα­ρεκ­κλή­σια, τά ὁ­ποῖα εὑ­ρί­σκον­ται ἐν­τός ἰ­δι­ω­τι­κῶν κτη­μά­των, κτι­ρίων καί ἐ­πι­χει­ρή­σεων (π.χ. συγ­κρο­τη­μά­των κα­τοι­κιῶν, κέν­τρων ἐκ­δη­λώ­σεων, ξε­νο­δο­χείων κ.λπ.) δι­ότι, ὡς ἰ­δι­ω­τι­κοί Ναοί, εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νοι γιά τήν κά­λυψη τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν τῶν ἰ­δι­ο­κτη­τῶν καί τῶν οἰ­κείων τους.

21) Δέν ἐ­πι­τρέ­πε­ται ἡ πα­ρά­θεση δε­ξι­ώ­σεων στά πνευ­μα­τικά κέν­τρα ἤ στίς αἴ­θου­σες τῶν Ἱ­ε­ρῶν Ναῶν, πρός ἀ­πο­φυγή συ­νω­στι­σμοῦ, κα­θώς καί ἡ προ­σφορά φα­γη­τοῦ (πα­νη­γύ­ρια) κατά τήν Ἀ­να­στά­σιμη πε­ρί­οδο.

Ἡ Δι­αρ­κής Ἱ­ερά Σύ­νο­δος ἐκ­φρά­ζει με­γάλη χαρά γιά τό γε­γο­νός ὅτι σέ ἀν­τί­θεση μέ τήν περ­σινή χρο­νιά, ὅ­λοι οἱ Ἱ­ε­ροί Ναοί θά πα­ρα­μέ­νουν ἀνοι­κτοί γιά τούς πι­στούς σέ ὅ­λες τίς Ἱ­ε­ρές Ἀ­κο­λου­θίες καί πρός τοῦτο προ­τρέ­πει ὅλα τά μέλη τῆς σε­πτῆς Ἱ­ε­ραρ­χίας τῆς Ἐκ­κλη­σίας τῆς Ἑλ­λά­δος, καί δι᾿ ὑ­μῶν τούς εὐ­λα­βεῖς Κλη­ρι­κούς καί τόν πι­στό Ὀρ­θό­δοξο Ἑλ­λη­νικό Λαό, γιά τήν πι­στή ἐ­φαρ­μογή ὅ­λων τῶν ἀ­νω­τέρω μέ­τρων, ὡς πρός τήν τέ­λεση τῆς Θείας Λα­τρείας, προ­κει­μέ­νου νά μή δη­μι­ουρ­γη­θεῖ κατά τήν πε­ρί­οδο αὐ­τήν τό ὁ­ποι­ο­δή­ποτε ζή­τημα, τό ὁ­ποῖο μπο­ρεῖ νά ἐ­ξε­λι­χθεῖ σέ πει­ρα­σμό κατά τῆς Ἁ­γίας μας Ἐκ­κλη­σίας.

Πα­ρα­κα­λεῖ­σθε, ἀ­κόμη, ὅ­πως ἐν­τεί­νετε τίς προ­σευ­χές καί ἱ­κε­σίες πρός τόν Τρι­α­δικό Θεό γιά τήν τα­χεῖα θε­ρα­πεία τῶν ἀ­σθε­νῶν, γιά τόν φω­τι­σμό καί τήν ἐ­νί­σχυση τῶν ἰ­α­τρῶν, τοῦ νο­ση­λευ­τι­κοῦ προ­σω­πι­κοῦ καί τῶν εἰ­δι­κῶν ἐ­πι­στη­μό­νων, ὅ­πως ἐ­πί­σης καί γιά τήν ἀ­νά­παυση ὅ­σων ἔ­φυ­γαν ἀπό τήν ζωή ἐ­ξαι­τίας τοῦ κο­ρω­νο­ϊοῦ, ἀλλά καί γιά τήν γρή­γορη ἀ­παλ­λαγή τῆς Οἰ­κου­μέ­νης ἀπό τήν παν­δη­μία τῆς ὀ­λέ­θριας ἀ­σθέ­νειας τοῦ Covid-19.

Ἐπί πλέον, πα­ρα­κα­λεῖ­σθε καί πάλι νά ἀ­πέ­χετε ἀπό ἐμ­φα­νί­σεις στά Μέσα Μα­ζι­κῆς Ἐ­νη­με­ρώ­σεως γιά ζη­τή­ματα τά ὁ­ποῖα ἀ­φο­ροῦν στά λη­φθέντα μέ­τρα καί πα­ρα­κα­λοῦμε νά συ­στή­σετε τό αὐτό καί στούς ὑφ᾿ ὑ­μᾶς Κλη­ρι­κούς. Τήν θέση τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου θά ἐκ­φρά­ζει μό­νον ὁ ἐκ­πρό­σω­πος Τύ­που Αὐ­τῆς, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τος Μη­τρο­πο­λί­της Ἰ­λίου, Ἀ­χαρ­νῶν καί Πε­τρου­πό­λεως κ. Ἀ­θη­να­γό­ρας.

Ἐπί δέ το­ύ­τοις, εὐχόμενοι καλή δύναμη γιά τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα καί καλή Ἀνάσταση, κα­τα­σπα­ζό­με­θα τήν ὑ­με­τέ­ρα Σε­βα­σμι­ό­τη­τα ἐν Κυ­ρίῳ καί δι­α­τε­λοῦ­μεν με­τ’ ἀ­γά­πης.



Κυριακή 11 Απριλίου 2021

Μήνυμα του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ στη μνήμη του Γρηγορίου του Ε΄

  


Εις την μακράν αλυσίδα των Αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως, εις τους οποίους ενωρίς η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ανέθεσε, πλέον των συνήθων επισκοπικών ευθυνών, μείζονας και καιριωτέρας, ως «ζυγόν χρηστόν και φορτίον ελαφρόν», κατά την φωνήν του Κυρίου (πρβλ. Ματθ. ια´, 30), συγκαταριθμούνται προσωπικότητες, αι οποίαι, αίρουσαι μετά χαράς και βαθείας συναισθήσεως τον σταυρόν του χρέους, παρέδιδον αυτόν αλληλοδιαδόχως με μαρτυρικήν αυτεπίγνωσιν, συμφώνως και προς τας επιταγάς της καθ᾽ έκαστα ιστορικής στιγμής. Ούτως, έχομεν Αγίους Αρχιεπισκόπους και Οικουμενικούς Πατριάρχας, οι οποίοι, αναλόγως του χαρίσματός των και των αναγκών του εκκλησιαστικού σώματος, ηνάλωσαν εαυτούς εις την διακονίαν της σωτηρίας του ποιμνίου των ποικιλοτρόπως και εν παντί, αμετακίνητοι εις την πίστιν και στερροί εις την ομολογίαν, μέχρι και αυτού τούτου του δι᾽ αίματος μαρτυρίου, και των οποίων η μνήμη αναζωπυρώνει εις την συνείδησιν της Εκκλησίας την διαρκή παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος και ενδυναμώνει το Ορθόδοξον φρόνημα όλων μας.

                                       Ετοιμασία για το κρέμασμα του Πατριάρχου 

       Μιάς τοιαύτης εξεχούσης ιστορικής μορφής, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε´, η εκκλησιαστική μνήμη, με αφορμήν την συμπλήρωσιν διακοσίων ετών από της μαρτυρικής επισφραγίσεως της αγίας αρχιερατικής βιοτής Του και του μαρτυρίου των συν αυτώ, επαναβεβαιώνει και σήμερον εις όλους μας ότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ´, 8) και εμφανίζει εις τον κόσμον την αξίαν την οποίαν έχει διά την αγίαν και αμώμητον πίστιν των Ορθοδόξων, η συνέπεια, το χρέος και η σταθερά προσήλωσις όλων, και πρωτίστως των ποιμένων της λογικής ποίμνης του Χριστού, εις την σωστικήν αλήθειαν του Σταυρού και εις την βεβαιότητα της Αναστάσεως. Αυτήν την ευλογημένην Σταυροαναστάσιμον διάστασιν της εις Χριστόν πίστεως, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, ζη και επαγγέλλεται ενσυνειδήτως η εν Κωνσταντινουπόλει Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, η κοινή τροφός των Ορθοδόξων, με υπομονήν και εγκαρτέρησιν, με κόπον και θυσίας, με ελπίδα και αναμονήν, μακράν αποκλεισμών, ακροτήτων, εφημέρων στόχων και εγκοσμίου θεωρήσεως των γεγονότων και της πορείας της ιστορίας.

       


 Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία τα πάντα ισχύει εν τω ενδυναμούντι αυτήν Χριστώ, διά να κερδίση και τους εγγύς και τους μακράν της πίστεως. Δεν αφίσταται του ευαγγελικού λόγου και τρόπου, πλην όμως μακροθυμεί και αναμένει. Κηρύττει την επιείκειαν, την ανοχήν, τον σεβασμόν εις το πρόσωπον του ετέρου, βλέπει τους πάντας ως αδελφούς του Κυρίου Ιησού. Διδάσκει την συνύπαρξιν, παραβλέπει και προσβλέπει εις την επιστροφήν των πεπλανημένων και εις την μετάνοιαν των απολωλότων.

         Πλην, δεν ρίπτει τα άγια, διαφυλάττει το «ιώτα» και την «κεραίαν» εις τα ουσιώδη (πρβλ. Ματθ. ε´, 18), εμμένει εις την παρακαταθήκην των Πατέρων, προασπίζεται τας τιμίας παραδόσεις και αρχάς της, δεν εγκαταλείπει τον καλόν αγώνα. Αυτών των σωτηριολογικών και εσχατολογικών προοπτικών τας οροθεσίας υπηρέτησε και ο σήμερον τιμώμενος υπό της Μητρός Εκκλησίας Ιερομάρτυς προκάτοχος ημών Γρηγόριος ο Ε´, ο Οποίος, όπως όλοι οι 'Αγιοι και οι Μάρτυρες, είναι δι᾽ αυτήν αφορμή εγκαυχήσεως και προς Θεόν ευχαριστίας. Είη η μνήμη του Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου αμετάθετος οδοδείκτης δι' όλους μας, φωτίζουσα τους λογισμούς και ενδυναμούσα ημάς «ποιείν τα φωταυγή και καθαρά, Θεού θελήματα».

 

                               Η κλειστή θύρα που απαγχονίσθηκε ο Πατριάρχης μας 10-4-1821