Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ ΣΤΙΣ ΚΥΔΩΝΙΕΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΗΣ

   

 Για άλλη μία φορά γιορτάσθηκε με ιδιαίτερη λαμπρότητα η εορτής της Οσίας μητρός ημών Ευφροσύνης στο ομώνυμο εκκλησάκι στις Κυδωνιές της περιοχής Χαλανδρίτσης. 

     Το  εκκλησάκι αυτό που βρίσκεται σε ένα θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον ανάμεσα στη Χαλανδρίτσα και τις Κυδωνιές. Το έφτιαξε ο μακαριστός Κωνσταντίνος Στάμος δι'   ιδίων εξόδων και ενεκαινίασε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος πριν από επτά χρόνια. 

    Από βραδύς έγινε η ακολουθία  του εσπερινού μετ΄  αρτοκλασίας την δε κυριώνυμο ημέρα της μνήμης της Οσίας Ευφροσύνης τελέσθηκε πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον Πρωτοπρσεσβ. π. Δημήτριο Παπαγεωργίου,  εκπρόσωπο του Μητροπολίτου και Αρχιερατικό Επίτροπο Φαρρών, συμπαραστατουμένου από τον π. Μιλτιάδη Σχοινά και τον π. Χρήστο Σιαμαντά. 

     Ο Ιερός Ναός και ο αύλιος χώρος του Ιερού Ναού κατεκλείσθη υπό πλήθος πιστών από τις Κυδωνιές και τη Χαλανδρίτσα. Να σημειωθεί ότι στην Ιερά Μητρόπολη Πατρών, δεν υπάρχει άλλη εκκλησία αφιερωμένη στην οσία Ευφροσύνη, εκτός από αυτό του Ασύλου Ανιάτων.  

 Το  Συναξάρι της Οσίας

     Η  Αγία Ευφροσύνη έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μι­κρού κατά το έτος 410 και αφού εγκατέλειψε τα χαροποιά πράγματα του κόσμου αυτού και την φαντασία και την δόξα της παρούσης ζωής και έφυγε κρυφά από την οικία του πατέρα της, μετασχημάτισε τον εαυτό της. Αφού φόρεσε, δηλαδή, ανδρική ενδυμασία αντί για Ευφρoσύνη μετονομάστηκε Σμάραγδος. Και επειδή αγάπησε των Μοναχών την πολιτεία, πήγε σε ένα Μοναστήρι ανδρικό, παρουσιαζόμενη ως ευνούχος βασιλικός και, αφού έγινε μοναχή, φρόντιζε με κάθε τρόπο, πώς να κρυφθεί και να μη την μάθει ο πατέρας της Παφνούτιος. Αφού λοιπόν πέτυχε αυτό που ποθούσε, αγωνιζόταν με αγώνες και κόπους πολλούς και με προσευχές εκτενείς και αδιάκοπες, έως ότου κατεξήρανε με υπερβολή το απαλό και γυναικείο της σώμα, στο σημείο, που παραξενευόταν και θαύμαζαν όλοι οι αδελφοί, που ήταν στο Μοναστήρι, βλέποντας την μεγάλη κακοπάθεια, που χρησιμοποιούσε η αοίδιμη.

     Και πράγματι ήταν ένα πράγμα παράξενο, που αδυνατεί να το παρουσιάσει λόγος· δηλαδή, το να βλέπει κα­νείς μία ωραία γυναίκα να κατοικεί ανάμεσα σε άνδρες Μοναχούς. Η οποία μπόρεσε να κρυφθεί τόσο από τον πατέρα της, ο οποίος την ζητούσε επίμονα στα όρη και τα λαγκάδια και σε κάθε τόπο και έτρεχε εδώ και εκεί αναστενάζοντας για τον μακρύ και πολυχρόνιο χωρισμό της όσο και από τους Μονα­χούς, με τους οποίους συγκατοικούσε. Και στην συνέχεια μπόρεσε να αστράψει ανάμεσα στους άνδρες με τις αρετές, όπως και ο πολύτιμος λίθος σμάραγδος αστράφτει ανάμεσα στους άλλους λίθους.

Πράγματι, σμάραγδος φάνηκε η μακάρια αυτή Ευφροσύνη, μένον­τας αγνώριστη, όχι για ένα χρόνο ή δύο ή τρεις, αλλά για διάστημα τριά­ντα οκτώ ολόκληρων ετών, δηλαδή μέχρι το τέλος της ζωής της. Μόνο στο τέλος της φανέρωσε, ότι ήταν γυναίκα και όχι άνδρας. Όταν, δηλα­δή, ο πατέρας της Παφνούτιος πήγε μία φορά στο Μοναστήρι, τον καιρό που επρόκειτο η Οσία να πεθάνει, αυτή βλέποντάς τον του είπε μόνο αυ­τόν τον τελευταίο λόγο· «Ω πάτερ». Και έτσι παρέδωσε το πνεύμα της στα χέρια του Θεού, χαρούμενη και ευφραινόμενη για τα αγαθά, που επρόκειτο να απολαύσει για τους αγώνες και τους κόπους της.

Ο πατέρας της, μόλις άκουσε τον λόγο αυτόν, θαύμασε και τότε από την υπερβολική χαρά που έλαβε, επειδή αξιώθηκε να δει την θυγατέρα του, έπεσε στην γη σαν νεκρός. Διότι τί άλλο έπρεπε να πάθει, όταν άκουσε τέτοιον χαροποιό λόγο; Και όταν αξιώθηκε να δει την θυγατέρα του, που την αναζητούσε και την επιθυμούσε τριάντα οκτώ χρόνια; Τότε, επειδή αξιώθηκε να δει το γέννημά του που το επιθυμούσε, εγκατέλειψε πα­τρίδα και κόσμο και τα του κόσμου και αφού έβαλε με ζήλο μαζί και πόθο στην ψυχή του τους ασκητικούς αγώνες της θυγατέρας του, έγινε και αυτός Μοναχός .Έτσι φάνηκε διάδοχος και κληρονόμος τόσο του τόπου, όσο και του τρόπου· δηλαδή του Μοναστηριού και των αρετών της θυγατέρας του, ως πατέρας τέτοιου ευλογημένου τέκνου, χαίρων και ευφραινόμενος απήλθε προς τον Κύριο.

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Α΄, εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη-Άγιον Όρος, σ. 185-186)

    

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ 2019

Ο Σύλλογος Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της Περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσης την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 γιόρτασε την Παγκόσμια ημέρα του Περιβάλλοντός με την τέλεση Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία Οβρυάς Πατρών. 

Πλήθος κόσμου, μέλη και φίλοι του Συλλόγου, αλλά και ενορίτες, κατέκλεισαν τον Ιερό και ανέπεμψαν δέηση προς τον Κύριο για τη σωτηρία του πλανήτη μας του σύμπαντος κόσμου. 

Το σχετικό Δελτίο τύπου που εξέδωσε ο Σύλλογος έχει ως εξής:  

     "Με τοπικό κλίμα υψηλών θερμοκρασιών, από τις πρωινές ώρες, γιορτάστηκε την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος από το Σύλλογο Προστασίας Υγείας & Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας και από τον τοπικό Πολιτιστικό Εξωραϊστικό Σύλλογο Άνω Οβρυάς ‘‘ο Προφήτης Ηλίας’’.

Οι περιβαλλοντικές εκδηλώσεις της ημέρας ξεκίνησαν στον Ι.Ν. Προφήτη Ηλία Άνω Οβρυάς με την τέλεση Θείας Λειτουργίας από τον εκπρόσωπο του Σεβασμιωτάτου κκ. Χρυσοστόμου & Αρχιερατικό επίτροπο Φαρρών π. Δημήτριο Παπαγεωργίου και από τον εφημέριο π. Ανδρέα Γεωργουλόπουλο, κατά τη διάρκεια της οποίας τελέσθηκε αρτοκλασία υπέρ υγείας των μελών του Συλλόγου. Ο π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, μίλησε επίκαιρα, αναφερόμενος στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας από τον υπερκαταναλωτισμό, την υπέρ- εκμετάλλευση και την υπέρ- παραγωγή .  

Στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν., αισθητικά εναρμονισμένο με τη γιορτή της ημέρας, δόθηκε η συνέχεια. Προλόγισαν της κεντρικής ομιλίας ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Βασίλης Κοτσώνης, ο πρόεδρος του τοπικού Συλλόγου κ. Αθανάσιος Παπασημακόπουλος, ο οποίος εξήρε τη διαχρονική συνεργασία των δυο Συλλόγων. Επίσης χαιρετισμό απηύθυναν ο κ. Άγγελος Τσιγκρής, πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας, η κα. Τασία Τογιοπούλου, νεοεκλεγείσα Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Πατρέων και εκπρόσωπος του Δημάρχου κ. Κ. Πελετίδη, ο κ. Ηλίας Γιαννικόπουλος, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών ΚΥΧ, ο κ. Τριαντάφυλλος Λιάτσος, εκπρόσωπος της ΟΙΚΙΠΑ, ο κ. Θεόδωρος Μπαρρής, νεοεκλεγείς Δήμαρχος Ερυμάνθου, ο κ. Διαμαντής Κανελλόπουλος, επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Ερυμάνθου και ο συντονιστής κ. Γρηγόρης Κουτρόπουλος,  ο οποίος κάλεσε στο βήμα τον ομιλητή κ. Πέτρο Αχιλλεόπουλο, Δρ. Φυσικής Ωκεανογραφίας. Ο ομιλητής ανέπτυξε με απλό και κατανοητό τρόπο το θέμα του, που εσχετίζετο με τον κίνδυνο της ανθρωπότητας από την κλιματική αλλαγή. Η ενδιαφέρουσα ομιλία προκάλεσε εκτεταμένη συζήτηση με το κοινό.

Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ευχάριστες στιγμές από το χορευτικό του τοπικού Συλλόγου και να επισκεφθούν την έκθεση ζωγραφικής των μαθητών των Δημοτικών Σχολείων του 2^ου της Οβρυάς και της Χαλανδρίτσας. Το θέμα της έκθεσης ήταν ‘‘Περιβάλλον και Οικογένεια’’ και έγινε στα πλαίσια του προγράμματος ‘‘Let’s do it Greece’’. Στους συμμετέχοντες μαθητές απενεμήθησαν τιμητικά διπλώματα και αναμνηστικά δώρα.

 Τέλος δεν έλειψαν και τα κεράσματα όπως γίνεται κάθε χρόνο με γευστικές προσφορές και των δυο Συλλόγων.   Το Δ.Σ. "   

Κατά την Θεία Λειτουργία, ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου, ανέφερε τα εξής:   

" Με τη χάρη του Θεού και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο οποίος μου έκαμε την ιδιαίτερη τιμή, για άλλη μια φορά, να τον εκπροσωπήσω,  μεταφέρω τις ευχές και ευλογίες του σ’  αυτή την εορταστική εκδήλωση του Συλλόγου Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσης, για την παγκόσμια ημέρα του Φυσικού Περιβάλλοντος. Ο Σεβασμιώτατος θα ήθελε να είναι μαζί μας, βρίσκεται όμως σε εκκλησιαστική αποστολή στα Ιεροσόλυμα.

          Σήμερα, μία Κυριακή πριν από την Πεντηκοστή, την ιδρυτική ημέρα της Εκκλησίας μας με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που ανακαίνισε και ανακαινίζει τον κόσμο ολόκληρο, η Εκκλησία μας την έχει αφιερώσει στους Θεοφόρους Πατέρες που συνήλθαν στην  Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας.

    Στη Σύνοδο αυτή διατρανώθηκε ότι ο Ιησούς  Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού «ομοούσιος τῷ Πατρί...», ήρθε στη γη για τη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά και για την ανακαίνιση ολόκληρου του κόσμου.

          Στη Σύνοδο αυτή δημιουργήθηκαν και τα 7 πρώτα άρθρα του Συμβόλου της πίστεώς μας όπου ομολογούμε την μεγάλη αλήθεια: «Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».  Στο 1^ο άρθρο ομολογείται ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Σύμφωνα με την Α.Γ. ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο μέσα στον παράδεισο, τον κατέστησε κύριο της κτίσης, αλλά του έδωσε και την εντολή του «εργάζεσθαι και φυλάσσειν». Να προστατεύει, δηλαδή, την κτίση ολόκληρη από την αλόγιστη χρήση, που σημαίνει καταστροφή και θάνατος.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα στη χρήση του κόσμου από τον άνθρωπο.   Αναμφίβολα για την επιβίωσή του ο άνθρωπος οφείλει να χρησιμοποιεί την φύση και να ικανοποιεί τις ανάγκες του για τροφή, για ένδυση, για κατοικία κ.λ.π.  Πρέπει όμως να υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη χρησιμοποίηση, όχι αυθαίρετα. Τα όρια αυτά να μην μεταβάλλονται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση, την κοινωνική θέση, την δυναμικότητα του κρατικού προϋπολογισμού, και άλλους παράγοντες κάθε εποχής. Πρέπει να παίρνομε και να χρησιμοποιούμε τα απολύτως αναγκαία για τη διατήρησή μας στη ζωή. Να είμαστε αυτάρκεις και ολιγαρκείς. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  μας λέει σχετικά: «Αυτάρκεια είναι ότι μας χρειάζεται, χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε, ό,τι υπερβαίνει τα όρια είναι περιττό και άχρηστο.

Η τροφή δεν πρέπει να μεταβάλλεται σε τρυφή και η φροντίδα για την ενδυμασία, την υπόδηση, την στέγη δεν πρέπει να καταλήγει σε πολυτέλεια, καλλωπισμό και φιλαρέσκεια. Ό,τι δεν μας χρειάζεται είναι περιττό. Να διάγουμε με αξιοπρέπεια και όχι υπερβολή.

Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό ολιγαρκής, χωρίς απληστία και πλεονεξία. Η ολιγάρκεια είναι βασική χριστιανική αρετή.

Το οικολογικό πρόβλημα άρχισε να αναδεικνύεται σιγά –σιγά από την Βιομηχανική επανάσταση και μετά. Μετά από την Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η ανάπτυξη της Βιομηχανίας έφθασε σε ύψη ιλιγγιώδη και ασύλληπτα. Συνέπεια της Βιομ. ανάπτυξης ήταν η εμφάνιση της καταναλωτικής κοινωνίας. Η εικόνα του ανθρώπου των παλαιών εποχών, του προβιομηχανικού ανθρώπου, του ανθρώπου που ζούσε κοντά στη φύση, οι ανάγκες του ήταν στατικές και περιορισμένες.

Τώρα ένας καινούργιος άνθρωπος πρόβαλε, ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας, με χαρακτηριστικό γνώρισμα την τάση να ανακαλύπτει διαρκώς νέες ανάγκες, νέες επιθυμίες και να παράγει διαρκώς όλο και περισσότερα καινούργια προϊόντα για να ικανοποιεί αυτές τις επιθυμίες του.

Στο χώρο της διατροφής σερβίρονται διαρκώς καινούργιες συνταγές και εφευρίσκονται διαρκώς γαργαλιστικά για τον λάρυγγα καρυκεύματα. Στο χώρο της ενδυμασίας η μόδα αλλάζει συνεχώς μοντέλα, ό,τι φορέσαμε πέρυσι, είναι φέτος ντεμοντέ.

Στο θέμα της κατοικίας άλλαξαν οι σύγχρονες ανάγκες του σπιτιού, του σαλονιού με τα έπιπλα, της κουζίνας με τις τόσες ηλεκτρικές συσκευές, που όλα ακολουθούν την μόδα και θέλουν αλλαγή, αν σε αυτά προσθέσουμε τα αυτοκίνητα, τους Η/Υ,  τα κινητά κ.λ.π. που αλλάζουν συνεχώς μοντέλα, βλέπομε την έξαρση των αναγκών του σημερινού ανθρώπου. Κατάντησε η ζωή του ένα διαρκές κυνηγητό χρόνου και χρήματος για να παρακολουθεί την εξέλιξη της μηχανής και τι καινούργιο του λανσάρει.

Με αυτή την άλογη εξέλιξη ο άνθρωπος γίνεται άβουλο ον   , δούλος των αναγκών που του το επιβάλλει η καταναλωτική κοινωνία με τη διαφήμιση και το διαρκές πλύσιμο του εγκεφάλου.

Αλλά και οι συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον από την υπερ-εκμετάλλευση και υπερ-παραγωγή είναι φοβερές και τα αποτελέσματα τραγικά. Ατμοσφαιρική ρύπανση, μόλυνση των υδάτων, συσσώρευση σκουπιδιών, πυρπόλυση δασών, τρύπα του όζοντος φαινόμενο θερμοκηπίου, λιώσιμο των πάγων καύσωνες, υπερθέρμανση του πλανήτη. Αποτέλεσμα: Ο θάνατος και η καταστροφή.    

Από όσα βλέπομε και παρακολουθούμε φαίνεται ξεκάθαρα πως ο πλανήτης μας βρίσκεται σε αδιέξοδο και η λύση δεν είναι να τον εγκαταλείψουμε και να πάμε αλλού, όπως προτάθηκε τώρα τελευταία.

Μοναδική και διαχρονική λύση μπορεί να δώσει στο πρόβλημα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την πίστη και τη χριστιανική της παράδοση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει με σεβασμό και ειλικρίνεια την φύση. Μπορεί να βοηθήσει τον καταναλωτικό άνθρωπο της σύγχρονης εποχής να γνωρίσει την ασκητική της και τον σεβασμό της στη Δημιουργία. Το πρόβλημα είναι καθαρά πνευματικό.

 Όσα προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος και αν σχεδιασθούν και όσα οικονομικά κονδύλια και αν δαπανηθούν, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, εάν δεν υπάρξει πνευματική και ηθική αναστροφή, αν δεν υπάρξει αλλαγή ήθους και νοοτροπίας στη στάση του ανθρώπου έναντι του κόσμου.   

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας σ’ αυτόν τον αγώνα είναι οι οδηγοί μας. Οι Άγιοι αγάπησαν την φύση, έζησαν και ασκήθηκαν σ’ αυτή. Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί στη λατρεία της τα δώρα της φύσης. Το ψωμί και το κρασί μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού και γίνονται το φάρμακο της αθανασίας. Εύχεται «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών...».

Ο Άγιος Τρύφωνας θεωρείται προστάτης των γεωργών, των χωραφιών και των αμπελιών.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος όταν ρωτήθηκε τι είναι «καρδία ελεήμων» απάντησε «Η καρδία που καίγεται για όλη την κτίση». Ο π. Αμφιλόχιος της Πάτμου έλεγε και πρόσταζε οι άνθρωποι για τις αμαρτίες του να φυτεύουν ένα δένδρο.

Ο π. Παΐσιος έδενε με ευλάβεια κάθε δενδράκι που ήταν σπασμένο.

Πολλά είναι τα παραδείγματα των Αγίων της Εκκλησίας για την προστασία του Φυσικού Περιβάλλοντος. Από αυτά φαίνεται ότι είναι καταλύτης  στην προστασία της φύσης πάντοτε και ιδίως τώρα τελευταίως, μετά το 1989, με τις πρωτοβουλίες του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου να ορίσει την 1^η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου και ημέρα εορτής προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος. Μάλιστα την ακολουθία για το Φυσ. Περιβάλλον έγραψε ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος, μετά από εντολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Θερμά συγχαρητήρια στο Σύλλογο Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος για τη διοργάνωση της γιορτής αυτής, αλλά και για τους αγώνες του για τη σωτηρία του Πλανήτη και την προαγωγή της υγείας.   

    

ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Το  Σάββατο 8 Ιουνίου 2019 η Ενορία του Αγίου Αθανασίου Χαλανδρίτσης, με πρωτοβουλία του εφημερίου του Ιερού Ναού και Αρχιερατικού Επιτρόπου φαρρών Πρωτοπρεσβ. Δημητρίου Παπαγεωργίου, πραγματοποίησε προσκυνηματική εκδρομή στην Αίγινα. Εκεί επισκέφθηκαν και προσκύνησαν τα χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου στην οικεία Ιερά Μονή, αλλά τους δόθηκε η ευκαιρία και επισκέφθηκαν την Ιερά Μονή της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας και προσκύνησαν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μας στην ιστορική αυτή Ιερά Μονή. 

ΑΓΙΟΣ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας και όταν τον βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Αναστάσιος. Στην Σηλυβρία διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα, αλλά επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα θα εργαζόταν.

Πράγματι, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στη Βασιλεύουσα όπου άρχισε να εργάζεται στο καπνεργοστάσιο ενός συγγενή του. Παρόλο που εργαζόταν, δεν τον πλήρωναν για την εργασία του κι έτσι ο Άγιος δυσκολευόταν να βρει ακόμα και να φάει. Οι δυσκολίες της ζωής, δεν τον εμπόδισαν, όμως, τα βράδια του να τα αφιερώνει στη μάθηση και να τα περνά διαβάζοντας βιβλία και εκκλησιαστικές μελέτες.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τα εκεί, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνεψε το πλοίο να βυθιστεί. Ο Άγιος Νεκτάριος βύθισε στη θάλασσα το Σταυρό, που κουβαλούσε πάντα μαζί του, και η θάλασσα αμέσως ημέρεψε. Ο Σταυρός όμως χάθηκε και ο Άγιος λυπήθηκε πολύ. Όταν το πλοίο, όμως, έφτασε σώο στον προορισμό του, ο Σταυρός βρέθηκε κολλημένος στα ύφαλα του πλοίου. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που έκανε ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή. Το μετόχι του Παναγίου Τάφου προσέλαβε τον Άγιο και έτσι έμεινε εκεί ως την ηλικία των 20 ετών.

Όταν συμπλήρωσε το 20 έτος της ηλικίας του, πήγε στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί δίδαξε γράμματα στα παιδιά του χωριού, επί 7 συνεχή έτη. Η επιθυμία του Αγίου ήταν να γίνει μοναχός. Κάνοντας πράξη την επιθυμία του, χρίστηκε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου. Στη Νέα Μονή μελέτησε εκτενώς τα συγγράμματα που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη της Μονής. Το 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος στο ναό του Αγίου Μηνά και έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Με τη βοήθεια του Ιωάννη Χωρέμη (ευκατάστατου Χιώτη) και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου, ο Άγιος τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αφού πήρε το πτυχίο του το 1885, πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Το έτος 1889 χειροτονήθηκε στο Κάιρο, Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ο Άγιος Νεκτάριος ασκούσε τα καθήκοντά του με ζήλο και αρετή. Η προσωπικότητά του όμως και οι δραστηριότητές του, προκάλεσαν το μίσος σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιβάλλον του Πατριάρχη Σωφρόνιου. Αυτοί συκοφάντησαν τον Άγιο Νεκτάριο ότι εποφθαλμιούσε το αξίωμα του Πατριάρχη και κατάφεραν να εκδιωχθεί από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Ο Αγιος ήρθε στην Αθήνα, όπου για ένα έτος δεν έβρισκε εργασία και στερούνταν συχνά και το ίδιο το φαγητό. Ζήτησε από το Υπουργείο Παιδείας να τον διορίσει Ιεροκήρυκα όπου θεωρούσε το Υπουργείο σωστό. Τελικά διορίστηκε Ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί, αποκαλύφθηκε η συκοφαντία που είχε υποστεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Το 1894 ο Αγιος Νεκτάριος διορίστηκε Διευθυντής της Ριζαρίου Σχολής. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο έχει τραβηχτεί στον περίβολο της Σχολής εκείνη την εποχή. Ο Άγιος διεύθυνε τη Σχολή με υποδειγματικό τρόπο και απεριόριστη αγάπη για τους σπουδαστές της. Όσο ήταν ακόμη διευθυντής στη Σχολή, αγόρασε ένα μικρό και παλαιό μοναστήρι στην Αίγινα. Με πολλούς κόπους κατάφερε να αναστηλώσει και να μεγαλώσει το μοναστήρι αυτό.

Το 1908, και αφού είχε διευθύνει την Ριζάρειο για 14 συνεχή έτη, παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή για λόγους υγείας. Ο Άγιος Νεκτάριος συνέχισε τον βίο του στο μοναστήρι της Αίγινας. Ταπεινός και απλός όπως ήταν, λάμβανε στο μοναστήρι, μέρος σε κάθε ασχολία, βοηθώντας ακόμη και τους εργάτες στις εργασίες τους. Παράλληλα με τις ασχολίες του αυτές, μελετούσε βιβλία και συνέγραφε. Επιγραμματικά αναφέρουμε το έργο του «Περί του Σχίσματος», τριάντα Τριαδικούς ύμνους, εκατόν πενήντα τέσσερις ύμνους για την Θεοτόκο καθώς και πολλούς εκκλησιαστικούς λόγους.

Στη μονή έζησε ο Άγιος Νεκτάριος ως το 1920 που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στον προστάτη του και αρρώστησε. Υποφέροντας από φρικτούς πόνους μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 9 Νοεμβρίου του 1920 παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 74 ετών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του όπως και μετά το πέρας αυτής, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα. Είναι ο νεότερος Άγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου.

  

ΑΙΓΙΝΑ  ΙΣΤΟΡΙΑ

Το όνομα Αίγινα:   Η Αίγινα ήταν κόρη του θεού Ασωπού και της Μετώπης (κόρη του ποταμού Λάδωνα). Την ερωτεύτηκε ο Δίας, την απήγαγε και την μετέφερε για να γλιτώσει από την Ήρα σε ένα ερημονήσι του Σαρωνικού, την Οινώνη ή Οινοπία, η οποία  στη συνέχεια ονομάστηκε Αίγινα. 

Το 650 π.Χ. : η Αίγινα μιμούμενη την Μίλητο, κόβει πρώτη στον ευρωπαϊκό χώρο νόμισμα, τη χελώνα. Ταυτόχρονα μαζί με άλλες ελληνικές πόλεις φτιάχνει εμπορικό ναύσταθμο στην Αίγυπτο.

6ος αιώνας : Η Αίγινα καταλαμβάνει τις Κυδωνίες (Χανιά) όπου είχαν εγκατασταθεί εξόριστοι δημοκρατικοί Σάμιοι, για να μπορεί ανενόχλητη να χρησιμοποιεί τον εμπορικό ναύσταθμο στην Αίγυπτο.

Το 516-480 π.Χ. : Η Αίγινα ανενόχλητη μετά την κατάληψη της Σάμου από τους Πέρσες (516 π.Χ.) και την καταστροφή της Μιλήτου κατά την Ιωνική Επανάσταση, πρωταγωνιστεί στο εμπόριο και πλουτίζει. Ο πληθυσμός της φθάνει τους 40.000 ελεύθερους κατοίκους και 400.000 (!) δούλους.

Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα οι Αιγινήτες μετακινούνται απ΄ το εσωτερικό του νησιού, τη σημερινή Παλαιοχώρα, προς τα παράλια. Η μετακίνηση είχε ως επακόλουθο την ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου. Εκείνη την εποχή αναγείρονται κάποια από τα πιο σημαντικά κτίσματα του οικισμού, όπως ο Πύργος του Μαρκέλλου, που την περίοδο 1826-1827  θα χρησιμοποιηθεί  ως έδρα της ελληνικής κυβέρνησης , το σπίτι του Μιχάλη Μοίρα, που χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως Κυβερνείο του Καποδίστρια, το σπίτι της Φανερωμένης, κατοικία του επισκόπου, η «μαγαζάρα», μια μεγάλη αποθήκη που στεγάστηκε αργότερα το εθνικό τυπογραφείο και η Μητρόπολη, που η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1806. Στην Αίγινα που τότε είχε συνολικά 120 σπίτια δεν κατοικούσαν Τούρκοι ούτε υπήρχαν τουρκικές Διοικητικές Αρχές.

            Οι μυήσεις των Αιγινητών στη Φιλική Εταιρία αρχίζουν τον Αύγουστο του 1818. Κάποιοι από τους μυημένους ή, σύμφωνα με την οικεία ορολογία, «κατηχημένους» Αιγινήτες είναι οι παρακάτω : ο Γεώργιος Λιβερόπουλος, έμπορος που καταγόταν από τη Ναυπακτία, ο Σπύρος Μαρκέλλος, έμπορος ,πρόκριτος και από τους αρχηγούς της Επανάστασης στην Αίγινα, οι αδελφοί Αναστάσιος, Μιχαήλ και Κυριάκος Μούρτζης από την Πέρδικα, οι οικογένειες Μοίρα και Λογιωτατίδη, ο Κύριλλος Λαμπαδάριος, ηγούμενος της μονής της Χρυσολεόντισσας, καθώς και ο Γεώργιος Τσελεπής ή Τσελέπης, οπλαρχηγός του αιγινήτικου στρατού, που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ακτή του Πειραιά. Οι κατηχημένοι ορκίζονταν στην παλιά εκκλησία των Ταξιαρχών στην Παχιοράχη, στην οποία, σύμφωνα με την παράδοση, υψώθηκε η σημαία της τοπικής  Επανάστασης.

     Η Επανάσταση στο νησί κηρύχθηκε κατά τα τέλη Μαρτίου του 1821. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και της υπεράσπισής της από τους ισχυρούς στόλους της Ύδρας και των Σπετσών. Η Αίγινα προσφέρθηκε πολλές φορές ως καταφύγιο προσφύγων. Ενδεικτικό της πληθώρας προσφύγων στην Αίγινα είναι το παρακάτω στατιστικό στοιχείο : Το 1821 η Αίγινα είχε 3.500 κατοίκους, ενώ το 1829 οι κάτοικοί της ήταν 10.900, δηλαδή μόνο το 1/3 ήταν Αιγινήτες. Ως πρόσφυγες στην Αίγινα κατέφυγαν Αϊβαλιώτες, Μοσχονησιώτες, Χιώτες, Γαλαξιδιώτες, Αθηναίοι, Στυλιδιώτες και κυρίως Ψαριανοί. Οι τελευταίοι ήρθαν στην Αίγινα μετά την καταστροφή των Ψαρών το 1825. Εγκαταστάθηκαν σε δικό τους συνοικισμό στην περιοχή του Μαραθώνα και αργότερα μετοίκησαν μέσα στην πόλη της Αίγινας. Ψαριανοί πρόσφυγες αποτέλεσαν και την πρώτη φρουρά του Καποδίστρια όταν ήρθε στο νησί. Μετά από προστριβές με τους Αιγινήτες, για λόγους εμπορικού ανταγωνισμού, έφυγαν απ’την Αίγινα και εγκαταστάθηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου το 1830.

     Η Αίγινα, παρότι είναι μεγάλο νησί, δεν μπόρεσε να ενισχύσει την Επανάσταση με πολεμικά καράβια, γιατί τα Αιγινήτικα καράβια ήταν μικρά και δεν προσφέρονταν για ναυμαχίες. Ωστόσο, τα Αιγινήτικα καράβια χρησιμοποιήθηκαν  πολύ σε μεταφορές στρατευμάτων και εφοδίων και μερικοί Αιγινήτες ναυτικοί πολέμησαν μέσα στα καράβια των Ψαρών, της Ύδρας και των Σπετσών. Μετά το 1825 η Αίγινα υπήρξε η ναυτική βάση του Ψαριανού στόλου. Σημαντικότερη ήταν η συμβολή της Αίγινας στον πόλεμο της ξηράς. Το εκστρατευτικό σώμα των Αιγινητών συνολικά υπολογίζεται σε 150 στρατιώτες. Γενικός υπεύθυνος για τη στρατολόγηση ήταν ο Γεώργιος Λογιωτατίδης, που αργότερα στα χρόνια της Ανεξαρτησίας διετέλεσε δήμαρχος και βουλευτής του νησιού.

Η Αίγινα πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους

(Γενάρης 1828- Οκτώβρης 1829)

Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φθάνει με το αγγλικό πλοίο "Warspite" και 2 ακόμα συνοδευτικά πλοία (το  Γαλλικό "Ήρα" και το Ρωσικό "Ελένη") ο Ιωάννης Καποδίστριας στην Αίγινα, αφού λίγες μέρες πιο πριν είχε περάσει από το Ναύπλιο. Η υποδοχή και στην Αίγινα ήταν θριαμβευτική. Εκεί ήταν μάλιστα συγκεντρωμένος ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων, χηρών, ορφανών και αναπήρων του Αγώνα.

Γράφει ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια», αποδίδοντας με το κείμενό του την αφήγηση του ίδιου του Κυβερνήτη: «είδα πολλά εις την ζωήν μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγιναν, δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί? Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας, εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά κατεβασμένα από τες σπηλιές. Δεν ήτο το συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος. (?) Μαυροφορεμένες, γέροντες μου ζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω, και ότι δεν τους απέμεναν παρά εκείνα και εγώ».

Ο Κασομούλης όμως, που ήταν παρών στην υποδοχή, είδε μια λεπτομέρεια που δεν την αντιλήφθηκε ο Καποδίστριας: «Ενύκτωσε, και η νυξ της 11ης Ιανουαρίου απέρασεν με ευφροσύνη όλου του λαού και μελαγχολίαν μόνον μερικών προκρίτων αριστοκρατών».

Στις 26 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας ορκίστηκε στο Μητροπολιτικό ναό  της Αίγινας  ώς πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας και η Αίγινα έγινε η πρώτη Πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους, έγινε το διοικητικό, εμπορικό και πνευματικό κέντρο του.

Ο πληθυσμός της αυξήθηκε αλματωδώς και υπολογίζεται ότι έφθασε τα 100.000 άτομα, αν και η "Γενική Εφημερίς της Ελλάδος" , τους υπολόγιζε λιγότερους.

Την εποχή αυτή στην Αίγινα ανεγέρθηκαν περίλαμπρα κτίρια είτε για να χρησιμοποιηθούν σαν κατοικίες αρχόντων και άλλων πλουσίων είτε για να χρησιμοποιηθούν ως  δημόσια κτίρια και ιδρύματα. 

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΑ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάσθηκε η εορτή των Αγίων Θεοστέπτων Βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης στην κωμόπολη της Χαλανδρίτσας.

Το εκκλησάκι, αφιερωμένο στη μνήμη τους,  βρίσκεται έξω από το χωριό σε απόσταση περίπου 4 χιλιομέτρων, κοντά στον Πείρο ποταμό.

 Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλο σχεδόν το χωριό, αλλά και κάτοικοι των Πατρών που έλκουν την καταγωγή τους από την Χαλανδρίτσα, ήρθαν να εκκλησιασθούν και να συμμετάσχουν  στη Θεία Λειτουργία, ζητώντας την βοήθεια και προστασία των τιμωμένων Αγίων.

Όπως αναφέρεται σε κτητορική  επιγραφή που υπάρχει πάνω από την νότια είσοδο του ναού, το εκκλησάκι, το οποίο είναι αρκετά μεγάλο, κτίσθηκε το 1920, πάνω σε ερείπια προϋπάρχοντος ναού που καταστράφηκε το 1770, στα Ορλωφικά.

Σε αναστηλωτικές εργασίες που έγιναν το 2018, με την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου,  για την στερέωση του ναού και ξεμπάζωμα του αυλίου χώρου για τις υγρασίες, βρέθηκαν απομεινάρια του παλαιού ναού όπως σπασμένο πέτρινο κιονόκρανο, πέτρινο υπέρθυρο και άλλα υλικά, τα οποία μαρτυρούν την ύπαρξη μεγαλοπρεπούς ναού. 

Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο πρωτοπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο, αναφερόμενος στο έργο και προσφορά στην Εκκλησία, αλλά και στο Γένος μας των εορταζομένων Αγίων. Μαζί του συλλειτούργησε και ο άλλος εφημέριος του χωριού π. Νικόλαος Δεκής.-

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ Ιερέας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΡΕΚΑΣ

Ιερέας ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΣΚΡΕΚΑΣ

Εθνομάρτυρας

        Άλλος ένας από τους νεομάρτυρες, της περιφέρειας Τρίκκης και Σταγών, ήταν ο ιερέας Γεώργιος Βασ. Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων. Για αυτόν τον νεομάρτυρα επεβλήθη η από 1^η Μαΐου 1947 έκθεση προς την Ιεράν Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, αναφέροντας περιληπτικά: «Έκθεση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ για τον μαρτυρικό και σταυρικό θάνατο του ιερέα Γεώργιου Σκρέκα, εφημερίου Μεγάρχης Τρικάλων, ο οποίος σταυρώθηκε από εαμοκομμουνιστές την Μεγάλη Παρασκευή (1947) σε έλατο, σε σχήμα Σταυρού, έξω από το Νεραϊδοχώρι, αφού πρώτα είχε υποστεί ανήκουστα βασανιστήρια».

      Στην έκθεσή του αυτή ο Μητροπολίτης Χερουβείμ γράφει: «…. Την 27^ην Μαρτίου 1947 ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας πληροφορήθηκε στο χωριό Μεγάρχη ότι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαναν συμβούλιο και αποφασίστηκε να του πάρουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του. Όντως, την νύχτα της 27^ης προς την 28^ην Μαρτίου πήγαν οι λησταντάρτες στην οικία του, του αφαίρεσαν…. (τα πάντα) …. Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του Αθανάσιο Σκρέκα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος ακολουθώντας τους δύο ένοπλοι λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα Γεώργιο Σκρέκα μέσα σε έναν από τους στάβλους κι εκεί άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του να τους δώσει κι άλλα χρήματα.

» …. Την ίδια νύχτα, γύρω στα μεσάνυχτα, παρέλαβαν τον ιερέα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλυτο τον οδήγησαν προς το χωριό Γοργογύριο.

» …. Η πρεσβυτέρα έσπευσε (και) πάλιν στον Ισκαριώτη (Ιούδα) Αθανάσιο Ίτσιο (γνωστό στέλεχος του Κ.Κ.Ε.) και τους συντρόφους του και τους παρακάλεσε να πάνε μαζί της στο Γοργογύριο, για να δουν τι θα απογίνει ο ιερέας. …. Όταν έφθασαν στο Γοργογύριο επισκέφθηκαν τον απαχθέντα ιερέα εκεί όπου τον είχαν φυλακίσει, και ο δήθεν υπερασπιστής του Ίτσιος προσποιήθηκε ότι θέλει να τον σώσει, αλλά δεν είχε την δυνατότητα, ενώ αυτός ήταν ο ηθικός αυτουργός του όλου δράματος.

" …. Ο μελλοθάνατος ζήτησε τον ιερέα Γοργογυρίου, ο οποίος πήγε και τον είδε. Αυτός παρακάλεσε τον επικεφαλή των ληστοσυμμοριτών για να αφεθεί ο ιερέας και να επιστρέψει στην οικογένειά του, αλλά ο αρχιληστής του απάντησε ότι: «από άλλον λαμβάνει διαταγές και τίποτα δεν μπορεί να κάνει».

"  …. Καθώς τον έπαιρναν από το Γοργογύριο, είδε την πρεσβυτέρα από μακριά και της είπε : «Εδώ είσαι κι εσύ, Παπαδιά; Να ελπίζεις στον Θεό. Εκείνος διευθύνει, υπομονή». Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι οι λησταντάρτες και τον οδήγησαν πεζό στο χωριό Τύρνα.

" …. Από το χωριό Τύρνα τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι, κι εκεί έχοντάς τον φυλακισμένο τον βασάνιζαν κάθε ημέρα από της 29-5-1947 μέχρι την Μεγάλη Παρασκευή, οπότε και τον σταύρωσαν σε έλατο που είχε το σχήμα σταυρού, και όταν ξεψύχησε τον έριξαν σε μια χαράδρα, εντελώς γυμνό, και τον σκέπασαν με κλαριά και σωρούς από πέτρες, ώστε να χαθούν τα ίχνη του.

       Στην έκθεση προστίθενται : «…. Οι κακώσεις του σώματος του ιερέα Γεώργιο Σκρέκα ήταν οι εξής : Το κεφάλι είχε τρεις τρύπες, μια σε κάθε κρόταφο και μια στη μέση, διότι το κάρφωσαν με περόνια. Στη δεξιά πλευρά είχε μια τρύπα από ξιφολόγχη. Λόγω των πολλαπλών καταγμάτων, τα χέρια και τα πόδια ήταν κομματιασμένα και τα μάτια είχαν αφαιρεθεί…. Δεν παραλείπουμε δε να γνωστοποιήσουμε στην Ιεράν Σύνοδο ότι πρόκειται για ιερέα, που σημαίνει ότι αποτελεί τη σεμνότητα της ιεροσύνης στην επαρχία μας, διότι καμιάς χριστιανικής αρετής δεν στερήθηκε». Ο Παπα-Σκρέκας θα παραμείνει ως Σύμβολο.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΗΣ

Την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2019 μέσα σε μια πολύ ωραία και γιορτινή ατμόσφαιρα έγινε η γιορτή για την Εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821 στο Δημοτικό Σχολείο Χαλανδρίτσας και γέμισε με εθνική υπερηφάνεια τους μαθητές και τους γονείς που την παρακολούθησαν.

Η Διευθύντρια του Σχολείου κ. Σοφία Πασχαλίδου στην ομιλία της αναφέρθηκε στο πραγματικό νόημα της εορτής, αλλά και στα νοήματα και διδάγματα που πρέπει να παίρνουμε από τους προγόνους μας που θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.  

Οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξεως παρουσίασαν με πολύ ζωντάνια έργο αναφερόμενο στο Σούλι και το "Χορό του Ζαλόγγου"  με τις ατρόμητες και αθάνατες Σουλιώτισσες.  

Τέλος οι μαθητές του Δημ. Σχολείου καταχειροκροτούμενοι χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς. 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΕΚΚΛ. ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Οι μαθητές της Γ΄ τάξεως του Γεν. Εκκλ. Λυκείου Πατρών φέτος πραγματοποίησαν την πενθήμερη εκδρομή τους στη Μοναστική Πολιτεία του Άθω, το περιώνυμο  Άγιο Όρος και την Θεσσαλονίκη. Ήταν μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν το Άγιο Όρος, να ζήσουν από κοντά και να βιώσουν, στο μέτρο του δυνατού, την μοναδική Ορθόδοξη πνευματικότητα που αποπνέει ο ευλογημένος από το Θεό και αγιασμένος αυτός τόπος.

Τους μαθητές συνόδευαν οι καθηγητές κ. Πολύβιος Μπρακατσέλος, ο κ. Βασίλειος Μπούτσικας και μαζί τους ήταν και ο Πρωροπρεσβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου. 

Το οδοιπορικό είχε ως εξής: 

Παρασκευή 8-2-2019: Αναχωρήσαμε με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ το πρωί από Πάτρα για Θεσσαλονίκη. Τακτοποίηση το απόγευμα στο Ξενοδοχείο, μικρή περιήγηση και γνωριμία με την πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας.

Σάββατο 9-2-2019:  Πολύ πρωί φύγαμε για την Ιερισσό, παραλαβή των Διαμονητήριων και με το καραβάκι αναχώρηση για την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Με την αποβίβασή μας στον αρσανά (λιμανάκι) της Ι.Μ. Βατοπαιδίου, βρεθήκαμε έκπληκτοι στο γιγαντιαίο μοναστηριακό συγκρότημα, το οποίο στέκει εκεί για αιώνες δοξάζοντας πρωτίστως τον Θεό και αναδεικνύοντας Αγίους.

Η μοναδική και επιβλητική αρχιτεκτονική, το ωραίο φυσικό περιβάλλον και το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας, μας προκαλούσε δέος και θαυμασμό. Μας καλωσόρισαν με περισσή αγάπη στο Αρχονταρίκι με πρόγευμα, και τακτοποιηθήκαμε στους ξενώνες. Το απόγεμα ώρα 4,00 συμμετείχαμε στην ακολουθία του Εσπερινού, ακολούθησε η τράπεζα και το Απόδειπνο με την προσκύνηση των Τιμίων Λειψάνων (Αγία Ζώνη, Κάρα Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου με το άφθαρτο αυτί, το πόδι του Αποστόλου Βαρθολομαίου, το δεξιό χέρι της Αγίας Μαρίνης, το πόδι του Αγ. Παντελεήμονος, κ.λ.π. λείψανα αγίων).

Στη συνέχεια βοηθήσαμε τους μοναχούς στην κατασκευή «ζωνών» της Παναγίας που δίνονται για ευλογία και ιδιαίτερα στα άτεκνα ζευγάρια και στις 7,00 επισκεφθήκαμε το υπέροχο και αξιόλογο Σκευοφυλάκιο της Μονής στο οποίο μεταξύ άλλων είδαμε ειλητάρια με την Θεία λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, χειρόγραφες περγαμηνές, Ιερά Σκεύη και πολλά άλλα ανεκτιμήτου αξίας και μοναδικότητος σπάνια κειμήλια.

Κυριακή 10-2-2019:  Γύρω στις 4,00 το πρωί ήχησε το τάλαντο, το οποίο μέσα στη σιγαλιά της νύχτας μας καλούσε να εγερθούμε και να μπούμε, όχι στην κιβωτό του Νώε, αλλά στην Κιβωτό της Εκκλησίας μας, στο Καθολικό για τον Όρθρο, την ακολουθία των Ωρών και την Θεία Λειτουργία. Η ακολουθία στον Ιερό Ναό ήταν μια μυσταγωγία. Ουρανός και γη, πρόσκαιρα και αιώνια συμπλέκονταν σε μια ακατάπαυστη ιερή δοξολογία. Όλα ταπεινά, αλλά και κατανυκτικά.

Ώρα 10,30΄   Αποχαιρετίσαμε συγκινημένοι την Ι. Μονή Βατοπαιδίου  με τις 7 θαυματουργές της εικόνες της Παναγίας μας (Βηματάρισσα, Παραμυθία, Εσφαγμένη, Ελαιοβρύτισσα, Πυροβοληθείσα, Παντάνασσα και Αντιφωνήτρια)  τις οποίες προσκυνήσαμε ζητώντας τη χάρη και τη μεσιτεία της.

Επόμενος σταθμός μας οι Καρυές, πρωτεύουσα του Αγίου Όρους. Πρώτη επίσκεψή μας η Σκήτη του Αγίου Ανδρέου. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να προσκυνήσουμε το μικρό τμήμα από την Κάρα του Αγίου Ανδρέου, να θαυμάσουμε την Ρωσική αρχιτεκτονική της Σκήτης και να δούμε την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία.

Μετά την Σκήτη του Αγίου Ανδρέου, κατηφορίσαμε προς τις Καρυές και ήρθαμε στο Πρωτάτο για να προσκυνήσουμε την θαυματουργό και χαριτόβρυτο εικόνα της Παναγίας μας το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ». Θαυμάσαμε τις σπάνιες και πάνυ αξιόλογες τοιχογραφίες του κορυφαίου αγιογράφου Εμμανουήλ Πανσελήνου (13^ος-14^ος αιών). Το Πρωτάτο είναι ο αρχαιότερος και ο πιο ιστορικός Ναός του Αγίου Όρους, έδρα της Ιεράς Κοινότητος.

Αφού πήραμε τη χάρη της Παναγίας του «Άξιον Εστίν», επόμενος σταθμός μας ήταν η Ιερά Μονή Ιβήρων που έχει προστάτιδα και φρουρό της ακοίμητο την Παναγία την Πορταΐτισσα.  Εκεί ο υπεύθυνος μοναχός, ο αρχοντάρης, μας υποδέχθηκε με εγκαρδιότητα και αγάπη. Αφού ταχτοποιηθήκαμε στους ξενώνες κάναμε μια μικρή περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους  της Μονής και επισκεφθήκαμε το αγίασμα κοντά στη θάλασσα.

Στις 4,00 το απόγευμα, σήμανε ο Εσπερινός, συμμετείχαμε στην ακολουθία, στην Τράπεζα και μετά το Απόδειπνο προσκυνήσαμε τα Ιερά Λείψανα που βρίσκονται στο παρεκκλήσιο του Καθολικού και αμέσως επισκεφθήκαμε το παρεκκλήσιο της Παναγίας της Πορταΐτίσσης για να προσκυνήσουμε την θαυματουργό εικόνα και να συμμετάσχουμε στην Ιερά παράκληση. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη όταν οι μοναχοί μας κάλεσαν στο αναλόγιο και ψάλλαμε μαζί τους την παράκληση προς την Παναγία μας. Η στιγμή ήταν μοναδική. Οι φωνές μας ενώθηκαν με αυτές των μοναχών και νομίζαμε πως για λίγο είχαμε αποφύγει «πάσαν βιοτικήν μέριμναν...».

Στη συνέχεια ο π. Δημήτριος που ήταν μαζί μας, παρεκάλεσε τον Ηγούμενο π. Ναθαναήλ, να ξεναγηθούμε στο νέο σκευοφυλάκειο της Ιεράς Μονής, το οποίο θεωρείται από τα πιο αξιόλογα του Αγίου Όρους. Εκεί φυλάσσονται ανεκτίμητοι θησαυροί, χρυσοκέντητα άμφια, εκκλησιαστικά σκεύη, σταυροί, άγια δισκάρια και άγια ποτήρια πολυτίμων υλικών, τμήματα από τα άχραντα πάθη του Ιησού, εγκόλπια, μίτρες, η αρχιερατική στολή του Πατριάρχου Διονυσίου του Δ΄, ο μανδύας του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄, ο αυτοκρατορικός σάκκος του Ιωάννου του Τσιμισκή, αυτοκρατορικά και πατριαρχικά χρυσόβουλα και σιγίλλια. Η βιβλιοθήκη της Μονής είναι από τις σπουδαιότερες σε χειρόγραφα στον κόσμο και έχει διασώσει πολλούς αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Με την ευκαιρία να αναφέρουμε ότι το 75% της αρχαίας Ελληνικής σοφίας διασώθηκε από τα μοναστήρια μας.     
Δευτέρα 11-2-2019: Ώρα 2,30 τα μεσάνυχτα σήμανε το τάλαντο στη σιγαλιά της νύχτας που μας καλούσε να εξεγερθούμε από τον ύπνο και μέσα στο Ιερό Ναό να προσπέσουμε και με τον Αγγελικό ύμνο να δοξολογήσουμε τον εν Τριάδι αληθινό Θεό μας. Συμμετείχαμε όλοι στις ιερές ακολουθίες του Μεσονυκτικού, του Όρθρου, των Ωρών στη Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε στο παρεκκλήσιο όπου βρίσκονται τα ιερά λείψανα των αγίων μας όπως της Αγίας Μαρίνης, της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του οσίου Ιεροθέου του Ιβηρίτου, του Αγίου Νεομάρτυρος Νικήτα, του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, του Αγ. Γρηγορίο Νύσσης, του Θεοδώρου του Στρατηλάτου κ.λ.π. Αγίων. Αρκετά παιδιά συμμετείχαν στο ποτήριο της ζωής και κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων.

Ώρα 9,30΄το πρωί αναχωρήσαμε από την Ι. Μ. Ιβήρων για  την Ιερά Μονή Σταυρονικήτα όπου προσκυνήσαμε  την εφέστιο εικόνα του Αγίου Νικολάου του Στρειδά και ιερά λείψανα. 

     Μετά την προσκύνηση στην Ιερά Μονή αμέσως αναχωρήσαμε για τις Καρυές. Προσκυνήσαμε πάλι στο Πρωτάτο το «Άξιον Εστίν» και αμέσως φύγαμε για την Δάφνη, το λιμανάκι του Αγίου Όρους. Από εκεί δια θαλάσσης φθάσαμε στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος (Ρώσικο) όπου προσκυνήσαμε τα Άγια Λείψανα και θαυμάσαμε τις γιγάντιες καμπάνες. 

Επειδή στο Άγιο Όρος δεν νοείται επίσκεψη χωρίς πεζοπορεία, αναχωρήσαμε και ακολουθώντας το μονοπάτι φθάσαμε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος. Εκεί μας υποδέχθηκαν πάλι με περισσή αγάπη και καλοσύνη. Μετά την τακτοποίησή μας στους ξενώνες ο αρχοντάρης μας πληροφόρησε για το πρόγραμμα της Μονής. Μας ανέφερε πως το βράδυ υπάρχει αγρυπνία, γιατί την άλλη ημέρα, σύμφωνα με το δικό τους ημερολόγιο, το παλιό, είναι η εορτή των τριών Ιεραρχών και τελούν πάντα αγρυπνία. Χαρήκαμε ιδιαίτερα γι’  αυτό και θεωρήσαμε τον εαυτό μας πολύ τυχερό γιατί θα γιορτάζαμε τους Τρεις Ιεράρχες σωστά και εκκλησιαστικά, με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, που φέτος το κράτος την έκαμε αργία χωρίς ... εκκλησιασμό.

Ώρα 3,30΄ το απόγευμα τελέσθηκε ο μικρός εσπερινός, έγινε προσκύνηση των Ιερών Λειψάνων, τράπεζα και μικρός ελεύθερος χρόνος κατά τον οποίο ο ηγούμενος π. Αλέξιος μας κάλεσε στο Ηγουμενείο όπου μας καλωσόρισε και μας μίλησε πνευματικά. Μας ανέφερε για τη ζωή και το έργο των μοναχών, αλλά και για την αποστολή των Κληρικών τους οποίους τόσο πολύ έχει ανάγκη η κοινωνία μας η οποία βάλλεται από παντού και ιδιαιτέρως η οικογένεια και ο θεσμός του γάμου.

Στις 6,00 οι γλυκόηχες καμπάνες και το τάλαντο μας κάλεσαν για την πρώτη μας  Αγρυπνία στο Άγιο Όρος. Ήμασταν όλοι αμέσως παρόντες. Οι μοναχοί μας κάλεσαν στο αναλόγιο. Οι φωνές μας, μαζί με αυτές των μοναχών έσμιξαν και δημιούργησαν μια ανείπωτη μελωδία, που σαν άλλη κλίμαξ του Ιακώβ, έφθανε μέχρι τον ουρανό. Ώρα 11,30 το βράδυ έγινε η απόλυση του Όρθρου μαζί με την πρώτη ώρα. Αποσυρθήκαμε για λίγο ύπνο.

Τρίτη 12-2-2019: Το πρωί  πάλι όλοι μαζί στο Ναό για τη θεία Λειτουργία στην οποία προέστη ο π. Δημήτριος Παπαγεωργίου και λειτούργησε και ο συμμαθητής μας π. Αναστάσιος. Ο Ηγούμενος, ο π. Αλέξιος, ο οποίος είναι και καλλιφωνότατος, μας κάλεσε στο αναλόγιο και μαζί του ψάλλαμε στην Λεία Λειτουργία, σύμφωνα  με το Αγιορείτικο τυπικό (τυπικά, μακαρισμοί, εκτενής, κατηχούμενα). Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας τα παιδιά συμμετείχαν στο ποτήριο της ζωής, αφού αρκετά είχαν την σχετική προετοιμασία και εξομολογήθηκαν στο Άγιο Όρος.

Μετά την τράπεζα, ο Ηγούμενος μας κάλεσε στο νέο Συνοδικό της Μονής, το οποίο είναι διακοσμημένο με ωραίες αγιογραφίες, ξυλόγλυπτα κ.λ.π. έργα των αδελφών της Ι. Μονής. Μετά το σχετικό κέρασμα μας μίλησε και πάλι και εξέφρασε την χαρά και την ικανοποίησή του για το ψάλσιμό μας καθώς επίσης και για την όλη παρουσία μας εκεί. Μας είπε συγκεκριμένα πως ο Διευθυντής μας και ο Μητροπολίτης Πατρών αξίζουν πολλούς επαίνους για το έργο το οποίο παράγεται στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Πατρών.

Ακολούθως, γύρω στις 11,00 με πεζοπορία φθάσαμε στην Ι.Μ. Δοχειαρίου όπου προσκυνήσαμε την Παναγία την Γοργοϋπήκοο. Ο μοναχός που μας υποδέχθηκε μας ανέφερε την ιστορία της αγίας εικόνος. Ονομάζεται δε έτσι γιατί υπακούει γρήγορα στα αιτήματα αυτών που την επικαλούνται, όχι απλώς επακούει, αλλά υπακούει σ’ αυτούς που επικαλούνται τις πρεσβείες της.

Όμως, δυστυχώς, ο χρόνος τρέχει και στο προσκύνημα στο Άγιο Όρος τελείωσε. Θα θέλαμε ο χρόνος να σταματήσει εκεί. Επιβιβασθήκαμε στο καραβάκι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτοι όμως με ωραίες πνευματικές εμπειρίες, χρήσιμες για το παρόν και το μέλλον.

Αργά το απόγευμα φθάσαμε στη Θεσσαλονίκη, ταχτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και έπειτα περπατήσαμε στην πόλη για λίγο.

Τετάρτη  13-2-2019:   Μετά το πρωινό μας ανεβήκαμε να προσκυνήσουμε τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου. Είναι πεντάκλιτη Βασιλική με εγκάρσιο κλίτος και από το 1988 έχει ανακηρυχθεί σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την  UNESCO.  Εκεί προσκυνήσαμε τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Δημητρίου και συγκλονισθήκαμε από την ευωδία του μύρου που αναβλύζει από την λάρνακά του. Ακολούθως κατεβήκαμε στην κρύπτη που βρίσκεται υπογείως του Ιερού του Ναού και περιλαμβάνει το σημείο που μαρτύρησε ο Άγιος Δημήτριος, καθώς και την δεξαμενή που κατασκευάσθηκε για τη συλλογή του μύρου που έρρεε από τον τάφο του Αγίου, από το οποίο πήρε και την προσωνυμία «Μυροβλήτης».                              

                

   Μετά το προσκύνημα ο ιερέας του Ναού π. Γεώργιος Θεοδωρή, μας προσέφερε ως ευλογία μύρο του Αγίου και μας δεξιώθηκε στο γραφείο με σχετικό κέρασμα.

Φεύγοντας από τον Άγιο Δημήτριο επισκεφθήκαμε και τον άλλο παλαιοχριστιανικό Ναό της Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Γεώργιο Ροτόντα. Η Ροτόντα ανήκει στα περίκεντρα οικοδομήματα και κτίσθηκε στα χρόνια του Καίσαρα Γαλερίου, γύρω στο 306 μ.Χ., ως ναός του Δία, ή κατ’ άλλους ως μαυσωλείο του ιδίου. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο οικοδόμημα ύψους 30 μέτρων και διαμέτρου 25 μέτρων. Οι τοίχοι έχουν πλάτος 6 μέτρα. Η μετατροπή του σε Ναό έγινε τον 4^ο αιώνα.

Κοντά στη Ροτόντα είναι και η αψίδα του Γαλερίου, γνωστή ως Καμάρα. Πρόκειται για Ρωμαϊκό κτίσμα προς τιμήν του Γαλερίου, όταν γύρισε νικητής στην πόλη μετά από πόλεμο εναντίων των Περσών.

Η εκδρομή μας επισφραγίσθηκε με την επίσκεψή μας στο μνημείο, σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, τον Λευκό Πύργο. Ήταν οχυρωματικό έργο Οθωμανικής κατασκευής τον 15^ο αιώνα. Το 1826 ονομάσθηκε πύργος του αίματος, επειδή λειτουργούσε ως φυλακή μελλοθανάτων, τόπος βασανιστηρίων και εκτελέσεων από τους Γενίτσαρους, γεμίζοντας με αίμα τους τοίχους. Το 1891 τον ασβέστωσε ένας Εβραίος κατάδικος με αντάλλαγμα την ελευθερία του και από τότε παρέμεινε ως Λευκός Πύργος.

Για την πραγματοποίηση της προσκυνηματικής εκδρομής αυτής οφείλουμε να ευχαριστήσομε εκ βάθους καρδίας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ, για την ηθική και οικονομική βοήθεια που μας προσέφερε και ευχόμαστε όπως ο Κύριος δια πρεσβειών της Παναχράντου Μητρός Του να του χαρίζει υγεία και δύναμη στο δύσκολο έργο που επιτελεί. 

Θερμές ευχαριστίες στο Διευθυτνή μας κ. Ιωάννη Κόττορο για όσα εκοπίασε και κοπιάζει συνεχώς για μας και το σχολείο μας καθώς επίσης και στους συνοδούς καθηγητές μας κ.κ. Πολύβιο Μπρακατσέλο και Βασίλειο Μπούτσικα.

Επίσης θα ήταν παράλειψη μεγάλη να μην αναφερθούμε και στον π. Δημήτριο Παπαγεωργίου, ο οποίος ήταν μαζί μας και συνέβαλε τα μέγιστα στην επιτυχία του προσκυνήματος αυτού, τον ευχαριστούμε θερμά.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η εκδρομή ήταν άριστα οργανωμένη, ξεκίνησε, εξελίχθηκε και τελείωσε ομαλά, χωρίς να δημιουργηθεί κάποια έλλειψη ή το παραμικρό κενό. Σίγουρα θα παραμείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και θα αποτελέσει το εφαλτήριο για μια νέα επίσκεψή μας εκεί. Ωφεληθήκαμε σωματικά και ψυχικά. Φορτίσαμε τις πνευματικές μας «μπαταρίες» παίρνοντας δύναμη, θάρρος, κουράγιο και ελπίδα στον αγώνα μας για την επιτυχία μας στις Πανελλαδικές Εξετάσεις που έρχονται, αλλά και στη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας.-