Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΑΤΡΩΝ



     Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η φετινή Χριστουγεννιάτικη εορτή του Κατηχητικού Σχολείου του Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Πατρών, που έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού, την Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013, το απόγευμα. Με την άδεια και τις ευχές του Προϊσταμένου του Ι. Ναού πρωτοπρεσβύτερου π. Νικολάου Σκιαδαρέση, οι υπεύθυνοι του κατηχητικού έργου του Ναού π. Σπυρίδων Αλεξανδρής και κ. Γεωργία Κεκάτου, διοργάνωσαν με άριστο τρόπο την εορτή του Κατηχητικού Σχολείου. 

    Η Κατηχητική ομάδα του Αγίου Ανδρέου Πατρών, αποτελούμενη από μικρά και μεγάλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, έδωσαν ισχυρό μήνυμα πως καθαρίζοντας πάντα τη δική μας εσωτερική φάτνη, γεννιέται ο Χριστός, Αυτός που πάντα θα μας αγαπά ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας, φίλος και αδελφός. Με τη ζωντάνια τους, την πίστη τους, τα Χριστιανικά ιδανικά τους καλωσόρισαν επί σκηνής, με ποιήματα, άσματα, επίκαιρους ύμνους, Χριστιανικά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κατάλληλα θεατρικά, το νεογέννητο Βρέφος της Βηθλεέμ.  

     Στη συνέχεια ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, φανερά συγκινημένος και ιδιαίτερα ευχαριστημένος από την οργάνωση της εορτής, αναφέρθηκε στην υψηλή σημασία των εορτών, ευχαρίστησε τα παιδιά για τον κόπο και την προσπάθεια που κατέβαλλαν, έδωσε Χριστουγεννιάτικες ευχές σ όλους τους προσκεκλημένους και τους ευχαρίστησε λέγοντας πόσο μεγάλη σημασία έχει σήμερα τα παιδιά να βρίσκονται στα Κατηχητικά σχολεία  και παρότρυνε τους εργάτες της κατηχήσεως να συνεχίσουν τον αγώνα τους με ζήλο, αυταπάρνηση και άπειρη αγάπη προς τα παιδιά και τους νέους, που τους αξίζουν πολλοί κόποι και ακόμη περισσότερες θυσίες. 

     Στο τέλος αυτής της όμορφης Χριστουγεννιάτικης γιορτής, εκτός της καθιερωμένης κλήρωσης δώρων, μοιράστηκαν δώρα στο καθένα από τα παιδιά από τον π. Σπυρίδωνα Αλεξανδρή καθώς και κεράσματα στην έξοδο από το Πνευματικό κέντρο. Η προσοχή, η προσευχή, οι ευχές και οι ευχαριστίες μας,  στρέφονται  στα παιδιά μας, στα νέα βλαστάρια της Εκκλησίας και της πατρίδας μας.

     Ας τους δώσουμε τα κίνητρα και τις προϋποθέσεις να χτίσουν έναν κόσμο όπως τον ονειρεύονται και να προσπεράσουν τα δικά μας λάθη. Αυτός ο κόσμος σίγουρα θα είναι καλύτερος απ΄αυτόν που τους παραδίδουμε. Καλά Χριστούγεννα με το Χριστό στο επίκεντρο των εορτασμών μας και με την Αγάπη Του,  στολίδι  της ζωής μας!


Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ

         Την 6η Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού, τελέσθηκε σύμφωνα με το πρόγραμμα, Θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι του Γεν. Εκκλησιαστικού Λυκείου Πατρών. 
       Λειτούργησε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Παπαγεωργίου καικ έψαλλαν οι μαθητές του Λυκείου υπό τη Διεύθυνση του καθηγητού της Βυζαντινής Μουσικής κ. Παύλου Μάλλιαρη. 
        Ο Θεολόγος καθηγητής του Λυκείου κ. Νικόλαος Κώσταλος, ο οποίος είχε και την ονομαστική του εορτή, μίλησε επίκαιρα αναφερόμενος στην προσωπικότητα του Αγίου Νικολάου, ο οποίος υπήρξε "ὀρφανῶν προστάτης σε καί χηρῶν, πεινόντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν, αἰχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε σωτῆρα, κεκτήμαθα παμμάκαρ, σοφέ Νικόλαε". Παραθέτουμε την ομιλία του εορτάζοντος καθηγητού κ. Νικολάου Κώσταλου:


 «Κανόνα πίστεως, εικόνα πραότητος και εγκρατείας διδάσκαλον», αποκαλεί ο υμνογράφος τον σημερινό μεγάλο Άγιο που τιμάμε, τον Άγιο Νικόλαο, επίσκοπο Μύρων της Λυκίας, τον θαυματουργό. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Εκκλησίας μας και γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας στα τέλη του 3ου αιώνα από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, που επί πολλά χρόνια παρέμεναν άτεκνοι και οι οποίοι τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Ο Άγιος Νικόλαος αρχικά αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο και κατόπιν ανακηρύχθηκε επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, μιας πόλης στη Μικρά Ασία. Από τη θέση αυτή ανέπτυξε έντονη φιλανθρωπική δράση και έκανε έντονους αγώνες για την προστασία των φτωχών και των απόρων, ιδρύοντας νοσοκομεία και διάφορα άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Επειδή εμψύχωνε τους χριστιανούς που διώκονταν από τους Ρωμαίους αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δική του δίωξη και εξορία. Κατά τους διωγμούς του Διοκλητιανού φυλακίστηκε και υπέστη βασανιστήρια. Όταν όμως αυτοκράτορας έγινε ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο Νικόλαος επανήλθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Η ελεημοσύνη και η συμπαράσταση των αναξιοπαθούντων ήταν τα βασικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του, όμως ο Μικρασιάτης επίσκοπος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας και έσωσε πολλούς ανθρώπους, και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του. Για το λόγο αυτό αποκαλείται «Θαυματουργός».
Ο Άγιος Νικόλαος απεδήμησε ειρηνικά στις 6 Δεκεμβρίου του έτους 330. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», καθώς τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο. Και μάλιστα το μύρο ήταν τόσο πολύ, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, ενώ αρκετοί λιποθυμούσαν από την έντονη ευωδία του. Τα λείψανά του διατηρήθηκαν στα Μύρα της Λυκίας έως και τον ενδέκατο αιώνα, όπου το 1087 με την Ά Σταυροφορία μεταφέρθηκαν στην Ιταλία, στην πόλη Μπάρι, όπου βρίσκονται μέχρι και σήμερα. Ο Άγιος Νικόλαος τιμάται και στη Δύση, όπου ονομάζεται Santa NiclausSanta Claus και εξαιτίας της πλούσιας φιλανθρωπικής του δράσης, εσφαλμένα συνδέθηκε με τα Χριστούγεννα και την ανταλλαγή δώρων. Είναι λοιπόν άστοχο και εντελώς αβάσιμο να ταυτίζουμε τον Μέγα Βασίλειο με τον Santa Claus.
Πολλά είναι τα αξιοθαύμαστα γεγονότα από τη ζωή του μεγάλου Αγίου, που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Ένα από αυτά είναι το ταξίδι του προς τα Ιεροσόλυμα. Καθώς ταξίδευε το πλοίο, άρχισαν να πνέουν σφοδρότατοι άνεμοι και ξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Επιβάτες και πλήρωμα έχασαν την ψυχραιμία τους και περίμεναν να καταποντισθούν. Ο Νικόλαος όμως γονατιστός προσευχήθηκε με θέρμη προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε. Οι άνεμοι έπαυσαν και η θάλασσα αμέσως γαλήνεψε. Όμως κάποιος ναύτης, που ήταν στο κατάρτι, γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα νεκρός. Όλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ένας άνθρωπος. Χάρη όμως στις θερμές προσευχές του Αγίου ο ναύτης αναστήθηκε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο. Και άλλα αμέτρητα θαύματα όμως έκανε ο Άγιος σώζοντας πλοία από τρικυμίες και ταξιδιώτες που κινδύνευαν στη θάλασσα, όπως κάποια φορά που εμφανίστηκε ο ίδιος στο τιμόνι κάποιου πλοίου που κινδύνευε και το οδήγησε σε ασφαλές λιμάνι.
Για το λόγο αυτό ο Άγιος Νικόλαος είναι ο μεγάλος προστάτης των ναυτικών. Δεν υπάρχει πλοίο που να μην έχει στο τιμόνι και στην πλώρη την εικόνα του και δεν υπάρχει ναυτικός που να μην τον έχει επικαλεστεί με τη φράση «Αϊ-Νικόλα, βοήθα με».  Αμέτρητοι είναι και οι ναοί στα λιμάνια και στα νησιά, που φέρουν το όνομα του, τάματα των ναυτικών σε δύσκολες στιγμές.
Ένα άλλο σημαντικό περιστατικό της δράσης του Αγίου είναι η σωτηρία τριών κοριτσιών από την ατίμωση.  Ο πατέρας τους έχοντας τεράστια οικονομικά χρέη και επειδή δεν διέθετε την οικονομική άνεση να τις προικίσει, αναγκάστηκε να τις εξωθήσει στην πορνεία. Μόλις το έμαθε αυτό ο Άγιος πήγε τρεις φορές κρυφά την νύχτα και άφησε σημαντικό χρηματικό ποσό, ώστε να μπορέσουν οι τρεις κόρες να νυμφευθούν και να αποφύγουν την ατίμωση.  Όταν όμως τον ανακάλυψε ο πατέρας, ο Άγιος τον ανάγκασε να υποσχεθεί ότι δεν θα αποκαλύψει σε κανέναν το γεγονός. Αυτή ακριβώς είναι και η αξία της ελεημοσύνης.
Το 325  ο Άγιος Νικόλαος έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου αναδείχθηκε σε «κανόνα πίστεως»  καταπολεμώντας τις αιρετικές διδασκαλίες του Αρείου. Κατά τη διάρκεια της  Συνόδου μάλιστα τόσο ήταν το σθένος του για την υπεράσπιση των Ορθοδόξων αληθειών, που έφθασε στο σημείο μπροστά στον ίδιο τον αυτοκράτορα να χαστουκίσει δυνατά τον Άρειο, ο οποίος αμετανόητος επέμενε στις κακοδοξίες του για την θεότητα του Ιησού. Επειδή ο ξυλοδαρμός μπροστά στον αυτοκράτορα απαγορευόταν, διατάχθηκε η φυλάκισή του και το ίδιο βράδυ εμφανίστηκαν στη φυλακή ο ίδιος ο Χριστός και η Παναγία και του έδωσαν Ευαγγέλιο και ωμοφόριο. Όταν το πρωί πήγαν οι δεσμοφύλακες, έκπληκτοι είδαν τον άγιο με σπασμένα τα δεσμά, να φοράει το ωμοφόριο και να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Μετά από αυτό το γεγονός αποφυλακίστηκε με διαταγή του αυτοκράτορα. Γι’ αυτό σε πολλές εικόνες παρατηρούμε το Χριστό και την Παναγία δεξιά και αριστερά του Αγίου, να του προσφέρουν Ευαγγέλιο και ωμοφόριο.
Ο Άγιος Νικόλαος με τον άγιο βίο του μας παρουσιάζει  πολλά και ποικίλα διδάγματα. Ο ίδιος αναδείχθηκε όπως είπαμε σε «κανόνα πίστεως», διδάσκοντας ότι πρέπει να παραμένουμε αμετακίνητοι στην Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Επίσης υπήρξε «εικόνα πραότητος», που με την πλούσια αλλά αθόρυβη φιλανθρωπική του δράση και την ανιδιοτελή αγάπη του, πρόσφερε ανακούφιση και στήριγμα στους πονεμένους. Τέλος αναδείχθηκε σε «εγκρατείας διδάσκαλον», αποτελώντας όπως όλοι οι Άγιοι εξάλλου, πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση. Ο Άγιος με τον τρόπο ζωής του κατέκτησε «τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια». Με την ταπείνωση δηλαδή έφθασε ψηλά και με τη φτώχεια κατέκτησε τον πλούτο. Ιδανικά που ακούγονται παράδοξα στην εποχή μας, οδηγούν όμως στην αγιότητα.
Τέλος, είπαμε ότι ο Άγιος είναι προστάτης των ναυτικών. Όταν όμως στη ζωή μας ξεσπούν τρικυμίες όλοι χρειαζόμαστε την προστασία του, όχι μόνο οι ναυτικοί, και γι’ αυτό ζητάμε τις πρεσβείες του: «Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών». Αμήν.





Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ 13-11-2013


Με ιδιαίτερη λαμπρότητα  γιορτάσθηκε η ημέρα της μνήμης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, προστάτου του Γεν. Εκκλησιαστικού Λυκείου Πατρών.
Το πρωί τελέσθηκε Θεία Λειτουργία από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Δημήτριο Παπαγεωργίου και συμμετείχαν οι  Ιερείς - μαθητές του Σχολείου π. Νικόλαος Ριτσίκαλης και π. Δημήτριος Σπαθής.
Έψαλλαν με τις γλυκές και μελωδικές τους φωνές οι μαθητές του Σχολείου υπό την Διεύθυνση του Διευθυντού κ. Ιωάννου Κόττορου και του καθηγητού της Βυζ. Μουσικής κ. Παύλου Μάλλιαρη.
Τον πανηγυρικό λόγο της εορτής εκφώνησε ο θεολόγος καθηγητής κ. Νικόλαος Κώσταλος, ο οποίος με πολύ γλαφυρό ύφος εξήρε  την προσωπικότητα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και τόνισε ιδιαιτέρως την ασκητικότητα, την μαχητικότητα του μεγάλου πατρός, καθώς επίσης τις παιδαγωγικές αρχές και τους λόγους του για το υψηλό αξίωμα της ιερωσύνης.
          Ο Διευθυντής κ. Ιωάννης Κόττορος ευχαρίστησε όλους όσους συμμετείχαν ενεργά στην διοργάνωση της εορτής και εξέφρασε τη χαρά του διότι στη γιορτή του Σχολείου μας παραβρέθηκαν παλιοί απόφοιτοι καθώς επίσης και προσωπικό το οποίο έχει συνταξιοδοτηθεί.
      ΟΜΙΛΙΑ  ΚΩΣΤΑΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 13-11-2013

Από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των αιώνων και όλων των εποχών είναι αναμφισβήτητα ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τον οποίο τιμούμε σήμερα. Ήταν στυλοβάτης της Ορθοδοξίας, υποδειγματικός Ιεράρχης, ένας από τους μεγαλύτερους Πατέρες της Εκκλησίας μας, ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της αληθινής πίστης και παράλληλα ένας από τους μεγαλύτερους παιδαγωγούς.


Ο Άγιος Ιωάννης ήταν γέννημα και καρπός της Αντιόχειας. Σύντομα αποκτά την προσωνυμία «Χρυσόστομος» εξαιτίας της ρητορικής του δεινότητας και των εκπληκτικών ομιλιών και κηρυγμάτων του, που βασίζονταν στην εξήγηση των βιβλικών κειμένων. Οι συνθήκες τον οδηγούν στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης, όπου ως Πατριάρχης διακρίθηκε για την ποιμαντική, φιλανθρωπική,  κοινωνική, εκκλησιαστική και ιεραποστολική του δράση. Δε διστάζει να ελέγχει αυστηρά κληρικούς, λαϊκούς και άρχοντες, ακόμα και την ίδια την αυτοκράτειρα, προσπαθώντας να τους συνετίσει και να τους οδηγήσει στη μετάνοια, την οποία χαρακτηρίζει Θείο δώρο. Έλεγε χαρακτηριστικά: «το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν Θείον», δηλαδή, το να κάνει λάθη κανείς είναι ανθρώπινο, το να επιμένει όμως στην αμετανοησία είναι διαβολικό ενώ το να μετανοεί είναι θεϊκό.
Όλη αυτή η δράση του Αγίου, μαζί με την πολεμική του ενάντια στους αιρετικούς, οδήγησαν στο να συκοφαντηθεί και τελικά να οδηγηθεί στην εξορία, από όπου επέστρεψε μετά από την επίμονη αντίδραση του λαού. Όμως ο φθόνος δεν έλειψε και κατάφερε να εκδιώξει ξανά τον Ποιμένα από το ποίμνιό του. Έτσι ο Άγιος εξορίζεται για δεύτερη φορά. Μετά από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες και πριν φθάσει στον τελικό τόπο της εξορίας του, παρέδωσε το πνεύμα του στον Δημιουργό. Ο συναξαριστής περιγράφει τις τελευταίες στιγμές της επίγειας ζωής του αναφέροντας ότι «τέλεσε την θεία Λειτουργία, κοινώνησε, διένειμε όλα τα υπάρχοντά του -ακόμη και τα υποδήματά του- στους μαθητές του και στους πιστούς που ήσαν γύρω του, είπε την τελευταία του συνηθισμένη ευχή «Δόξα σοι Κύριε πάντων ένεκεν», έκανε το σημείο του σταυρού και έφυγε για το ευλογημένο ταξίδι που θα τον οδηγούσε να δει τον Χριστό».
Η είδηση του θανάτου του διαδόθηκε σαν αστραπή και το ποίμνιό του έσπευσε από παντού να αποδώσει τιμές στον μεγάλο ποιμένα. Αργότερα το λείψανό του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε δεκτό με πρωτοφανείς τιμές από τον απλό λαό, ο οποίος αναβοούσε: «Απόλαβε του θρόνου σου, Άγιε». Εκεί παρέμειναν τα οστά του μέχρι το 1204, οπότε κατά τη διάρκεια της Δ΄ Σταυροφορίας μεταφέρθηκαν στη Ρώμη. Η πρόνοια του Θεού όμως οικονόμησε ώστε 800 χρόνια μετά, το 2004, να επανέλθουν και πάλι στο θρόνο της Βασιλεύουσας, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αξιοσημείωτο είναι ότι το αριστερό αυτί της κάρας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που βρίσκεται στο Άγιο Όρος, παραμένει αναλλοίωτο. Σύμφωνα με τον μαθητή του Χρυσοστόμου, Πρόκλο, αυτό ήταν το αυτί στο οποίο ο Απόστολος Παύλος υπαγόρευε την ερμηνεία των Γραφών.
Η αγάπη του Αγίου για τα γράμματα και η μεγάλη του μόρφωση τον κατέστησε έναν από τους τρεις ιεράρχες, τους προστάτες των γραμμάτων, τα πρότυπα των παιδαγωγών και τους εκφραστές του ελληνοχριστιανικού μορφωτικού ιδεώδους. Υπήρξε πολυγραφότατος· το έργο του είναι επίκαιρο ακόμα και στις μέρες μας, όπως άλλωστε όλα τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Δικός του καρπός είναι και η Θεία Λειτουργία που τελείται σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Ο  Άγιος Ιωάννης στα έργα του δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην Ιερωσύνη. Μνημειώδεις είναι οι λόγοι του «Περί ιερωσύνης». Σε αυτούς χαρακτηρίζει την ιερωσύνη «φρικτό μυστήριο» και απόδειξη της αγάπης του Χριστού. Υπογραμμίζει τα προσόντα που πρέπει να έχουν οι ιερείς, συμβουλεύει τους κληρικούς να αποφεύγουν τη δόξα και τους επαίνους, να δίνουν μάχες με τις αιρέσεις, να διαλέγονται με το ποίμνιό τους, να διαθέτουν ευχέρεια λόγου και γενικά τονίζει το βάρος της ευθύνης που φέρουν οι κληρικοί έναντι του Θεού και των ανθρώπων. Κατακρίνει έντονα και με αυστηρότητα τους διεφθαρμένους κληρικούς υποστηρίζοντας ότι «εάν ο κλήρος που είναι το άλας της γης, παρουσιάζει έκλυτο βίο, πώς θα ζητήσουμε από το ποίμνιο να ζει άγιο και κατά Χριστόν βίο;» Θεωρεί τους ιερείς υπεύθυνους για τις αμαρτίες των άλλων και τονίζει ότι τα αμαρτήματα των ιερέων τιμωρούνται αυστηρότερα από των λαϊκών. Μεγάλες ευθύνες όμως επιρρίπτει και σε εκείνους που χειροτονούν ανάξιους κληρικούς, ακόμη και εν αγνοία τους. Κυριολεκτικά θα πρέπει να μας διαπερνά ρίγος, αναλογιζόμενοι τις παραινέσεις αυτές του Αγίου.
Ο Άγιος Ιωάννης αφιερώνει μεγάλο μέρος του έργου του στην διαπαιδαγώγηση των νέων συνδυάζοντας αρμονικά τις αλήθειες της Αγίας Γραφής με τα διδάγματα των Αρχαίων Ελλήνων. Αναφέρει ότι οι γονείς της εποχής εκείνης είχαν ως κύριο μέλημα να προσφέρουν στα παιδιά τους κάθε υλικό αγαθό και μόρφωση για να ευημερήσουν και να πετύχουν επαγγελματικά, αδιαφορούσαν όμως για την πνευματική και ηθική τους καλλιέργεια. Θεωρούσαν αντιθέτως τις αρετές ελαττώματα και αδυναμίες. Αναφέρει λοιπόν τρεις έρωτες που υπήρχαν στη ζωή των ανθρώπων την εποχή εκείνη: των χρημάτων, της δόξας και της σάρκας. Αυτά καθόριζαν και τη γενικότερη διαπαιδαγώγηση των νέων της εποχής. Άραγε σήμερα διαφέρουν οι καταστάσεις αυτές; Μήπως δε μιλάμε για την εποχή του Χρυσοστόμου αλλά για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία; Μήπως και σήμερα μερικοί γονείς δεν ενδιαφέρονται μόνο για την οικονομική και επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε ηθική και πνευματική καθοδήγηση; Βέβαια είναι φυσικό και δικαιολογημένο να επιζητεί ένας γονιός το καλύτερο για το παιδί του αλλά δεν πρέπει να παραμελεί και την διαπαιδαγώγηση της ψυχής.
Σήμερα η κοινωνία διαθέτει πολλούς μορφωμένους ανθρώπους, με πτυχία και λαμπρές σπουδές, που διαπρέπουν σε διάφορους τομείς. Διαθέτει όμως ανθρώπους που έχουν εσωτερικό πλούτο και ηθική καλλιέργεια; Γιατί τι αξία έχει το να είναι κανείς επιτυχημένος επαγγελματικά, αλλά ηθικά να έχει αποτύχει; Για το λόγο αυτό τονίζει ο Ιερός Πατήρ την ανάγκη έγκαιρης και σωστής διαπαιδαγώγησης. Συμβουλεύει να μην δίνονται ανεξέλεγκτα ερεθίσματα στο παιδί και να μην βλέπει και ακούει οτιδήποτε του προσφέρεται. Αναρωτιόμαστε, πόσο εύκολο είναι αυτό σήμερα, που πολιορκούμαστε καθημερινά από τα κάθε είδους μέσα παρα-πληροφόρησης.
Τέλος, ο Ιερός Χρυσόστομος διακρίθηκε και ως παιδαγωγός. Τον απασχόλησαν οι μέθοδοι διδασκαλίας, ο σκοπός της αγωγής, η προσωπικότητα του παιδαγωγού, η ελκυστικότητα του μαθήματος, οι αντιληπτικές ικανότητες των μαθητών. Σημειώνει ότι ο μαθητής δεν πρέπει να δέχεται παθητικά την προσφερόμενη ύλη, αλλά να συμμετέχει ενεργητικά και να διατυπώνει απορίες και γνώμες. Κάνει λόγο για την αποφυγή καταχρήσεων, ώστε να εξασφαλίζεται η ψυχοσωματική υγεία. Μιλάει για την επίδραση της γυμναστικής και την επενέργεια της μουσικής. Υπογραμμίζει ότι ο παιδαγωγός πρέπει να έχει επιστημονική κατάρτιση και ότι το βασικό του γνώρισμα πρέπει να είναι η αγάπη. Η σύγχρονη παιδαγωγική πιστοποιεί την ορθότητα των διδακτικών και παιδαγωγικών μεθόδων του Χρυσοστόμου. Και καταλήγει ο Ιερός Πατέρας ότι μια τέτοια αγωγή αποβλέπει να καταστήσει τους νέους άξιους «της άνω πολιτείας», καθώς: «Παιδεία μετάληψις αγιότητός εστι». Πραγματικά δεν υπάρχει τελειότερο εκπαιδευτικό σύστημα από αυτό που περιγράφει ο Άγιος Ιωάννης.
Για το σχολείο μας λοιπόν δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος προστάτης και πρότυπο από τον Ιερό Χρυσόστομο. Έτσι, η ονομασία «Ιερός Χρυσόστομος», την οποία φέρουμε ως Εκκλησιαστικό Λύκειο Πατρών, επιφορτίζει όλους μας –μαθητές και εκπαιδευτικούς- με τη βαριά ευθύνη της καλλιέργειας των παραπάνω παρακαταθηκών του Αγίου. Και πράγματι θα ήταν αδιανόητο σε ένα Εκκλησιαστικό σχολείο να μην καθοδηγούνται οι υποψήφιοι κληρικοί με τα πρότυπα της Ιερωσύνης που αναφέρει ο Άγιος. Ούτε βέβαια θα μπορούσε να λειτουργεί χωρίς τις προαναφερθείσες παιδαγωγικές αρχές, αποσκοπώντας πάντα στη σωστή και κατά Χριστόν διαπαιδαγώγηση και μόρφωση των νέων. Ας φανούμε λοιπόν αντάξιοι της βαρύτητας του ονόματος του σχολείου μας.
Αυτές ακριβώς τις νουθεσίες του Αγίου έχοντας κατά νουν και ο σεπτός ποιμενάρχης μας, ο οποίος φέρει επάξια και την προσωνυμία του Ιερού Χρυσοστόμου, μας παρέδωσε ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει σήμερα στην εκπαίδευση. Πρωτίστως όμως θα πρέπει να στοχεύουμε στους καρπούς αυτού του εκπαιδευτηρίου και στην καλλιέργεια της κατά Χριστόν παιδείας. Άλλωστε η εποχή μας επιτάσσει πλέον, όσο ποτέ άλλοτε, να κάνουμε πράξη και βίωμα όσα ορίζει ο Άγιος Ιωάννης.
Βαριά ευθύνη λοιπόν φέρουμε όλοι μας, ιερωμένοι, γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές. Ο καθένας μας πρέπει να φανεί αντάξιος του λειτουργήματός του για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις των καιρών. Αυτό βέβαια απαιτεί μόχθο και συνεχή προσπάθεια, αλλά κυρίως τη βοήθεια του προστάτη μας Αγίου: «Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών». Αμήν.




 

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ: Η ενσωμάτωσή του στην Ελληνική Επικράτεια (2-11-2012)



H σημασία τς νσωμάτωσης το γίου ρους στ λληνικ Κράτος εναι γνωστ κα μεγάλη, χι μόνο γιατ προσδιορίζει τν πνευματικ σχέση το ρθόδοξου λληνικο λαο μ τ Περιβόλι τς Παναγις, λλ γιατ προσδιορίζει μ κρίβεια τν στορικ συνέχεια το λληνικο Κράτους ς διαδόχου κα συνεχιστ τς τεράστιας Βυζαντινς Παράδοσης.

Ε
ναι μι μοιβαία σχέση, πο νδυναμώνεται κα νδυναμώνει τν κάθε πλευρ ναλόγως πρς τς στορικς συνθκες!
Τ προνομιακ Καθεστς το γίου ρους ναγνωρίζεται π τ Σύνταγμα τς λλάδος, που μ σαφήνεια καθορίζεται τι χερσόνησος το θω, π τ Μεγάλη Βίγλα κα πέρα, ποία ποτελε τν περιοχ το γίου ρους, εναι, σύμφωνα μ τ ρχαο προνομιακ καθεστώς του, ατοδιοίκητο τμμα το λληνικο Κράτους, το ποίου κυριαρχία πάνω σ ατ παραμένει θικτη.
     Ἀπ πνευματικ ποψη τ γιο ρος διατελε π τν μεση δικαιοδοσία το Οκουμενικο Πατριαρχείου.1 Κατ τ νεώτερη περίοδο στ Συνθήκη το Βερολίνου (1878)2 ναγνωρίστηκε γι πρώτη φορ διεθνς, τ εδικ καθεστς το γίου ρους, που σημειωνόταν τι ο κε ερισκόμενοι μοναχο νεξάρτητα π τ χώρα καταγωγς τους, διατηρον τς κτήσεις κα τ πρότερα πλεονεκτήματά τους κα χωρς καμία ξαίρεση πολαμβάνουν πόλυτη σότητα δικαιωμάτων κα πλεονεκτημάτων.3
     Εναι γεγονς τι π τ μέσα το ΙΘ αώνα εχε ρχίσει νας διόμορφος λλ σκληρς γώνας στ σωτερικ το γίου ρους, ποος κα κορυφώθηκε κατ τν περίοδο το Μακεδονικο γώνα (1904-1908).
     Ἡ προσπάθεια το κινήματος το Πανσλαβισμο ν πιτύχει τν λεγχο το ρους, πρξε βασικ ατία τς σύγκρουσης, πο γινε κόμη μεγαλύτερη μ τ δημιουργία τς Βουλγαρικς ξαρχίας (1870)4. Στ δράση τν φυγόκεντρων δυνάμεων πο ναπτύχθηκαν στ σωτερικ το ρθοδόξου κόσμου τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ντέδρασε μ τ Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως (1872), που κα καταδικάστηκε εθαρσς θνοφυλετισμός.5
     Εδικά, μως, Τσαρικ Ρωσία πιχείρησε ν λλοιώσει τν πληθυσμιακ σύνθεση το γίου ρους, μ τν γκατάσταση Ρώσων μοναχν, πο συνοδευόταν π δωρεές, πο εχαν ς ποτέλεσμα τ δημιουργία τεραστίων κτηριακν γκαταστάσεων σ διάφορες «σκτες» το θωνα.
     Ἡ νέα πραγματικότητα ρχόταν σ πλήρη ρήξη μ τ παρελθν τς γιορείτικης Πολιτείας, ποία στηριζόταν στ νόμιμη κτήση δικαιωμάτων ποδοθέντων μ ατοκρατορικ χρυσόβουλα κα πατριαρχικ σιγίλια, πο ναγνωρίστηκαν στ συνέχεια π τος θωμανούς.
Έλληνες στριατιώτες με μοναχούς στην Κερασιά το 1912
     Ἡ ρα τς λευθερίας, μως, φθανε, πελευθέρωση το γίου ρους π τ λληνικ Πολεμικ Ναυτικ πραγματοποιήθηκε στς 2 Νοεμβρίου το 1912, ταν κατέπλευσε κα γκυροβόλησε στν ρμο τς Δάφνης ναυαρχίδα το λληνικο στόλου, τ Θωρηκτ βέρωφ συνοδευόμενο π λλα πλοα το στόλου.
      Ἡ παρουσία το λληνικο γήματος συνοδεύτηκε π τς χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες τν καμπανν τν ερν Μονν, πο ντελήφθησαν τν προσόρμιση το λληνικού στόλου.
     Ὁ Καϊμακάμης λ Ταλατ Βέη Μουνλαζιδ παραδόθηκε στν πικεφαλς το γήματος, σημαιοφόρο το Πολεμικο Ναυτικο Γεώργιο Παπαγεργίου, μαζ μ τν λιγομελ φρουρά κα τος παλλήλους τς θωμανικς διοίκησης, χαρακτηριζόμενοι ς αχμάλωτοι πολέμου νευ πολεμικς τινς νέργειας, ν κολούθησε ψωση τς λληνικς σημαίας!
Απελευθέρωση Αγίου Όρους, ύψωση Ελλ. σημαίας

κολούθησε δοξολογία στν ερ Να το Πρωτάτου, που Γραμματέας τς ερς Κοινότητος ξεφώνησε πανηγυρικό.
     Μ μοναδικ παρρησία, κπροσωπώντας τ συνείδηση το συνόλου τν μοναχν επε: κατ τν στορικν κα εσημον μέραν τς φίξεως μν ες τν ερν μν Τόπον, τις στιν μέρα τς πολυτρώσεως μν, χαρς κα γαλλιάσεως πληροται καρδία πάντων κα δί τς καθ μς ερς Κοινότητος τν Κ ερν κα Βασιλικν Μονν, ντολ τς ποίας ς ρχιγραμματες ατς μετ ψυχικς συγκινήσεως προσφωνν μν τ «ς ε παρέστητε».
     Σς φείλομεν αωνίαν εγνωμοσύνην κα ελογομεν τ νόματα μν διότι ρχεσθε χοντες ναπεπταμένον τ λάβαρον τς νίκης πως συντρίψετε τ δεσμ τς μακραίωνος δουλείας κα δωρήσητε μν τν λευθερίαν6.
     
ν στ συνέχεια ναφερόμενος στ μακραίωνη τουρκοκρατία πενθύμισε: μέλας μανδύας κατεκάλυπτε τ πάντα, δικέφαλος ετς δν στόλιζε πλέον τν Βασίλειον πορφύραν, λλ κρύπτετο ες τς κρύπτας τν Μονν ς συμβολικν κόσμημα τν πολυελαίων7.
   Κα λοκλήρωσε τν πανηγυρικ λέγοντας: ερς μν Τόπος ..., πρξεν είποτε συναθλητς τς μεγάλης δέας το λληνισμο, μμένων δ ν τ παλαι πίστει κα χειραγωγν τος λληνας κα δηγν ατος ες τν ερν γνα τς πίστεως κα τς Πατρίδος, διέσωσεν ν τας δεινας τς δουλείας ποχας τν γλσσαν τν εαγγελίων κα τν θρησκείαν.
     Ἐν τ καλλισκοπεί ατο θ δητε μεγαλεον Βασιλικν κα Πατριαρχικν θρησκευτικν δρυμάτων, πλότητα θν κα θίμων ρχαίων, κα μεγαλεον θνικν κα θρησκευτικόν, δι ν νέδειξαν ο ξιάγαστοι μν πρόγονοι τν ερν ατν χρον θεσπέσιαν κρόπολιν τς ρθοδοξίας κα το Μοναχισμο, σχυρότατον προπύργιον το λληνισμο κα κιβωτν θνικν κα θρησκευτικν θησαυρν πολύτιμον. 
      Τν κιβωτν θεν ταύτην, οαν παρελάβομεν παρ τν ειμνήστων προγόνων, κεραίαν κα λώβητον παραδίδομεν π τς σήμερον ες τς χερας το θνους, πως ναδείξ ατν περιφανεστέραν κα ς τινα παμφα στέρα τς οκουμένης, κα εχόμεθα π καρδίας πως ες τν σημερινν ερν κα στορικν μέραν κα θνικν ορτν προστεθ μία λλη μεγαλυτέρα, καθ ν ν πανηγυρίσωμεν τν πολύτρωσιν κα τν λοιπν ποδούλων δελφν μν8.
      πελευθέρωση το γίου ρους π τν λληνικ Στρατ δν γινε εμενς δεκτ π τν Ρωσία.
     Ἡ λλάδα ναγνώριζε τι κάθε περιοχ πο πελευθερωνόταν ποτελοσε ναπόσπαστο τμμα τς κρατικς της ντότητας, φο ναγνώριζε στν αυτό της τν διάδοχο τς Βυζαντινς Ατοκρατορίας. «Ατ τ παραδέχονταν ν μέρει κα ο Ρσοι κα γι’ ατ κατ βάθος ζητοσαν συγκυριαρχία στ γιο ρος μ τος λληνες, κα χι μ τος λλους μοδόξους, τος Βουλγάρους, τος Σέρβους τος Ρουμάνους.
     Ὅμως γι ν τ πετύχουν πρότειναν:
  1. Τ διεθνοποίηση το γιορείτικου ζητήματος, εελπιστοντες στν κατάλυση το κε ρχαίου μοναστικο πολιτεύματος π μι δθεν «συγκυριαρχία λων τν ρθοδόξων κρατν» το δάφους του.
  2. Ν παραμείνει στν πνευματικ κυριαρχία το Οκουμενικο Πατριαρχείου.
  3. Ν διοικεται π τν ερ Κοινότητα.
  4. Ο σλαβικς σκτες ν προαχθον σ κυρίαρχες μονς γι ν αξηθε συμμετοχ τν Σλάβων κπροσώπων στν ερ Κοινότητα.»9
     Ἡ Ρωσικ διπλωματία δραστηριοποιήθηκε μ σκοπ ν μν προσαρτηθε τελικ τ γιον ρος στν θνικ κορμό. Γι ν πιτύχουν το σκοπο τους νεργοποίησαν τος Ρώσους Κελλιτες.
Από το εορτασμό της απελευθέρωσης
  Ατο πέστειλαν πόμνημα τς «δελφότητας τν ρωσικν σκηνωμάτων» στν Πρεσβευτικ Διάσκεψη το Λονδίνου μ σκοπ τ διεθνοποίηση τς θωνικς Πολιτείας. Ζήτησαν μάλιστα, ν συμμετέχουν ο πρόσωποί τους σότιμα στ διοίκηση τς ερς Κοινότητας μ τος κπροσώπους τν κυρίαρχων μονν, κα ν καθοριστον ξεχωριστς διοικητικς κα δικαστικς ρμοδιότητες ς πρς τ κκλησιαστικ κα πολιτικ ζητήματα.
     Τς προσπάθειες ατς πληροφορήθηκε γκαίρως ερ Κοινότητα.10
Στς 18 ανουαρίου 1913 Daily Telegraph δημοσιοποίησε τν πόφαση τς Πρεσβευτικς Διάσκεψης το Λονδίνου ν νακηρύξει τ γιον ρος νεξάρτητη Δημοκρατία, οδέτερη κα ατόνομη π τν προστασία λων τν ρθοδόξων Βαλκανικν Βασιλείων, εδηση τν ποία ναμετέδωσαν λα τ μέσα τς ποχς.11
     Ἡ Ρωσία πισήμως τν Μάρτιο το 2013 ζήτησε κα ατ ν καταστε προστάτιδα δύναμη το θωνα. Ο γιορετες πατέρες ντέδρασαν μεσα μ τηλεγραφήματα κα μ πόμνημα τς 3ης Μαρτίου 2013, μ τ ποο ξέφρασαν τν νησυχία τους γι τς πολιτικς σκοπιμότητες πο πέκρυπτε τ καθεστς συμπροστασίας, λλ κα τς συνέπειες πο θ εχε λλοίωση τν διοικητικν θεσμν τς θωνικς Πολιτείας, ν τέλος μι τέτοια ξέλιξη θ ποδαύλιζε τ θνικιστικ πάθη μεταξ τν μοναχν.12

   Τ Οκουμενικ Πατριαρχεο ποστήριξε σθεναρ τς θέσεις τν γιορειτν, που μ πόμνημα πρς τν Πρεσβευτικ Διάσκεψη το Λονδίνου, ποτύπωσε τ προνομιακ καθεστς το γίου ρους, τ εδος τν πολιτειακν σχέσεων πρς τ Οκουμενικ Θρόνο κα τν θωμανικ Ατοκρατορία, κα πρότεινε λλάδα ν παράσχει τς διες μ τν θωμανικ Ατοκρατορία γγυήσεις!13
     Ἡ Συνθήκη Ερήνης τς 30ης Μαΐου 1913 φησε τν πίλυση το ζητήματος τς θωνικς Πολιτείας στν εχέρεια τν Μεγάλων Δυνάμεων. Πράγματι, ο κπρόσωποι τν Μεγάλων Δυνάμεων στν Πρεσβευτικ Διάσκεψη τς 11ης Αγούστου, ποφάσισαν τν γκαθίδρυση στ γιον ρος μις ατόνομης, οδέτερης κα νεξάρτητης Πολιτείας.14
     Ο γιορετες ντέδρασαν κα πάλι μ νέο πόμνημα, πενθυμίζοντας τ ρχαο καθεστς τς θωνικς Πολιτείας.
     Τελικά, κτακτη ερ Σύναξη τς 3ης κτωβρίου 1913 ξέδωσε τ γιορειτικν Ψήφισμα, μ τ ποο ξεφράσθηκε, προσήλωση τν ερν Μονν στ ατοδιοίκητο μοναστηριακ πολίτευμα το γίου ρους π τν πνευματικ δικαιοδοσία το Οκουμενικο Πατριάρχη, ν ταυτόχρονα ναγνωρίστηκε στ λληνικ Κράτος κα μόνο, τ δικαίωμα τς πολιτικς προστασίας το γίου ρους κα τέλος, ποκρούστηκε πολιτικ κμετάλλευση το θωνα ς λέθρια γι τν περαιτέρω ξέλιξη το μοναχικο βίου.15
    Ο γιορετες πατέρες στν γώνα τους κατ τς διεθνοποίησης το γίου ρους νεγνώρισαν στ λληνικ Κράτος τν στορικ κα φυλετικ συνέχεια τς Βυζαντινς Ατοκρατορίας. Ο στορικς ξελίξεις πο κολούθησαν, πέτρεψαν τελικ τν δραίωση τς λληνικς κυριαρχίας.
     Ὁ Καταστατικς Χάρτης το γίου ρους τς 10ης Μαΐου 1924 καθορίζει μ λεπτομερ τρόπο τ γιορειτικ καθεσττα κα τν τρόπο τς λειτουργίας τους. πικυρώθηκε π τ Οκουμενικ Πατριαρχεο κα π τ Νομοθετικ Διάταγμα (ρθρο 1) τς 10ης Σεπτεμβρίου 1926 «περ κυρώσεως το Καταστατικο Χάρτου το γίου ρους» (ΦΕΚ Α΄ 309/16.9.1926), κα ρχισε ν σχύει τ 1927 μετ τ θέση σ σχ το νέου Συντάγματος, στ ποο γι πρώτη φορ καταγράφεται συνταγματικ προστασία το καθεσττος ατοδιοίκησης το γίου ρους. λλ κα Καταστατικς Χάρτης τς κκλησίας τς λλάδος ναγνωρίζει πλήρως τν ες Κρήτην, Δωδεκάνησον κα γιον ρος κρατοσα κκλησιαστικ κατάστασιν, διεπομένη π το σχύοντος ν ατος πατριαρχικο καθεσττος.16
     Σήμερα στ γιον ρος ς παγόμενο στν κυριαρχία το λληνικο Κράτους, σχύει κα φαρμόζεται τ Ερωπαϊκ Κεκτημένο.
    Βεβαίως, προβλέφθηκαν ποκλίσεις δη κατ τν νταξη τς χώρας μας στς Ερωπαϊκς Κοινότητες, ν κολούθησαν κα λλες συνθκες πο προέβλεψαν τν εδικ θέση το γίου ρους.
     Ὅμως, τ γιο ρος περισσότερα δωσε παρ λαβε, μετατράπηκε σ ατν τν αώνα πο εναι ναπόσπαστο τμμα τς λληνικς πικράτειας, σ πνευματικ φάρο κα καθοδηγητ το λληνικο λαο, κέντρο τς πνευματικς κα θνικς μας ατοσυνηδεισίας, σημεο ναφορς.
     Ἡ συμμετοχ λων μας δ, δν εναι τυπική, εναι γι ν νισχύσει κα ν πενθυμίσει τι θ συνεχίσουμε μ τν δια ποφασιστικότητα ν πράττουμε σα μς δίδαξαν ο προγονοί μας, προστατεύοντας τς στίες μας κα διατηρώντας ζσα τν πίστη κα τν φοσίωση στ δανικά μας.

*Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος είναι Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γενικός Γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης.
-----------------------------------------------------
1 Σύνταγμα τς λλάδος, ρθρο 105, § 1.
2 Νικολάου, Συμβάσεις, σ. 143-145.
3 Τ
παρν ρθρο 62 τς Συνθήκης το Βερολίνου (1878) πικυρώθηκε μ τ ρθρο 13 τς Συνθήκης περ προστασίας τν ν λλάδι μειονοτήτων (Σέβρες, 10 Αγούστου 1920), ποία κα κυρώθηκε μ τ Νομοθετικ Διάταγμα τς 29ης Σεπτεμβρίου 1923 "περί κυρώσεως της εν Σέβραις υπογραφείσης Συνθήκης περί προστασίας τν ν λλάδι μειονοτήτων" (ΦΕΚ Α΄ 311/30.10.1923), που σημειώνεται χαρακτηριστικά: λλς ποχρεοται ν ναγνωρίση κα διατηρήση τ κ παραδόσεως δικαιώματα κα τς λευθερίας ν πολαύουσι α μ λληνικα μοναστηριακα κοινότητες το γίου ρους κατ τς διατάξεις το ρθρου 62 τς Βερολινείου Συνθήκης τς 13 ουλίου 1878.
4 5 6 Πολιτειακν καθεστώς, σ. 17.
7 Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 18.
8 Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 19.
9 Πάνωτης ....
10 Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 6.
11 Βλ. Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 6.
12 Πρβλ. Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 7.
13 Μεταξάκης,
γ. ρος, σ. 185-190• πρβλ. Πολιτειακν καθεστώς, σ. 7.
14 ...... πρβλ. Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 8.
15 Πολιτειακ
ν καθεστώς, σ. 9.
16 Ν. 590/1977,
ρθρο 1, § 5.

Το παραπάνω κείμενο εκφωνήθηκε από τον κ. Γ. Παναγιωτόπουλο στο πλαίσιο εκδήλωσης για τα εκατό έτη από την ενσωμάτωση του Αγίου Όρους στην Ελλάδα.

Η δημοσίευση ελήφθη από το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο
Ειδήσεων ΔΟΓΜΑ 


    Το Άγιο Όρος απελευθερώθηκε από το Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό  κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Συγκεκριμένα στις 2 Νοεμβρίου 1912 κατέπλευσαν και αγκυροβόλησαν στον όρμο της Δάφνης η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου, το Θωρηκτό «Αβέρωφ», με το αντιτορπιλικό «Θύελλα» και τα ανιχνευτικά «Ιέραξ» και «Πάνθηρ» υπό τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες εκατοντάδων καμπανών των Ιερών Μονών που αντελήφθησαν την προσόρμιση του ελληνικού στόλου. Αποβιβάσθηκε άγημα, ο επικεφαλής του οποίου αξιωματικός «εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων», επικύρωσε την αποβατική ενέργεια χαρακτηρίζοντας τον καϊμακάμη, τους υπαλλήλους και την εκεί μικρή οθωμανική δύναμη ως αιχμαλώτους πολέμου "άνευ πολεμικής τινός ενέργειας", οπότε και υψώθηκε η Ελληνική Σημαία.
      Την επόμενη ημέρα, στις 3 Νοεμβρίου, συνήλθαν σε συνεδρίαση οι αντιπρόσωποι όλων των Μονών, πλην της Ρωσικής, και υπεγράφη στον κώδικα των πρακτικών της συνεδρίας πράξη, με την οποία διαπιστωνόταν η κατάλυση των οθωμανικών αρχών. Η επίσημη δε πράξη έγινε στις 5 Νοεμβρίου 1912. Εκείνη την περίοδο εννέα με δέκα χιλιάδες μοναχών κατοικούσαν εκεί.

     Το ελληνικό κράτος κύρωσε με το Ν.Δ. 10/16 Σεπτεμβρίου 1926 τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους, ο οποίος άρχισε να ισχύει το 1927 μετά τη θέση σε ισχύ του νέου Συντάγματος, οπότε και για πρώτη φορά επισημοποιήθηκε η συνταγματική προστασία του καθεστώτος αυτοδιοίκησης του Αγίου Όρους.
ΟΙ  20  ΙΕΡΕΣ ΜΟΝΕΣ  ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 

     Υπάρχουν 20 μονές στο Άγιο Όρος που απαγορεύεται να αυξομειωθούν.
     Είναι μεγάλα πολύπλοκα κτίρια που περιβάλλονται από δυνατό τείχος με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τον Πύργο με τις επάλξεις και τις πολεμίστρες που βοηθούσαν στην απομάκρυνση των πειρατών και των κατακτητών στα παραθαλάσσια κυρίως μοναστήρια.
     Έχουμε δύο ειδών μονές:
α) Τις Βασιλικές που λέγονται έτσι είτε γιατί η ίδρυση τους έγινε με εντολή και συνδρομή των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ή γιατί επικυρώθηκε με αυτοκρατορικό χρυσόβουλο,
β) Τις Πατριαρχικές και Σταυροπηγιακές γιατί συνδέθηκαν με το Πατριαρχείο Κων/πόλεως που ανέλαβε την πνευματική περισσότερο εποπτεία τους (Πατριαρχικές) και από το σταυρό που τοποθετούσε ο Πατριάρχης ή ένας επίσκοπος στα θεμέλια πριν από την Ίδρυση τους (Σταυροπηγιακές).
    Κατά το άρθρο 105 Συντάγματος «Το Aγιον Oρος διοικείται κατά το καθεστώς αυτού υπό των 20 Ιερών Μονών του, μεταξύ των οποίων είναι κατανεμημένη ολόκληρος η χερσόνησος του Αθω το έδαφος της οποίας είναι αναπαλλοτρίωτο.». Από τη συνταγματική αυτή διάταξη καθιερώνονται οι εξής 2 αρχές :
1. Το έδαφος του Αγίου Όρους ανήκει κατά κυριότητα στις Μονές.
2. Το έδαφος του Αγίου Όρους είναι αναπαλλοτρίωτο, δηλαδή η εκποίηση κτημάτων εντός του Αγίου Όρους επ'ουδενί λόγο επιτρέπεται, και μόνον η ανταλλαγή τους είναι δυνατή.
     Από το σύνολο των διατάξεων του άρθρου 105 του Συντάγματος προκύπτουν επίσης και οι εξής αρχές :
1. Απαγορεύεται πάσα μεταβολή του διοικητικού συστήματος των Μονών.
2. Απαγορεύεται πάσα μεταβολή του αριθμού των Μονών.
3. Απαγορεύεται πάσα μεταβολή της ιεραρχικής τάξεως των Μονών.
4. Απαγορεύεται η μεταβολή της θέσεως των Μονών ως προς τα εξαρτήματα.

Οι 20 μονές του Αγίου Όρους, κατά ιεραρχική αμετάβλητη τάξη, η οποία δεν μπορεί 
να αυξομειωθεί είναι :
1. της Μεγίστης Λαύρας, που ιδρύθηκε το 963
2. του Βατοπεδίου, που ιδρύθηκε το 972
3. των Ιβήρων, που ιδρύθηκε το 972
4. του Χιλανδαρίου, που ιδρύθηκε το 1197
5. του Διονυσίου, που ιδρύθηκε το 1375
6. του Κουτλουμουσίου, που ιδρύθηκε το 12° αιώνα
7. του Παντοκράτορος, που ιδρύθηκε το 1363
8. του Ξηροποτάμου, που ιδρύθηκε το 970
9. του Ζωγράφου, που ιδρύθηκε γύρω στο 973
10. του Δοχειαρίου, που ιδρύθηκε γύρω στο 970
11. του Καρακάλλου που ιδρύθηκε στις αρχές του 11ου αιώνα
12. του Φιλοθέου, που ιδρύθηκε γύρω στα τέλη του 10ου αιώνα
13. της Σίμωνος Πέτρας, που ιδρύθηκε το πρώτο μισό του 14ου αιώνα
14. του Αγίου Παύλου, που ιδρύθηκε το δεύτερο μισό του 10ου αιώνα
15. του Σταυρονικήτα από το 1541
16. του Ξενοφώντος, που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα
17. του Γρηγορίου, που ιδρύθηκε πριν από τα μέσα του 14ου αιώνα
18. του Εσφιγμένου, που ιδρύθηκε στα τέλη του 10ου αιώνα
19. του Ρωσικού (Παντελεήμονος), που ιδρύθηκε το 10ο αιώνα και
20. του Κωνσταμονίτου που ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα