ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ 2019

Ο Σύλλογος Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της Περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσης την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 γιόρτασε την Παγκόσμια ημέρα του Περιβάλλοντός με την τέλεση Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία Οβρυάς Πατρών. 

Πλήθος κόσμου, μέλη και φίλοι του Συλλόγου, αλλά και ενορίτες, κατέκλεισαν τον Ιερό και ανέπεμψαν δέηση προς τον Κύριο για τη σωτηρία του πλανήτη μας του σύμπαντος κόσμου. 

Το σχετικό Δελτίο τύπου που εξέδωσε ο Σύλλογος έχει ως εξής:  

     "Με τοπικό κλίμα υψηλών θερμοκρασιών, από τις πρωινές ώρες, γιορτάστηκε την Κυριακή 9 Ιουνίου 2019 η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος από το Σύλλογο Προστασίας Υγείας & Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας και από τον τοπικό Πολιτιστικό Εξωραϊστικό Σύλλογο Άνω Οβρυάς ‘‘ο Προφήτης Ηλίας’’.

Οι περιβαλλοντικές εκδηλώσεις της ημέρας ξεκίνησαν στον Ι.Ν. Προφήτη Ηλία Άνω Οβρυάς με την τέλεση Θείας Λειτουργίας από τον εκπρόσωπο του Σεβασμιωτάτου κκ. Χρυσοστόμου & Αρχιερατικό επίτροπο Φαρρών π. Δημήτριο Παπαγεωργίου και από τον εφημέριο π. Ανδρέα Γεωργουλόπουλο, κατά τη διάρκεια της οποίας τελέσθηκε αρτοκλασία υπέρ υγείας των μελών του Συλλόγου. Ο π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, μίλησε επίκαιρα, αναφερόμενος στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας από τον υπερκαταναλωτισμό, την υπέρ- εκμετάλλευση και την υπέρ- παραγωγή .  

Στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν., αισθητικά εναρμονισμένο με τη γιορτή της ημέρας, δόθηκε η συνέχεια. Προλόγισαν της κεντρικής ομιλίας ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Βασίλης Κοτσώνης, ο πρόεδρος του τοπικού Συλλόγου κ. Αθανάσιος Παπασημακόπουλος, ο οποίος εξήρε τη διαχρονική συνεργασία των δυο Συλλόγων. Επίσης χαιρετισμό απηύθυναν ο κ. Άγγελος Τσιγκρής, πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας, η κα. Τασία Τογιοπούλου, νεοεκλεγείσα Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Πατρέων και εκπρόσωπος του Δημάρχου κ. Κ. Πελετίδη, ο κ. Ηλίας Γιαννικόπουλος, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών ΚΥΧ, ο κ. Τριαντάφυλλος Λιάτσος, εκπρόσωπος της ΟΙΚΙΠΑ, ο κ. Θεόδωρος Μπαρρής, νεοεκλεγείς Δήμαρχος Ερυμάνθου, ο κ. Διαμαντής Κανελλόπουλος, επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Ερυμάνθου και ο συντονιστής κ. Γρηγόρης Κουτρόπουλος,  ο οποίος κάλεσε στο βήμα τον ομιλητή κ. Πέτρο Αχιλλεόπουλο, Δρ. Φυσικής Ωκεανογραφίας. Ο ομιλητής ανέπτυξε με απλό και κατανοητό τρόπο το θέμα του, που εσχετίζετο με τον κίνδυνο της ανθρωπότητας από την κλιματική αλλαγή. Η ενδιαφέρουσα ομιλία προκάλεσε εκτεταμένη συζήτηση με το κοινό.

Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ευχάριστες στιγμές από το χορευτικό του τοπικού Συλλόγου και να επισκεφθούν την έκθεση ζωγραφικής των μαθητών των Δημοτικών Σχολείων του 2^ου της Οβρυάς και της Χαλανδρίτσας. Το θέμα της έκθεσης ήταν ‘‘Περιβάλλον και Οικογένεια’’ και έγινε στα πλαίσια του προγράμματος ‘‘Let’s do it Greece’’. Στους συμμετέχοντες μαθητές απενεμήθησαν τιμητικά διπλώματα και αναμνηστικά δώρα.

 Τέλος δεν έλειψαν και τα κεράσματα όπως γίνεται κάθε χρόνο με γευστικές προσφορές και των δυο Συλλόγων.   Το Δ.Σ. "   

Κατά την Θεία Λειτουργία, ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου, ανέφερε τα εξής:   

" Με τη χάρη του Θεού και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ο οποίος μου έκαμε την ιδιαίτερη τιμή, για άλλη μια φορά, να τον εκπροσωπήσω,  μεταφέρω τις ευχές και ευλογίες του σ’  αυτή την εορταστική εκδήλωση του Συλλόγου Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσης, για την παγκόσμια ημέρα του Φυσικού Περιβάλλοντος. Ο Σεβασμιώτατος θα ήθελε να είναι μαζί μας, βρίσκεται όμως σε εκκλησιαστική αποστολή στα Ιεροσόλυμα.

          Σήμερα, μία Κυριακή πριν από την Πεντηκοστή, την ιδρυτική ημέρα της Εκκλησίας μας με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που ανακαίνισε και ανακαινίζει τον κόσμο ολόκληρο, η Εκκλησία μας την έχει αφιερώσει στους Θεοφόρους Πατέρες που συνήλθαν στην  Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας.

    Στη Σύνοδο αυτή διατρανώθηκε ότι ο Ιησούς  Χριστός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού «ομοούσιος τῷ Πατρί...», ήρθε στη γη για τη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά και για την ανακαίνιση ολόκληρου του κόσμου.

          Στη Σύνοδο αυτή δημιουργήθηκαν και τα 7 πρώτα άρθρα του Συμβόλου της πίστεώς μας όπου ομολογούμε την μεγάλη αλήθεια: «Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».  Στο 1^ο άρθρο ομολογείται ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Σύμφωνα με την Α.Γ. ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο μέσα στον παράδεισο, τον κατέστησε κύριο της κτίσης, αλλά του έδωσε και την εντολή του «εργάζεσθαι και φυλάσσειν». Να προστατεύει, δηλαδή, την κτίση ολόκληρη από την αλόγιστη χρήση, που σημαίνει καταστροφή και θάνατος.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα στη χρήση του κόσμου από τον άνθρωπο.   Αναμφίβολα για την επιβίωσή του ο άνθρωπος οφείλει να χρησιμοποιεί την φύση και να ικανοποιεί τις ανάγκες του για τροφή, για ένδυση, για κατοικία κ.λ.π.  Πρέπει όμως να υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη χρησιμοποίηση, όχι αυθαίρετα. Τα όρια αυτά να μην μεταβάλλονται ανάλογα με την οικονομική κατάσταση, την κοινωνική θέση, την δυναμικότητα του κρατικού προϋπολογισμού, και άλλους παράγοντες κάθε εποχής. Πρέπει να παίρνομε και να χρησιμοποιούμε τα απολύτως αναγκαία για τη διατήρησή μας στη ζωή. Να είμαστε αυτάρκεις και ολιγαρκείς. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  μας λέει σχετικά: «Αυτάρκεια είναι ότι μας χρειάζεται, χωρίς τα οποία δεν μπορούμε να ζήσουμε, ό,τι υπερβαίνει τα όρια είναι περιττό και άχρηστο.

Η τροφή δεν πρέπει να μεταβάλλεται σε τρυφή και η φροντίδα για την ενδυμασία, την υπόδηση, την στέγη δεν πρέπει να καταλήγει σε πολυτέλεια, καλλωπισμό και φιλαρέσκεια. Ό,τι δεν μας χρειάζεται είναι περιττό. Να διάγουμε με αξιοπρέπεια και όχι υπερβολή.

Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό ολιγαρκής, χωρίς απληστία και πλεονεξία. Η ολιγάρκεια είναι βασική χριστιανική αρετή.

Το οικολογικό πρόβλημα άρχισε να αναδεικνύεται σιγά –σιγά από την Βιομηχανική επανάσταση και μετά. Μετά από την Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η ανάπτυξη της Βιομηχανίας έφθασε σε ύψη ιλιγγιώδη και ασύλληπτα. Συνέπεια της Βιομ. ανάπτυξης ήταν η εμφάνιση της καταναλωτικής κοινωνίας. Η εικόνα του ανθρώπου των παλαιών εποχών, του προβιομηχανικού ανθρώπου, του ανθρώπου που ζούσε κοντά στη φύση, οι ανάγκες του ήταν στατικές και περιορισμένες.

Τώρα ένας καινούργιος άνθρωπος πρόβαλε, ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας, με χαρακτηριστικό γνώρισμα την τάση να ανακαλύπτει διαρκώς νέες ανάγκες, νέες επιθυμίες και να παράγει διαρκώς όλο και περισσότερα καινούργια προϊόντα για να ικανοποιεί αυτές τις επιθυμίες του.

Στο χώρο της διατροφής σερβίρονται διαρκώς καινούργιες συνταγές και εφευρίσκονται διαρκώς γαργαλιστικά για τον λάρυγγα καρυκεύματα. Στο χώρο της ενδυμασίας η μόδα αλλάζει συνεχώς μοντέλα, ό,τι φορέσαμε πέρυσι, είναι φέτος ντεμοντέ.

Στο θέμα της κατοικίας άλλαξαν οι σύγχρονες ανάγκες του σπιτιού, του σαλονιού με τα έπιπλα, της κουζίνας με τις τόσες ηλεκτρικές συσκευές, που όλα ακολουθούν την μόδα και θέλουν αλλαγή, αν σε αυτά προσθέσουμε τα αυτοκίνητα, τους Η/Υ,  τα κινητά κ.λ.π. που αλλάζουν συνεχώς μοντέλα, βλέπομε την έξαρση των αναγκών του σημερινού ανθρώπου. Κατάντησε η ζωή του ένα διαρκές κυνηγητό χρόνου και χρήματος για να παρακολουθεί την εξέλιξη της μηχανής και τι καινούργιο του λανσάρει.

Με αυτή την άλογη εξέλιξη ο άνθρωπος γίνεται άβουλο ον   , δούλος των αναγκών που του το επιβάλλει η καταναλωτική κοινωνία με τη διαφήμιση και το διαρκές πλύσιμο του εγκεφάλου.

Αλλά και οι συνέπειες στο φυσικό περιβάλλον από την υπερ-εκμετάλλευση και υπερ-παραγωγή είναι φοβερές και τα αποτελέσματα τραγικά. Ατμοσφαιρική ρύπανση, μόλυνση των υδάτων, συσσώρευση σκουπιδιών, πυρπόλυση δασών, τρύπα του όζοντος φαινόμενο θερμοκηπίου, λιώσιμο των πάγων καύσωνες, υπερθέρμανση του πλανήτη. Αποτέλεσμα: Ο θάνατος και η καταστροφή.    

Από όσα βλέπομε και παρακολουθούμε φαίνεται ξεκάθαρα πως ο πλανήτης μας βρίσκεται σε αδιέξοδο και η λύση δεν είναι να τον εγκαταλείψουμε και να πάμε αλλού, όπως προτάθηκε τώρα τελευταία.

Μοναδική και διαχρονική λύση μπορεί να δώσει στο πρόβλημα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με την πίστη και τη χριστιανική της παράδοση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει με σεβασμό και ειλικρίνεια την φύση. Μπορεί να βοηθήσει τον καταναλωτικό άνθρωπο της σύγχρονης εποχής να γνωρίσει την ασκητική της και τον σεβασμό της στη Δημιουργία. Το πρόβλημα είναι καθαρά πνευματικό.

 Όσα προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος και αν σχεδιασθούν και όσα οικονομικά κονδύλια και αν δαπανηθούν, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, εάν δεν υπάρξει πνευματική και ηθική αναστροφή, αν δεν υπάρξει αλλαγή ήθους και νοοτροπίας στη στάση του ανθρώπου έναντι του κόσμου.   

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας σ’ αυτόν τον αγώνα είναι οι οδηγοί μας. Οι Άγιοι αγάπησαν την φύση, έζησαν και ασκήθηκαν σ’ αυτή. Η Εκκλησία μας χρησιμοποιεί στη λατρεία της τα δώρα της φύσης. Το ψωμί και το κρασί μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού και γίνονται το φάρμακο της αθανασίας. Εύχεται «υπέρ ευκρασίας αέρων, ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών...».

Ο Άγιος Τρύφωνας θεωρείται προστάτης των γεωργών, των χωραφιών και των αμπελιών.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος όταν ρωτήθηκε τι είναι «καρδία ελεήμων» απάντησε «Η καρδία που καίγεται για όλη την κτίση». Ο π. Αμφιλόχιος της Πάτμου έλεγε και πρόσταζε οι άνθρωποι για τις αμαρτίες του να φυτεύουν ένα δένδρο.

Ο π. Παΐσιος έδενε με ευλάβεια κάθε δενδράκι που ήταν σπασμένο.

Πολλά είναι τα παραδείγματα των Αγίων της Εκκλησίας για την προστασία του Φυσικού Περιβάλλοντος. Από αυτά φαίνεται ότι είναι καταλύτης  στην προστασία της φύσης πάντοτε και ιδίως τώρα τελευταίως, μετά το 1989, με τις πρωτοβουλίες του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου να ορίσει την 1^η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου και ημέρα εορτής προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος. Μάλιστα την ακολουθία για το Φυσ. Περιβάλλον έγραψε ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος, μετά από εντολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Θερμά συγχαρητήρια στο Σύλλογο Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος για τη διοργάνωση της γιορτής αυτής, αλλά και για τους αγώνες του για τη σωτηρία του Πλανήτη και την προαγωγή της υγείας.   

    

ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΥ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Το  Σάββατο 8 Ιουνίου 2019 η Ενορία του Αγίου Αθανασίου Χαλανδρίτσης, με πρωτοβουλία του εφημερίου του Ιερού Ναού και Αρχιερατικού Επιτρόπου φαρρών Πρωτοπρεσβ. Δημητρίου Παπαγεωργίου, πραγματοποίησε προσκυνηματική εκδρομή στην Αίγινα. Εκεί επισκέφθηκαν και προσκύνησαν τα χαριτόβρυτα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου στην οικεία Ιερά Μονή, αλλά τους δόθηκε η ευκαιρία και επισκέφθηκαν την Ιερά Μονή της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας και προσκύνησαν την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μας στην ιστορική αυτή Ιερά Μονή. 

ΑΓΙΟΣ  ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Θράκης το 1846. Γονείς του ήταν ο Δήμος και η Βασιλική Κεφαλά. Ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας και όταν τον βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Αναστάσιος. Στην Σηλυβρία διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα, αλλά επειδή η οικογένειά του ήταν φτωχή, αποφάσισε να πάει στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συνέχιζε τις σπουδές του, ενώ ταυτόχρονα θα εργαζόταν.

Πράγματι, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στη Βασιλεύουσα όπου άρχισε να εργάζεται στο καπνεργοστάσιο ενός συγγενή του. Παρόλο που εργαζόταν, δεν τον πλήρωναν για την εργασία του κι έτσι ο Άγιος δυσκολευόταν να βρει ακόμα και να φάει. Οι δυσκολίες της ζωής, δεν τον εμπόδισαν, όμως, τα βράδια του να τα αφιερώνει στη μάθηση και να τα περνά διαβάζοντας βιβλία και εκκλησιαστικές μελέτες.

Κάποια στιγμή αποφάσισε να επισκεφθεί τους Αγίους Τόπους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς τα εκεί, ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή και κινδύνεψε το πλοίο να βυθιστεί. Ο Άγιος Νεκτάριος βύθισε στη θάλασσα το Σταυρό, που κουβαλούσε πάντα μαζί του, και η θάλασσα αμέσως ημέρεψε. Ο Σταυρός όμως χάθηκε και ο Άγιος λυπήθηκε πολύ. Όταν το πλοίο, όμως, έφτασε σώο στον προορισμό του, ο Σταυρός βρέθηκε κολλημένος στα ύφαλα του πλοίου. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που έκανε ο Άγιος Νεκτάριος εν ζωή. Το μετόχι του Παναγίου Τάφου προσέλαβε τον Άγιο και έτσι έμεινε εκεί ως την ηλικία των 20 ετών.

Όταν συμπλήρωσε το 20 έτος της ηλικίας του, πήγε στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί δίδαξε γράμματα στα παιδιά του χωριού, επί 7 συνεχή έτη. Η επιθυμία του Αγίου ήταν να γίνει μοναχός. Κάνοντας πράξη την επιθυμία του, χρίστηκε μοναχός στη Νέα Μονή της Χίου. Στη Νέα Μονή μελέτησε εκτενώς τα συγγράμματα που βρίσκονταν στην βιβλιοθήκη της Μονής. Το 1877 χειροτονήθηκε Διάκονος στο ναό του Αγίου Μηνά και έλαβε το όνομα Νεκτάριος.

Με τη βοήθεια του Ιωάννη Χωρέμη (ευκατάστατου Χιώτη) και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιου, ο Άγιος τελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα και σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Αφού πήρε το πτυχίο του το 1885, πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και εργάστηκε ως γραμματέας του Πατριαρχείου και ως Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάιρο. Το έτος 1889 χειροτονήθηκε στο Κάιρο, Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ο Άγιος Νεκτάριος ασκούσε τα καθήκοντά του με ζήλο και αρετή. Η προσωπικότητά του όμως και οι δραστηριότητές του, προκάλεσαν το μίσος σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιβάλλον του Πατριάρχη Σωφρόνιου. Αυτοί συκοφάντησαν τον Άγιο Νεκτάριο ότι εποφθαλμιούσε το αξίωμα του Πατριάρχη και κατάφεραν να εκδιωχθεί από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Ο Αγιος ήρθε στην Αθήνα, όπου για ένα έτος δεν έβρισκε εργασία και στερούνταν συχνά και το ίδιο το φαγητό. Ζήτησε από το Υπουργείο Παιδείας να τον διορίσει Ιεροκήρυκα όπου θεωρούσε το Υπουργείο σωστό. Τελικά διορίστηκε Ιεροκήρυκας στη Χαλκίδα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του εκεί, αποκαλύφθηκε η συκοφαντία που είχε υποστεί στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας.

Το 1894 ο Αγιος Νεκτάριος διορίστηκε Διευθυντής της Ριζαρίου Σχολής. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο έχει τραβηχτεί στον περίβολο της Σχολής εκείνη την εποχή. Ο Άγιος διεύθυνε τη Σχολή με υποδειγματικό τρόπο και απεριόριστη αγάπη για τους σπουδαστές της. Όσο ήταν ακόμη διευθυντής στη Σχολή, αγόρασε ένα μικρό και παλαιό μοναστήρι στην Αίγινα. Με πολλούς κόπους κατάφερε να αναστηλώσει και να μεγαλώσει το μοναστήρι αυτό.

Το 1908, και αφού είχε διευθύνει την Ριζάρειο για 14 συνεχή έτη, παραιτήθηκε από τη θέση του Διευθυντή για λόγους υγείας. Ο Άγιος Νεκτάριος συνέχισε τον βίο του στο μοναστήρι της Αίγινας. Ταπεινός και απλός όπως ήταν, λάμβανε στο μοναστήρι, μέρος σε κάθε ασχολία, βοηθώντας ακόμη και τους εργάτες στις εργασίες τους. Παράλληλα με τις ασχολίες του αυτές, μελετούσε βιβλία και συνέγραφε. Επιγραμματικά αναφέρουμε το έργο του «Περί του Σχίσματος», τριάντα Τριαδικούς ύμνους, εκατόν πενήντα τέσσερις ύμνους για την Θεοτόκο καθώς και πολλούς εκκλησιαστικούς λόγους.

Στη μονή έζησε ο Άγιος Νεκτάριος ως το 1920 που δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στον προστάτη του και αρρώστησε. Υποφέροντας από φρικτούς πόνους μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο Νοσοκομείο Αθηνών. Στις 9 Νοεμβρίου του 1920 παρέδωσε το πνεύμα του σε ηλικία 74 ετών. Κατά τη διάρκεια της ζωής του όπως και μετά το πέρας αυτής, ο Άγιος έκανε πολλά θαύματα. Είναι ο νεότερος Άγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται στις 9 Νοεμβρίου.

  

ΑΙΓΙΝΑ  ΙΣΤΟΡΙΑ

Το όνομα Αίγινα:   Η Αίγινα ήταν κόρη του θεού Ασωπού και της Μετώπης (κόρη του ποταμού Λάδωνα). Την ερωτεύτηκε ο Δίας, την απήγαγε και την μετέφερε για να γλιτώσει από την Ήρα σε ένα ερημονήσι του Σαρωνικού, την Οινώνη ή Οινοπία, η οποία  στη συνέχεια ονομάστηκε Αίγινα. 

Το 650 π.Χ. : η Αίγινα μιμούμενη την Μίλητο, κόβει πρώτη στον ευρωπαϊκό χώρο νόμισμα, τη χελώνα. Ταυτόχρονα μαζί με άλλες ελληνικές πόλεις φτιάχνει εμπορικό ναύσταθμο στην Αίγυπτο.

6ος αιώνας : Η Αίγινα καταλαμβάνει τις Κυδωνίες (Χανιά) όπου είχαν εγκατασταθεί εξόριστοι δημοκρατικοί Σάμιοι, για να μπορεί ανενόχλητη να χρησιμοποιεί τον εμπορικό ναύσταθμο στην Αίγυπτο.

Το 516-480 π.Χ. : Η Αίγινα ανενόχλητη μετά την κατάληψη της Σάμου από τους Πέρσες (516 π.Χ.) και την καταστροφή της Μιλήτου κατά την Ιωνική Επανάσταση, πρωταγωνιστεί στο εμπόριο και πλουτίζει. Ο πληθυσμός της φθάνει τους 40.000 ελεύθερους κατοίκους και 400.000 (!) δούλους.

Στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα οι Αιγινήτες μετακινούνται απ΄ το εσωτερικό του νησιού, τη σημερινή Παλαιοχώρα, προς τα παράλια. Η μετακίνηση είχε ως επακόλουθο την ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου. Εκείνη την εποχή αναγείρονται κάποια από τα πιο σημαντικά κτίσματα του οικισμού, όπως ο Πύργος του Μαρκέλλου, που την περίοδο 1826-1827  θα χρησιμοποιηθεί  ως έδρα της ελληνικής κυβέρνησης , το σπίτι του Μιχάλη Μοίρα, που χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως Κυβερνείο του Καποδίστρια, το σπίτι της Φανερωμένης, κατοικία του επισκόπου, η «μαγαζάρα», μια μεγάλη αποθήκη που στεγάστηκε αργότερα το εθνικό τυπογραφείο και η Μητρόπολη, που η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1806. Στην Αίγινα που τότε είχε συνολικά 120 σπίτια δεν κατοικούσαν Τούρκοι ούτε υπήρχαν τουρκικές Διοικητικές Αρχές.

            Οι μυήσεις των Αιγινητών στη Φιλική Εταιρία αρχίζουν τον Αύγουστο του 1818. Κάποιοι από τους μυημένους ή, σύμφωνα με την οικεία ορολογία, «κατηχημένους» Αιγινήτες είναι οι παρακάτω : ο Γεώργιος Λιβερόπουλος, έμπορος που καταγόταν από τη Ναυπακτία, ο Σπύρος Μαρκέλλος, έμπορος ,πρόκριτος και από τους αρχηγούς της Επανάστασης στην Αίγινα, οι αδελφοί Αναστάσιος, Μιχαήλ και Κυριάκος Μούρτζης από την Πέρδικα, οι οικογένειες Μοίρα και Λογιωτατίδη, ο Κύριλλος Λαμπαδάριος, ηγούμενος της μονής της Χρυσολεόντισσας, καθώς και ο Γεώργιος Τσελεπής ή Τσελέπης, οπλαρχηγός του αιγινήτικου στρατού, που έδωσε το όνομά του στην ομώνυμη ακτή του Πειραιά. Οι κατηχημένοι ορκίζονταν στην παλιά εκκλησία των Ταξιαρχών στην Παχιοράχη, στην οποία, σύμφωνα με την παράδοση, υψώθηκε η σημαία της τοπικής  Επανάστασης.

     Η Επανάσταση στο νησί κηρύχθηκε κατά τα τέλη Μαρτίου του 1821. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, αλλά και της υπεράσπισής της από τους ισχυρούς στόλους της Ύδρας και των Σπετσών. Η Αίγινα προσφέρθηκε πολλές φορές ως καταφύγιο προσφύγων. Ενδεικτικό της πληθώρας προσφύγων στην Αίγινα είναι το παρακάτω στατιστικό στοιχείο : Το 1821 η Αίγινα είχε 3.500 κατοίκους, ενώ το 1829 οι κάτοικοί της ήταν 10.900, δηλαδή μόνο το 1/3 ήταν Αιγινήτες. Ως πρόσφυγες στην Αίγινα κατέφυγαν Αϊβαλιώτες, Μοσχονησιώτες, Χιώτες, Γαλαξιδιώτες, Αθηναίοι, Στυλιδιώτες και κυρίως Ψαριανοί. Οι τελευταίοι ήρθαν στην Αίγινα μετά την καταστροφή των Ψαρών το 1825. Εγκαταστάθηκαν σε δικό τους συνοικισμό στην περιοχή του Μαραθώνα και αργότερα μετοίκησαν μέσα στην πόλη της Αίγινας. Ψαριανοί πρόσφυγες αποτέλεσαν και την πρώτη φρουρά του Καποδίστρια όταν ήρθε στο νησί. Μετά από προστριβές με τους Αιγινήτες, για λόγους εμπορικού ανταγωνισμού, έφυγαν απ’την Αίγινα και εγκαταστάθηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου το 1830.

     Η Αίγινα, παρότι είναι μεγάλο νησί, δεν μπόρεσε να ενισχύσει την Επανάσταση με πολεμικά καράβια, γιατί τα Αιγινήτικα καράβια ήταν μικρά και δεν προσφέρονταν για ναυμαχίες. Ωστόσο, τα Αιγινήτικα καράβια χρησιμοποιήθηκαν  πολύ σε μεταφορές στρατευμάτων και εφοδίων και μερικοί Αιγινήτες ναυτικοί πολέμησαν μέσα στα καράβια των Ψαρών, της Ύδρας και των Σπετσών. Μετά το 1825 η Αίγινα υπήρξε η ναυτική βάση του Ψαριανού στόλου. Σημαντικότερη ήταν η συμβολή της Αίγινας στον πόλεμο της ξηράς. Το εκστρατευτικό σώμα των Αιγινητών συνολικά υπολογίζεται σε 150 στρατιώτες. Γενικός υπεύθυνος για τη στρατολόγηση ήταν ο Γεώργιος Λογιωτατίδης, που αργότερα στα χρόνια της Ανεξαρτησίας διετέλεσε δήμαρχος και βουλευτής του νησιού.

Η Αίγινα πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους

(Γενάρης 1828- Οκτώβρης 1829)

Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φθάνει με το αγγλικό πλοίο "Warspite" και 2 ακόμα συνοδευτικά πλοία (το  Γαλλικό "Ήρα" και το Ρωσικό "Ελένη") ο Ιωάννης Καποδίστριας στην Αίγινα, αφού λίγες μέρες πιο πριν είχε περάσει από το Ναύπλιο. Η υποδοχή και στην Αίγινα ήταν θριαμβευτική. Εκεί ήταν μάλιστα συγκεντρωμένος ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων, χηρών, ορφανών και αναπήρων του Αγώνα.

Γράφει ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια», αποδίδοντας με το κείμενό του την αφήγηση του ίδιου του Κυβερνήτη: «είδα πολλά εις την ζωήν μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγιναν, δεν είδα τι παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδεί? Ζήτω ο Κυβερνήτης, ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας, εφώναζαν γυναίκες αναμαλλιάρες, άνδρες με λαβωματιές πολέμου, ορφανά γδυτά κατεβασμένα από τες σπηλιές. Δεν ήτο το συναπάντημά μου φωνή χαράς, αλλά θρήνος. (?) Μαυροφορεμένες, γέροντες μου ζητούσαν να αναστήσω τους αποθαμένους τους, μανάδες μου έδειχναν εις το βυζί τα παιδιά τους και μου έλεγαν να τα ζήσω, και ότι δεν τους απέμεναν παρά εκείνα και εγώ».

Ο Κασομούλης όμως, που ήταν παρών στην υποδοχή, είδε μια λεπτομέρεια που δεν την αντιλήφθηκε ο Καποδίστριας: «Ενύκτωσε, και η νυξ της 11ης Ιανουαρίου απέρασεν με ευφροσύνη όλου του λαού και μελαγχολίαν μόνον μερικών προκρίτων αριστοκρατών».

Στις 26 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας ορκίστηκε στο Μητροπολιτικό ναό  της Αίγινας  ώς πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας και η Αίγινα έγινε η πρώτη Πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους, έγινε το διοικητικό, εμπορικό και πνευματικό κέντρο του.

Ο πληθυσμός της αυξήθηκε αλματωδώς και υπολογίζεται ότι έφθασε τα 100.000 άτομα, αν και η "Γενική Εφημερίς της Ελλάδος" , τους υπολόγιζε λιγότερους.

Την εποχή αυτή στην Αίγινα ανεγέρθηκαν περίλαμπρα κτίρια είτε για να χρησιμοποιηθούν σαν κατοικίες αρχόντων και άλλων πλουσίων είτε για να χρησιμοποιηθούν ως  δημόσια κτίρια και ιδρύματα.