ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ: Γ΄ Μέρος

Σάββατο 25-4-2009: Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τις βαλίτσες μας και ετοιμασθήκαμε για την αναχώρηση από την Αγία Πόλη. Επόμενος σταθμός της «ιεράς μας οδοιπορίας» θα ήταν η χερσόνησος του Σινά και το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης. Αποχαιρετώντας τη Βηθλεέμ, μπήκαμε για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα. Έπρεπε να πάρουμε την ευλογία της Αγίας Πόλης, της Μητέρας των Εκκλησιών. Σταματήσαμε για λίγο στο λόφο Σιών. Η ιστορία του λόφου Σιών αρχίζει από το βασιλιά Δαυίδ που τον περιτείχισε και στη συνέχεια έφερε και τοποθέτησε εκεί τη Σκηνή του Μαρτυρίου. Ο λόφος Σιών περιλαμβάνει τα εξής προσκυνήματα: α) Το Υπερώο που έγινε ο Μυστικός Δείπνος, η Πεντηκοστή και η Αποστολική Σύνοδος. Σήμερα το Υπερώο ανήκει στους Εβραίους και το παραχωρούν κάθε χρόνο την ημέρα της Πεντηκοστής στους Χριστιανούς. β) Τον Τάφο του Δαυίδ που είναι κάτω από το Υπερώο. γ)Το σπίτι του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στο οποίο έζησε και η Παναγία μετά την Σταύρωση του Χριστού και ανήκει στους Λατίνους. δ) Ο ναός της Αγίας Τριάδος και η Πατριαρχική Σχολή που ανήκει στο Πατριαρχείο μας. Μετά τη γρήγορη επίσκεψή μας στο λόφο Σιών, αναχωρήσαμε αμέσως και χωρίς καθυστέρηση για τον νέο προορισμό μας, την χερσόνησο του Σινά. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα Ισραήλ – Αιγύπτου απολαύσαμε μια ξεχωριστή διαδρομή δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα, που βρίσκεται νοτιοανατολικά της Ιεριχούς. Ονομάζεται νεκρά, γιατί λόγω της μεγάλης περιεκτικότητάς της σε αλάτι δεν έχει καθόλου ζωή. Το μήκος της είναι 77 χλμ. και το μέγιστο πλάτος της 16 χλμ. Η επιφάνειά της είναι 392 μ. κάτω από τη Μεσόγειο. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, στα χρόνια του Αβραάμ, περί το 2.500 π.Χ. ήταν εύφορη πεδιάδα και εδώ έβοσκε τα πρόβατά του ο Λωτ. Υπήρχαν πέντε πόλεις (πεντάπολη) και ανάμεσά τους τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κατάστρεψε ο Θεός για την ανηθικότητά τους. Η Νεκρά Θάλασσα αποτελεί φυσικό σύνορο μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας. Δυτικά της Νεκράς Θάλασσας, στην περιοχή Κουμράν, το 1947 εντελώς τυχαία, βρέθηκαν μέσα σε πήλινα πιθάρια, τα περίφημα χειρόγραφα, που είχε η ιδιότυπη μοναχική κοινότητα των Εσσαίων από τον 3ο π.Χ. έως τον 1ομ.Χ. αιώνα. Το περιεχόμενο των χειρογράφων θεωρείται σπουδαίο για τον Χριστιανικό κόσμο και εξετάζεται ακόμα από αρχαιολόγους, ιστορικούς και Θεολόγους. Στη διαδρομή συναντήσαμε και τη στήλη άλατος που έγινε μετά την παρακοή της η γυναίκα του Λωτ. Αρκετά σημεία της Νεκράς Θάλασσας έχουν αξιοποιηθεί τουριστικά με μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Σταματήσαμε για λίγο σ’ ένα από αυτά για ξεκούραση και καφέ. Αρκετοί πήγαν στην τεράστια αμμώδη παραλία και μπήκαν μέσα στο νερό για να γευτούν τις ιαματικές του ιδιότητες. Αργά το μεσημέρι, φθάσαμε κοντά στα σύνορα στην πόλη Εϊλάτ. Είναι παραλιακή πόλη της Ερυθράς Θάλασσας, μ’ ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία του κόσμου και εργοστάσιο κατασκευής πολυτίμων λίθων το οποίο, όπως είναι φυσικό, όλες οι γυναίκες της συνοδείας μας θέλησαν να επισκεφθούν. Στη συνέχεια, περάσαμε τα σύνορα της Τάμπα και μπήκαμε στη χερσόνησο του Σινά. Η διαδρομή τώρα ήταν διαφορετική, από αριστερά μας η Ερυθρά θάλασσα με τα πολλά τουριστικά θέρετρα και δεξιά μας η αφιλόξενη έρημος με τα άγρια κόκκινα τοπία και την απέραντη άμμο.

Μετά από αρκετή πορεία στην έρημο του Σινά, όπου τακτικά συναντούσαμε μικρούς καταυλισμούς βεδουίνων με τις καμήλες τους, φθάσαμε στο κέντρο της χερσονήσου, στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης. Έγινε η τακτοποίηση στους ξενώνες της Ι. Μονής και αμέσως συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί για το βραδινό μας φαγητό. (Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι όλες αυτές τις ημέρες, στο δείπνο ή στο γεύμα, συμμετείχαμε όλοι μαζί. Το φαγητό άρχιζε πάντα μετά με προσευχή και ευλογία. Όλοι μας αισθανόμασταν ότι είμαστε μια οικογένεια, δεμένοι μεταξύ μας, μία κοινωνία. Ήμασταν στην κυριολεξία αδελφοί και σύν-τροφοι.) Στη διάρκεια του δείπνου συζητήσαμε το θέμα της επίσκεψης στην Αγία Κορυφή, εκεί όπου ο Θεός έδωσε στο Μωυσή τις Δέκα Εντολές. Δήλωσαν αρκετοί συμμετοχή και από όλες τις ηλικίες. Η αναχώρηση έγινε στη 1,10΄ τα μεσάνυχτα. Πήραμε ένα Βεδουίνο μαζί μας για οδηγό και μέσα στη σιγαλιά της ερημικής νύχτας που την τάραζαν οι φωνές οι δικές μας αλλά και των Βεδουίνων που μας προέτρεπαν να νοικιάσουμε κάποια από τις καμήλες τους, ανηφορίσαμε το στενό μονοπάτι. Σε τακτά χρονικά διαστήματα σταματούσαμε για μια ανάσα, αλλά και να είμαστε όλοι μαζί, μην μείνει κανείς πίσω και χαθεί μέσα στην άγρια και ψυχρή νύχτα. Φθάσαμε στο τέλος του μονοπατιού και από εκεί και πάνω άρχιζε η μεγάλη ανηφόρα με τα σκαλοπάτια. Σταθήκαμε για λίγο σ’ ένα πρόχειρο μαγαζάκι σκεπασμένο με τέντες της ερήμου για λίγη ξεκούραση, για λίγο νερό, τσάι ή καφέ. Αφού ανασυνταχθήκαμε και πήραμε ανάσα, ξεκινήσαμε για το τελευταίο και πιο δύσκολο κομμάτι της ανάβασης. Αν και έκανε πολύ κρύο, ο ιδρώτας έτρεχε από την προσπάθεια άφθονος. Όλοι μας είχαμε μεγάλα αποθέματα δυνάμεων και τελικά μετά από προσπάθεια τριών ωρών φθάσαμε στην Αγία Κορυφή, στο μικρό εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως. Αμέσως ήρθε η ανταμοιβή μας. Μας συνεπήρε όλους ένα άλλο συναίσθημα. Νομίζαμε ότι εκεί επάνω είναι η κατοικία του Θεού. Αισθανόμασταν την παρουσία Εκείνου. Εκεί ήταν η κατοικία Του. Ακουμπούσαμε τον Ουρανό. Δεν μιλούσαμε, μας μιλούσε ο Θεός. Μιλούσε στην καρδιά και στην ψυχή μας. Όταν συνήρθαμε από την πρώτη έκπληξη, ψάλλαμε το Απολυτίκιο της Μεταμορφώσεως, το «Τις Θεός Μέγας…» και κάναμε δέηση εκεί, στην κατοικία του Επουράνιου Πατέρα μας, «υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας και βοηθείας» του σύμπαντος κόσμου. Μείναμε αρκετή ώρα, θέλαμε να μείνουμε κι’ άλλο. Όμως έπρεπε να κατεβούμε. Είμαστε γήϊνοι και η γη μας περίμενε. Ξημερώματα ήμασταν και πάλι στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης για να συμμετάσχουμε στη Θεία Λειτουργία.

Κυριακή 26-4-2009: Μετά τη Θεία Λειτουργία, στην οποία πολλοί συμμετείχαν στο Ποτήριο της ζωής, προσκυνήσαμε το σκήνωμα της Αγίας Αικατερίνης και πήραμε ευλογία το ασημένιο δακτυλίδι της νύμφης του Χριστού. Ξεναγηθήκαμε στο καθολικό, θαυμάσαμε το ψηφιδωτό πάνω από την κόγχη του Ιερού που δεν απεικονίζει την Πλατυτέρα, αλλά την Θεία Μεταμόρφωση. Στη συνέχεια έξω από το Ιερό του καθολικού είδαμε την Αγία Βάτο, που ο Θεόπτης Μωυσής έβλεπε φλεγομένη και μη κατακαιομένη (σύμβολο της Παρθενίας της Παναγίας μας) «ως γαρ η βάτος ουκ εκαίετο καταφλεγομένη, ούτως παρθένος έτεκες και Παρθένος έμεινας». Επισκεφθήκαμε την καινούργια έκθεση της Ιεράς Μονής μέσα στην οποία φυλάσσονται φορητές εικόνες από τον 5ο και 6ο αιώνα, χειρόγραφα και περγαμηνές, χρυσοΰφαντα ιερά άμφια και ιερά σκεύη όλων των Χριστιανικών αιώνων. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Βιβλιοθήκη της Μονής είναι από τις πλουσιότερες του κόσμου. Κατέχει μετά το Βατικανό τη β΄ θέση από πλευράς χειρογράφων και κωδίκων στον κόσμο, με τη διαφορά δε ότι η βιβλιοθήκη του Βατικανού κατέχει πολλά χειρόγραφα που είναι κλεμμένα από άλλες βιβλιοθήκες, ενώ η βιβλιοθήκη του Σινά ότι κατέχει, είναι έργα δικά της, έργα που αντέγραψαν οι ίδιοι οι μοναχοί, που μας διέσωσαν εκτός από τη Θεολογία, σχεδόν όλη την αρχαία Ελληνική σοφία και φιλολογία. Οι ειδικοί ερευνητές διακηρύσσουν πως χωρίς την Εκκλησία, το 75% της αρχαίας Ελληνικής σοφίας θα είχε χαθεί. Να και μια άλλη τεράστια πολιτιστική και όχι μόνο προσφορά της Εκκλησίας, όχι μόνο στον Ελληνισμό, αλλά στον κόσμο ολόκληρο και ας μιλούν ορισμένοι αδαείς ότι η Εκκλησία κατάστρεψε και δεν διαφύλαξε την Ελληνική γνώση. Μια μικρή ματιά στις βιβλιοθήκες των Ιερών μας Μονών και στα έργα των Πατέρων όπως, του Μ. Βασιλείου, του Μ. Φωτίου, του Αρέθα επισκόπου Καισαρείας του Πατρέως, του Ευσταθίου Θεσσαλονίκης και τόσων άλλων θα τους πείσει.

Γνωρίσαμε τους Βεδουίνους της περιοχής. Είναι άνθρωποι φτωχοί, απλοί και με πολύ αγάπη. Αγαπούν το μοναστήρι και τους Έλληνες. Γνωρίζουν και ομολογούν πως η καταγωγή τους είναι Ελληνική. Μεταφέρθηκαν εκεί, ως στρατιώτες οι πρόγονοί τους, από τον Πόντο στα χρόνια του Ιουστινιανού για να υπερασπίζονται τη Ι. Μονή από τις διάφορες επιδρομές. Στην πορεία με την Αραβική κατάκτηση εξισλαμίσθηκαν, όπως δυστυχώς και πολύ μεγάλος αριθμός χριστιανών της ευρύτερης περιοχής. Όμως δεν ξέχασαν ότι είναι φύλακες της Μονής και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να την προστατεύουν με τις δυνάμεις που έχουν.

Ακολούθως, γύρω στις 10,30΄ π.μ. ετοιμασθήκαμε για αναχώρηση. Η προσκυνηματική μας εκδρομή είχε πλέον φθάσει στο τέλος της. Η επιστροφή μας στην Ελλάδα θα γινόταν δια μέσον Καΐρου. Στην πορεία μας, προς το Κάιρο, συναντήσαμε δύο ακόμη προσκυνήματα Ελληνικά. Δεν ήταν δυνατό να τα αφήσουμε χωρίς να τα επισκεφθούμε και να προσκυνήσουμε. Το ένα ήταν η γυναικεία Ιερά Μονή της Φαρράν και το δεύτερο η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου της Ραϊθούς. Το βράδυ γύρω στις 9,30΄ φθάσαμε στο Κάιρο. Πριν πάμε στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε σχεδόν όλοι να κάνουμε μια μικρή κρουαζιέρα στον ποταμό Νείλο και να πάρουμε το δείπνο μας εκεί, δοκιμάζοντας την Αιγυπτιακή κουζίνα με φολκλορική μουσική. Δευτέρα 26-4-2009: Η ημέρα της επιστροφής μας. Μετά το πρωινό ετοιμασθήκαμε για την αναχώρηση. Το προσκύνημά μας, έφθασε πλέον στο τέλος. Με τα λεωφορεία κάναμε μια μικρή περιήγηση στην πόλη του Καΐρου. Είδαμε από μακριά τις μεγάλες Πυραμίδες του Χέοπα, του Χεφρίνου, αλλά και τη Σφίγκα. Επόμενος σταθμός μας ήταν το Αεροδρόμιο του Καΐρου και η αναχώρησή μας για τη γλυκιά μας πατρίδα την Ελλάδα, ανανεωμένοι και αναζωογονημένοι από τις εμπειρίες τις οποίες ζήσαμε στα μέρη εκείνα «οὗ ἕστησαν οἱ πόδες του Κυρίου μας». Όλοι οι συμμετέχον τες στην ιερή προσκυνηματική εκδρομή, σ’ αυτή την ιερή αποδημία, οφείλουμε θερμές ευχαριστίες προς το Δ.Σ. του Συλλόγου Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος της περιοχής του Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας Πατρών, που διοργάνωσε με άψογο και υποδειγματικό τρόπο το προσκύνημα αυτό και μας έδωσε την ευκαιρία και πάλι να προσκυνήσουμε την Αγία Γη και το Θεοβάδιστο Όρος Σινά. Τους ευχαριστούμε πολύ.