Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΚΥΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Απεβίωσε ο Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ, ο οποίος είχε διαγνωστεί θετικός στον κορωνοϊό στις αρχές Δεκεμβρίου.Ο 61χρονος Μητροπολίτης είχε διαγνωσθεί θετικός στον ιό στις αρχές Δεκεμβρίου και είχε μεταφερθεί στο 424 Γ.Σ.Ν.Ε, ενώ στις 20 Δεκεμβρίου, πριν από περίπου μία εβδομάδα, είχε κριθεί αναγκαία η διασωλήνωσή του από τους θεράποντες γιατρούς του. 

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ (κατά κόσμον Ιωάννης Παπακώστας) γεννήθηκε το 1959 στο Αγναντερό Καρδίτσας και φοίτησε στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική όπου αποφοίτησε το 1983.

Ο θάνατος του Μητροπολίτη Καστοριάς Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας έχει βυθίσει στη θλίψη όλη την περιοχή. 

Σε παρέμβασή του, με τίτλο "Προβληματίζομαι..." ο Μητροπολίτης μεταξύ άλλων δήλωνε στις 3 Δεκεμβρίου: "Είμαι, λοιπόν, υπέρ των μέτρων, όπως και πιο πάνω δήλωσα, γιατί πρέπει να προστατέψουμε την υγεία του ανθρώπου, την υγεία του καθενός μας. Γι’ αυτό και συνιστώ ανεπιφύλακτα όλα αυτά τα οποία σήμερα μας προτείνουν οι επιστήμονες. Θέλω, όμως, να δηλώσω ότι επιθυμώ οι ναοί μας να είναι ανοιχτοί, «για να μείνει ανοιχτή και μία χαραμάδα ελπίδας μέσα μας. Λίγο φως. Το οξυγόνο της θείας λατρείας μας είναι πολύ πιο αναγκαίο από το οξυγόνο της αναπνοής». Επιθυμώ οι ναοί να μείνουν ανοιχτοί. Ο λαός μας το απαιτεί, διότι δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα με κλειστούς ναούς…"

 Το άρθρο του Σεραφείμ αναλυτικά

 Προβληματίζομαι με τα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Προβληματίζομαι με την τρομοκρατία και τον φόβο που ασκείται στον ελεύθερο στη σκέψη και αδούλωτο στην καρδιά Έλληνα Ορθόδοξο.

Και ποιός δεν προβληματίζεται τις ημέρες αυτές, από τον απρόσκλητο επισκέπτη, τον ιό, που καθήλωσε την έπαρση όλων μας, την οφρύν των ισχυρών της γης και ακόμη και αυτήν την επιστήμη; Ήρθε να μας θυμίσει πόσο αδύναμοι είμαστε και πόσο μικροί μπροστά στα μάτια του Θεού. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απολύτως χωρίς την παρουσία Του στη ζωή μας : «Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν»[1].

Προβληματίζομαι, όταν βλέπω τα αστυνομικά όργανα να περιφρουρούν τον υπερμεγέθη Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα, μην τυχόν και πλησιάσει κανείς κατά την ημέρα της εορτής του Πρωτοκλήτου Αποστόλου, που τόσο ευλαβικά τιμάται στην πρωτεύουσα της Πελοποννήσου. Σκέφτηκα, μήπως θα συλλάβουν τον απόστολο, ο οποίος επί τόσα χρόνια είναι ο προϊστάμενος των Πατρέων και ο οποίος έσωσε την ιερά του κληρουχία – την πόλη που μαρτύρησε και κατέχει ως πολύτιμο θησαυρό τον τάφο του και τη χαριτόβρυτο τιμία κάρα του – από πολλές δυσκολίες και ισχυρούς σεισμούς, ικετεύοντας τον Δεσπότη Χριστό για τα παιδιά του; Έτσι τον είδε ο Όσιος Παΐσιος, γονατιστό στον θρόνο του Δεσπότου Χριστού, να Τον παρακαλεί για την Πάτρα και τους Πατρινούς. «Είναι παιδιά μου», του έλεγε, «και σε παρακαλώ να τους βοηθήσεις». Αυτό, μάλιστα, το διηγήθηκε ο ίδιος στον μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών, κυρό Νικόδημο.

Προβληματίζομαι, όταν παραθεωρείται η Εκκλησία και μάλιστα, τοποθετείται η λατρεία κάτω ακόμη και από τις καθημερινές συνήθειες του κάθε ανθρώπου. Μπορούμε να περπατούμε, μπορούμε να επισκεπτόμαστε τις υπεραγορές, μπορούμε να αθλούμαστε, μπορούμε να βγάζουμε βόλτα το κατοικίδιό μας, αλλά δεν μπορούμε να εκκλησιαστούμε. Δεν μπορούμε να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μπορούμε να πάρουμε μέσα μας την αθάνατη τροφή, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Μα, ο άνθρωπος είναι διφυής και δισυπόστατος! Αποτελείται από ύλη και από πνεύμα και το πνεύμα τρέφεται με την αθάνατη τροφή και ζωογονείται με τη χάρη του Θεού.

Η Εκκλησία είναι για τη ζωή των Χριστιανών, ότι είναι ένα νοσοκομείο ή ένα θεραπευτήριο για τη ζωή των ασθενούντων. Μάλιστα, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει «το μέγα και θαυμαστόν και ευρύχωρον πανδοχείον»[2]. Κι όπως μέσα στο νοσοκομείο υπάρχουν ιατροί, νοσοκόμοι και ασθενείς, το ίδιο συμβαίνει και μέσα στην Εκκλησία.

Υπάρχουν οι ιατροί, οι ποιμένες της Εκκλησίας, που χειρίζονται την τέχνη της ιατρικής και, με τη χάρη των Ιερών Μυστηρίων, παρέχουν τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος σε αυτούς οι οποίοι την ζητούν. Αυτό σημαίνει κάτι πολύ σπουδαίο, ότι γνωρίζουν δηλαδή τι είναι η υγεία, είναι οι ίδιοι υγιείς και παρέχουν την υγεία και στους ασθενούντες. Αν δεν υπάρχει υγεία σε αυτούς, δεν μπορούν και να τη μεταδώσουν, άρα και να θεραπεύσουν. Υπάρχουν οι νοσοκόμοι, που βοηθούν τους γιατρούς στο έργο της θεραπείας, υπάρχουν και οι άρρωστοι, που ζητούν τη θεραπεία.

Μπορούμε να κλείσουμε ένα νοσοκομείο;    Μπορούμε να βομβαρδίσουμε ένα νοσοκομείο;

Βεβαίως, τοποθετούμαι ευθέως : είμαι υπέρ των μέτρων για την προστασία της υγείας του ανθρώπου. Έχω συστήσει μέχρι τώρα άπειρες φορές στον ακριτικό λαό της Καστοριάς να απέχει από τους συνωστισμούς, να φορά τη μάσκα, την οποία συνιστούν οι λοιμωξιολόγοι, όπως π.χ. η εξαίρετη κ. Γιαμαρέλλου, έχω συστήσει, ακόμη, όταν οι Εκκλησίες ήταν ανοιχτές, να τηρούνται επακριβώς οι αποστάσεις.

Προβληματίζομαι, ακόμη, γιατί στην Κύπρο, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Πολωνία, σε χώρες της Ευρώπης δηλαδή, με πολλές από αυτές να έχουν πιο επιβαρυμένο φορτίο από το δικό μας, σύμφωνα με τις δηλώσεις των επιστημόνων αλλά και την παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, οι τόποι λατρείας δεν έκλεισαν καθόλου ή ανοίγουν με περιορισμούς. Το ίδιο και στις ΗΠΑ, με βάση πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Μήπως, άραγε, η αβίαστη τέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων δεν κατοχυρώνεται συνταγματικά στην Ελλάδα;

Προβληματίζομαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτόν τον λαό που υποφέρει. Πονεμένος, άνεργος, πτωχός, δεν έχει που να ακουμπήσει, περιμένει μια ανάσα. Περιμένει έναν λόγο, μια παρηγοριά, ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές τις μεγάλες της πίστεώς μας. Να επισκεφθεί τους ναούς, να συμμετάσχει στις ιερές ακολουθίες και όχι να τις παρακολουθήσει, γιατί, δεν πρόκειται για θέατρο όπως πολλοί νομίζουν ,αλλά για βιωματική συμμετοχή στα δεσποτικά γεγονότα, τα οποία εορτάζει η Εκκλησία μας, ο λαός μας, αυτό το μικρό λήμμα. Άλλωστε, η Εκκλησία ποτέ δεν στάθηκε στους πολλούς, παρά στους ολίγους, κατά τον λόγο του Χριστού : «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον»[3]. Αυτό το μικρό ποίμνιο ζητεί να πάρει τη χάρη του Θεού που τόσο έχει ανάγκη και μάλιστα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που ανακαινίζει την ύπαρξη του ανθρώπου.

Προβληματίζομαι, όταν ακούω ότι για όλα φταίει η Εκκλησία. Αυτή που μέχρι σήμερα προσέφερε τα πάντα για τον λαό της. Θέλουμε την Εκκλησία να μην έχει φωνή, να μην έχει λόγο, να ασκεί μόνο τη φιλανθρωπία και τη διακονία της στον παράγοντα άνθρωπο, όπως την εφήρμοζε όλα τα χρόνια από την ίδρυσή της και ιδιαίτερα σήμερα, με χιλιάδες συσσίτια και αμέτρητη βοήθεια. Την αναγνωρίζουμε μόνο γι’ αυτό και τη θέλουμε μόνο γι’ αυτό, με συνέπεια εκείνοι που διακονούν το έργο της με σύνεση και ακρίβεια να μην υπολογίζονται από τους κρατούντες. Προτιμούν, μήπως, να μην έχουν φωνή, να μην εισακούονται, όπως οι υπόλοιπες τάξεις του λαού μας και να χαρακτηρίζονται ως «ανθρωπάκια»;

Προβληματίζομαι, όταν βλέπω στη Ρουμανία και σε άλλα κράτη τους ανθρώπους, έστω και αποσπασματικά εντός και εκτός των ναών, να προσεύχονται και να ζητούν το έλεος του Θεού. Να λιτανεύουν, ακόμη, τα ιερά λείψανα και να ικετεύουν τον Άγιο Θεό, Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι, για τη σωτηρία του λαού του Θεού. Θα πείραζε, άραγε, να ήταν ανοιχτοί οι ναοί όπως γίνεται σε άλλα κράτη, με όλα εκείνα τα μέτρα τα οποία προβλέπει η πολιτεία για την αποφυγή μετάδοσης αυτής της μολυσματικής ασθενείας;

Σκεφθήκαμε τι γίνεται μέσα στα σπίτια του λαού μας, τα ψυχολογικά προβλήματα, την ενδοοικογενειακή βία κι όλα εκείνα τα επακόλουθα; Ξεχνούμε, ακόμη, τις αυτοκτονίες; Αγνοούμε τον κόπο στον οποίο υποβάλλονται Επίσκοποι και Πρεσβύτεροι της Εκκλησίας, προκειμένου να κρατούν σε ηρεμία αυτόν τον πονεμένο λαό και να τον αποτρέπουν από δυσάρεστες καταστάσεις; Έλεγα σε κάποιο υψηλόβαθμο της πολιτείας, πριν από καιρό, ότι δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην προσφορά της Εκκλησίας στα υλικά αγαθά, αλλά κυρίως στα πνευματικά, γιατί η Εκκλησία με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως χαρίζει γαλήνη, ισορροπία και προσαρμοστικότητα στις καρδιές των ανθρώπων.

Είμαι, λοιπόν, υπέρ των μέτρων, όπως και πιο πάνω δήλωσα, γιατί πρέπει να προστατέψουμε την υγεία του ανθρώπου, την υγεία του καθενός μας. Γι’ αυτό και συνιστώ ανεπιφύλακτα όλα αυτά τα οποία σήμερα μας προτείνουν οι επιστήμονες. Θέλω, όμως, να δηλώσω ότι επιθυμώ οι ναοί μας να είναι ανοιχτοί, «για να μείνει ανοιχτή και μία χαραμάδα ελπίδας μέσα μας. Λίγο φως. Το οξυγόνο της θείας λατρείας μας είναι πολύ πιο αναγκαίο από το οξυγόνο της αναπνοής»[4]. Επιθυμώ οι ναοί να μείνουν ανοιχτοί. Ο λαός μας το απαιτεί, διότι δεν μπορεί να κάνει Χριστούγεννα με κλειστούς ναούς…

 Για εμάς, ο ναός δεν είναι ένας χώρος συνηθισμένος όπως άλλοι χώροι, αλλά τόπος αφιερωμένος στον Θεό, που έχει ένοικο τον Θεό και πλούσια την παρουσία της χάριτός Του. Γι’ αυτό, ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης θα πει πώς η Εκκλησία είναι το σχολείο της πίστεως και της λατρείας που θεμελίωσε ο ίδιος ο Θεός. Η ψυχή μέσα στον ναό μαλακώνει από την κατανυκτική προσευχή και τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μας. Μέσα στον άγιο ναό και εμείς οι ίδιοι γινόμαστε ναός του Αγίου Πνεύματος με τις προσευχές, τα λόγια του Θεού και τα μυστήρια[5].

Προβληματίζομαι, αλλά ελπίζω!  Προβληματίζομαι, αλλά δεν απελπίζομαι!

Προβληματίζομαι και αναμένω…  Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι αποκαλυπτικός και σήμερα :

«Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»[6]. Ο Χριστός καθεύδει, ο Χριστός προσμένει τη μετάνοιά μας για να κοπάσει η θύελλα. Προσμένει την τόλμη της πίστεως για να ακουστεί ο προστακτικός Του λόγος : «Σιώπα, πεφίμωσο»[7]…

 Πηγή: https://www.skai.gr/news/greece/apeviose-o-mitropolitis-kastorias-serafeim-exase-ti-maxi-me-ton-koronoio

Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook | @skaigr on Instagram

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΕΡΥΜΑΝΘΟΥ

 

Για άλλη μια φορά μέσα στη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα γιορτάσθηκε η μνήμη του Αγίου Ενδόξου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου στο χωριό Πλάτανος Νεζερών του Δήμου Ερυμάνθου. 

Η φετινή γιορτή ήταν απλή και λιτή λόγω της πανδημίας. Οι λιγοστοί κάτοικοι του Πλατάνου, αποβραδίς και ανήμερα ανέβηκαν στην κορυφή του χωριού που βρίσκεται το εκκλησάκι για να ανάψουν ένα κεράκι στον Άγιο Στέφανο, αλλά και τα κανδήλια των κεκοιμημένων προσφιλών τους στο κοιμητήριο που βρίσκεται εκεί. 

Άφησαν με ευλάβεια τα πρόσφορά τους, το λάδι για τα καντήλια  και τις αρτοκλασίες. Τελέσθηκε η Θ. λειτουργία κεκλεισμένων των θυρών και στο τέλος έλαβαν από τον εφημέριό τους π. Ιωάννη Σαμοΐλα αντίδωρο και άρτο για ευλογία.

Της Θείας λειτουργίας προέστη ο Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών Πρωτοπρεβ. π. Δημήτριος Παπαγεωργίου.

Ευχόμαστε όλοι και προσευχόμαστε η νέα χρονιά να είναι ευλογημένη, καρποφόρα και απαλλαγμένη από την λοιμική νόσο του κορωναϊού, η οποία μαστίζει και βασανίζει ολόκληρο τον πλανήτη μας. 

Είθε Κύριος ο Θεός να ευδοκήσει ώστε να εξέλθουμε της δοκιμασίας αυτής αποκομίζοντας τα θετικά σε σχέση μας με το Θεό, που είναι η μετάνοια, αλλά και η αγάπη για το συνάνθρωπό μας. 

Οι  πρώτες αγιογραφίες στο Ιερό του Ι.Ναού

    

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 378^Η 

 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

           

            Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

 

          Ἓνα ἀκόμη ἒτος πέρασε ἀπό τήν ζωή μας καί ἢδη ἀνατέλλει-ἀνέτειλε ὁ νέος ἐνιαυτός τῆς χρηστότητος Κυρίου, ὃπως λέγομε στήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα.

          Τό παρελθόν ἒτος, ἦτο κατά κοινήν ὁμολογίαν, ἒτος δύσκολο , θά ἠδυνάμεθα δέ νά εἲπωμεν, ἐπώδυνον, ἀφοῦ κοντά στά ἂλλα, ἦλθε νά προστεθῇ καί ἡ λοιμική νόσος, τοῦ λεγομένου νέου κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἐβασάνισε καί βασανίζει, τόσο τήν πατρίδα μας, ὃσο καί  τόν κόσμον ὃλο.

          Ἓνας ἀόρατος ἰός ἀνεστάτωσε τήν γῆν ἃπασα καί κατέδειξε, πόσον ἀδύναμον ὂν εἶναι ὁ ἂνθρωπος.

          Κατά τό παρελθόν ἒτος μᾶς ἐδόθη κατά μοναδικό καί ἰδιαίτερο τρόπο ἡ εὐκαιρία νά ἀναθεωρήσωμε πολλά ἀπό τά θέματα τῆς ζωῆς μας, τά ὁποῖα μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα καί αὐτονόητα. Νά κατανοήσωμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ , ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέσα ἀπό τά δῶρα Του, τήν ζωή, τήν ὑγιεία, τήν κοινωνικότητα, τήν ἐλευθερία. Νά διαπιστώσωμε ἀκόμη, ὃτι δέν εἲμαστε ἂτρωτοι καί παντοδύναμοι καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά ταπεινωθοῦμε ἐκζητοῦντες τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου, μέσα ἀπό τήν θερμή καί ἐκ βάθους καρδίας προσευχή καί τήν μετάνοια. Ναί, ἀδελφοί μου, τήν μετάνοια, διότι ἐμακρύνθημεν ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ἐθεοποιήσαμε τόν ἑαυτό μας καί τήν ὓλη καί ἐλησμονήσαμε τόν Θεό. Ἲσχυσε δυστυχῶς, ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή γιά τόν παλαιόν Ἰσραήλ. «Ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καί ἐγκατέλειπε τόν Θεόν τόν ποιήσαντα αυτόν, καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ…(Δευτερον, 32,15)     

          Ἦλθε, λοιπόν, ὡς παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκεκριμένη δοκιμασία, ὣστε νά ἀλλάξωμε τρόπο ζωῆς, ὡς πρός τήν σχέση μας μέ τόν Θεό, μέ τόν συνάνθρωπό μας, ἀλλά καί μέ τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας.

          Κρατώντας,  ὃσα θετικά, μέσα ἀπό τίς ὀδυνηρές ἐμπειρίες τοῦ περασμένου ἒτους, εἰσερχόμεθα στόν καινούργιο χρόνο μέ βεβαίαν τήν κατά Θεόν ἐλπίδα, ὃτι Ἐκεῖνος, ὁ Κύριος μας δηλαδή, θά ἐλεήσῃ καί θά εὐδοκήσῃ, ὣστε νά ἐξέλθωμε ἐκ τῆς ὀδυνηρᾶς καταστάσεως, ἡ ὁποία προῆλθε ἓνεκα τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν.

          Ὃπως καί κατά τήν παρελθοῦσα μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἲπαμε, ἒτσι καί τώρα ἐπαναλαμβάνομε ὃτι ἡ κραυγή τῆς ψυχῆς μας, ὁ πόθος γιά λύτρωση, ὁ στεναγμός καί τά δάκρυα τῆς μετανοίας μας, ἢδη ἒφθασαν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, μεταφερόμενα ἀπό τήν Παραμυθία τῶν ἀνθρώπων, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο δηλαδή, τόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα καί ὃλους τούς Ἁγίους μας.

          •Ὃμως ἐκτός ἀπό τήν λεγομένη πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, τήν Πατρίδα μας ἀπησχόλησαν καί κατά τό παρελθόν ἒτος οἱ προκλήσεις τῶν ἐξ’ ἀνατολῶν γειτόνων μας, οἱ ὁποῖοι πάντοτε παρέχουν πράγματα στήν Ἑλλάδα. Ἀπό αἰώνων, ὃμως, ἀντιμετωπίσαμε  μέ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό καί μέ φιλοπατρία μεγίστη, ἀλλά καί μέ τήν μεταξύ μας ἑνότητα, τήν βάρβαρη αὐτή καί προκλητική συμπεριφορά. Τό ἒτος 2020 σημαδεύτηκε ἀπό τήν ὑβριστική γιά τήν Ὀρθοδοξία, τόν Χριστιανισμό γενικώτερα καί τόν πολιτισμό, ἀπόφαση τῆς Τουρκίας νά μετατρέψῃ σέ τζαμί τόν Ναό τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στήν Κωνσταντινούπολη, τό ἱερόν αὐτό παλλάδιο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τήν ξακουστή Μονή τῆς Χώρας. Γιά μιά ἀκόμη φορά ἡ Τουρκία ἒδειξε τό πραγματικό της πρόσωπο.

          •Κατά τό ἒτος 2021, συμπληρώνονται 200 χρόνια, ἀπό τήν ἒκρηξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ.

          Καλούμεθα, ἃπαντες, οἱ Ἓλληνες, κατά τόν ἑορτασμό αὐτῆς τῆς ἐπετείου, νά σκύψωμε μέ εὐλάβεια πάνω ἀπό τά Κόκκαλα τῶν προγόνων μας τά ἱερά καί τιμῶντες τίς θυσίες τῶν ἡρώων καί μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι προσεφέρθησαν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, νά τούς ὑποσχεθοῦμε ὃτι θά κρατήσωμε τήν ἱερά παρακαταθήκη πού μᾶς παρέδωσαν καί θά παραδώσωμε ἀναμμένη τήν λαμπάδα στούς ἐπιγενομένους, ὣστε ἡ Πατρίδα μας νά συνεχίσῃ νά ἀναπνέῃ τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας καί νά τυγχάνῃ σεβασμοῦ, ὃπως τῆς ἀξίζει, ἀπό ἡμετέρους καί ξένους.

          Ἡ τιμή στούς ἡρωϊκούς προγόνους μας, πού ἑνωμένοι, ἀντιμετώπισαν τήν σκληρή, βάρβαρη καί ἀπάνθρωπη τυραννία τετρακοσίων (400) ἐτῶν καί γιά τίς βόρειες περιοχές τῆς Ἑλλάδος πεντακοσίων (500), εἶναι χρέος καί ὀφειλή μεγίστη πρός αὐτούς καί μάθημα καί παράδειγμα γιά μᾶς καί τούς μετά ταῦτα.

          Οἱ δυνάμεις πού ἐνεψύχωσαν τόν Λαό μας, ὣστε νά ἀγωνισθῇ καί νά νικήσῃ ἦταν ἡ ἀκράδαντη πίστη στόν Ἀληθινό Θεό καί ἡ ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα.

          Μέ αὐτά τά ἐφόδια καί μέ ἑνότητα μεταξύ τους οἱ Ἓλληνες, ἐμεγαλούργησαν. Εἶναι καιρός λοιπόν, νά συνειδητοποιήσωμε ποιό εἶναι τό ἐφαλτήριο γιά τήν νίκη, τήν πρόοδο, τήν τιμή καί τήν δόξα.

          Ὃλοι μας μιλοῦμε γιά τήν ἑπομένη ἡμέρα, δηλαδή γιά τήν ἡμέρα μετά τίς πολλές δυσκολίες πού περάσαμε καί περνᾶμε, ἓνεκα τῶν προαναφερθεισῶν καταστάστεων, τῶν δυσχερειῶν ἐπίσης στήν οἰκονομία καί σέ ἂλλες πτυχές τῆς πνευματικῆς  καί κοινωνικῆς μας ζωῆς.

          Βασική προϋπόθεση γιά τήν ἒξοδο ἀπό τίς πολλές μας ταλαιπωρίες, εἶναι νά κατανοήσωμε τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία μας καί τήν παντοδυναμία  καί τό ἂπειρον ἒλεος τοῦ Θεοῦ.

          Νά ἀξιοποιήσωμε τήν ἐμπειρία μέσα ἀπό τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς μας καί τῆς κοινωνίας μας, νά ἀτενίσωμε μέ προσευχητική διάθεση καί ἀπόφαση μετανοίας πρός τόν οὐρανό καί νά εὐχαριστήσωμε τόν Θεό γιά τήν βοήθειά Του μέσα ἀπό τήν Ἐπιστήμη, ἡ ὁποία εἶναι δῶρο  τοῦ Θεοῦ.

          Ἐπίσης, νά βιώσωμε βαθειά τήν ἒννοια καί τήν οὐσία τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς χάρισε Ἐκεῖνος μέσῳ τῶν ἀγώνων τῶν ἡρώων καί μαρτύρων προγόνων μας καί νά προχωρήσωμε μέ ἀκράδαντη πίστη στόν Θεό, ἑνότητα καί ὁμοψυχία, στό μέλλον.

          Τό χρωστᾶμε στούς ἐνδόξους προγόνους μας, σέ μᾶς τούς ἲδιους, στά παιδιά μας.

          «Εἲμαστε λαός μέ παλληκαρίσια ψυχή πού κράτησε τά βαθειά κοιτάσματα τῆς μνήμης του σέ καιρούς ἀκμῆς καί σέ αἰῶνες διωγμῶν καί ἂδειων λόγων. Τώρα πού  ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νά θέλῃ νά μᾶς κάνῃ τροφίμους ἑνός οίκουμενικοῦ πανδοχείου, θά τίς ἀπαρνηθοῦμε ἆρα γε αὐτές τίς μνῆμες; Δέν γυρεύω μήτε τό σταμάτημα, μήτε τό γύρισμα πρός τά πίσω. Γυρεύω τόν νοῦ, τήν εὐαισθησία καί τό κουράγιο τῶν ἀνθρώπων νά προχωροῦν ἐμπρός».(Σεφέρης)

          Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ καί σᾶς εὒχομαι αἲσιον, εὐτυχισμένο καί εὐλογημένον ἀπό τόν Θεό τό νέον Ἒτος.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ