Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΙΣΩΜΑ ΦΑΡΡΩΝ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάσθηκε η μνήμη του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου στον νεόδμητο Ιερό Ναό του χωριού που είναι αφιερωμένος στη μνήμη του.

Την  παραμονή τελέσθηκε μέγας πανηγυρικός εσπερινός στον οποίο προέστη και μίλησε ο Πρωτοπρεσβ, π. Ανδρέας Γεωργακόπουλος και συμμετείχαν ο Πρεσβ. π. Χρήστος Σιαμαντάς, από το Βασιλικό, ο  Πρεσβ. π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος, από το Φαρραί και ο εφημέριος του χωριού π. Αντώνιος Γιαχαλής.

Την κυριώνυμο ημέρα της πανηγύρεως πλήθος κόσμου κατέκλυσε τον νεοανεγερθέντα Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ισώματος. Όλοι οι κάτοικοι του χωριού, αλλά και αυτοί που κατάγονται από εκεί και διαμένουν στην Πάτρα ή άλλού, ήρθαν στο χωριό τους να προσκυνήσουν τον προστάτη άγιό τους, να ανάψουν ένα κεράκι στη χάρη του και να ζητήσουν την θερμή προστασία και βοήθειά του.  

Των Ιερών Ακολουθιών προέστη ο Πρωτοπρεσβ, π. Δημήτριος Παπαγεωργίου, Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών μαζί με τον εφημέριο του χωριού π. Αντώνιο και τον Πρεσβ. π. Νικόλαο Βγενόπουλο. 

Στην εορτή παρέστη ο Δήμαρχος Ερυμάνθου κ. Αθανάσιος Καρπής και ο Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πατρών κ. Ιωάννης Σουβαλιώτης. 

Ο π. Δημήτριος στην επίκαιρη ομιλία του μεταξύ των άλλων ανέφερε:

Η Εκκλησία μας τον μήνα Οκτώβριο τον έχει αφιερώσει σε μια μεγάλη μορφή της,  στον Άγιο και ένδοξο Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτη. Στην Θεσσαλονίκη, που είναι ο Πολιούχος της, γίνονται όλο το μήνα εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα την ημέρα της μνήμης του, την 26^η Οκτωβρίου.

Αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, και σε όλο τον Ορθόδοξο χώρο δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει αφιερώσει Εκκλησία μικρή ή μεγάλη στην μνήμη του. Ποιος όμως ήταν ο άγιος Δημήτριος;

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κατά τους χρόνους της βασιλείας του μεγάλου διώκτου των Χριστιανών Διοκλητιανού και του Καίσαρα Μαξιμιανού Γαλερίου, ο οποίος εξαπέλυσε σκληρό διωγμό εναντίον των Χριστιανών.

 Εκλεκτό μέλος της Εκκλησίας των Θεσσαλονικέων ήταν και ο Άγιος Δημήτριος, ο οποίος προερχόταν από ευσεβείς και επιφανείς γονείς. Είχε δε προικισθεί από τον Θεό με πολλά αγαθά και με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. Η φήμη του έφθασε μέχρι τον Καίσαρα Γαλέριο, ο οποίος εκτιμώντας τις αρετές του τον έκανε μέλος της Συγκλήτου και τον διόρισε στρατηγό όλης της Θεσσαλίας με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

 Ο Άγιος Δημήτριος κατηχούσε και δίδασκε με ιεραποστολικό ζήλο  τις αλήθειες του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού και με τη φωτεινή παρουσία οδηγούσε τους Θεσσαλονικείς στην Εκκλησία, απομακρύνοντάς τους από την ειδωλολατρία.

Όταν πληροφορήθηκε ο Μαξιμιανός τη δραστηριότητα αυτή του Αγίου, διέταξε και τον έφεραν ενώπιόν του. Ο Άγιος ομολόγησε με παρρησία την πίστη του στον Χριστό με συνέπεια να τον οδηγήσουν στη φυλακή, σ’ ένα παλαιό δημόσιο λουτρό δίπλα στο στάδιο, όπου υπέστη πολλές κακουχίες και βασανιστήρια.

Κατά τη διάρκεια αγωνισμάτων στο στάδιο, για τη νίκη των Ρωμαίων κατά των Σκυθών, οι Ρωμαίοι διασκέδαζαν με θυσίες στα είδωλα, αιματοχυσίες και  φόνους ανθρώπων, προκαλούμενες ιδιαιτέρως από ένα μεγάλο και ανίκητο μονομάχο και παλαιστή τον ειδωλολάτρη Λυαίο.

Ο Λυαίος προκάλεσε τους Χριστιανούς μέσα στο στάδιο, να παλέψει κάποιος μαζί του, τότε ένας μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, θέλοντας να δείξει τη δύναμη του αληθινού Θεού πήγε στο λουτρό που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος, πήρε την ευλογία και την ευχή του, βγήκε στο στάδιο και με την επίκληση «Θεέ Δημητρίου βοήθει μοι!» νίκησε τον γιγαντόσωμο και ανίκητο Λυαίο.

Το γεγονός αυτό προκάλεσε οργή του Mαξιμιανού και πρόσταξε τους στρατιώτες να πάνε εκεί που ήταν φυλακισμένος ο Άγιος και να τον φονεύσουν. Οι στρατιώτες τον ελόγχευσαν σε όλο του το σώμα μέχρι θανάτου. Κάποιοι ευλαβείς Χριστιανοί ήλθαν κρυφά στο λουτρό και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος στο οποίο μαρτύρησε. Αργότερα στο σημείο αυτό κτίσθηκε μικρός ναός και αργότερα, με την επικράτηση του Χριστιανισμού μεγαλοπρεπής Βασιλική με τον τάφο του Αγίου από τον οποία ανέβλυζε πολύ μύρο, το οποίο το έπαιρναν με φιαλίδια.

Ο μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Λούπος, με το δαχτυλίδι και τον μανδύα που πήρε από τον Άγιο κατά την ώρα του μαρτυρίου, ενεργούσε θαύματα πολλά, και όταν το έμαθε ο Μαξιμιανός τον αποκεφάλισε και αυτόν.

 Έτσι, με αυτό τον τρόπο, όπως ελογχεύθη επί του Σταυρού και ο Ιησούς Χριστός, ετελειώθη ο πανένδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, το μέγα της οικουμένης αγλάϊσμα, της Εκκλησίας ωράισμα.

Από τότε ο Άγιος Δημήτριος είναι ο Πολιούχος και προστάτης της Θεσσαλονίκης, την οποία από τότε συνεχώς προστατεύει και έχει υπό την σκέπην του και πάρα πολλές φορές την έχει σώσει από πολλούς κινδύνους. Ανάμεσα στα πολλά θαύματα ξεχωριστή θέση κατέχει το εξής:

Το 586 μ.Χ. Άβαροι και Σλαύοι είχαν περικυκλώσει τη Θεσσαλονίκη. Ο στρατός έλλειπε σε άλλη αποστολή. Η πολιορκία είχε σκληρύνει. Οι κάτοικοι εφοβούντο για τα χειρότερα, αφού είχαν αρχίσει να λείπουν και τα τρόφιμα. Όλοι προσέτρεχαν και παρακαλούσαν τον Άγιο Δημήτριο να τους βοηθήσει για άλλη μία φορά.

Οι εχθροί ετοιμάζονταν για την τελευταία επίθεση βέβαιοι για το αποτέλεσμα. Όμως την ώρα της αποφασιστικής επίθεσης, την ογδόη Βυζαντινή ώρα, όλοι μαζί οι βάρβαροι που είχαν περικυκλώσει την πόλη, έφυγαν τρέχοντας με βαρβαρικές κραυγές προς τούς λόφους εγκαταλείποντας τις σκηνές μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα. Καί τόσος ήταν ο πανικός που τούς είχε καταλάβει, ώστε μερικοί από αυτούς έφυγαν άοπλοι και χωρίς χιτώνες.

Έπειτα αφού παρέμειναν περί τις τρείς ώρες στα γύρω βουνά, με τή δύση του ήλιου, κατέβηκαν πάλι στις σκηνές τους και άρχισαν, κατά πρόνοια του Αθλοφόρου, να μαλώνουν σκληρά μεταξύ τους, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να τραυματιστούν και να πέσουν νεκροί. Έπειτα, αφού πέρασε εκείνη η νύχτα μέσα σε απόλυτη ησυχία και όχι όπως οι προηγούμενες και φάνηκε η αυγή, από το αμέτρητο πλήθος δεν φαινόταν ούτε ένας, είχαν εγκαταλείψει το στρατόπεδο.

Τί είχε συμβεί;  Οι Θεσσαλονικείς δεν γνώριζαν. Ούτε ο χρονογράφος που ζούσε το περιστατικό. Την απάντηση την έδωσαν αργότερα κάποιοι από τους ίδιους τους επιτιθεμένους που την άλλη μέρα αυτομόλησαν και ζήτησαν καταφύγιο στην πόλη.

Συνομιλώντας με τούς αξιωματούχους ανέφεραν ότι μετά τα χθεσινά γεγονότα βεβαιώθηκαν ότι μέχρι τώρα ο στρατός είχε μείνει κρυμμένος στην πόλη, διότι την όγδοη ώρα άνοιξαν οι πύλες και επιτέθηκε πάνοπλος εναντίον τους, γι’ αυτό και έτρεξαν όλοι πανικόβλητοι προς τα βουνά περιμένοντας εκεί μέχρι που βράδιασε και ο στρατός επέστρεψε στην πόλη. Τότε αποφάσισαν όλοι οι επιδρομείς να φύγουν, βέβαιοι ότι την επόμενη αυγή το στράτευμα θα εξορμούσε πάλι εναντίον τους.

    Όταν οι Θεσσαλονικείς ρώτησαν τούς φυγάδες ποιόν είδαν επικεφαλής του στρατού, αυτοί απάντησαν, «έναν άνδρα πυρόξανθο και λαμπροφορεμένο με λευκό ιμάτιο, πάνω σε λευκό άλογο», υποδεικνύοντας τη γνώριμη σε όλους εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που σώζεται μέχρι σήμερα σε ψηφιδωτό.

Χύνοντας δάκρυα χαράς και αγαλλίασης όλη η πόλη ανέπεμψε τότε ύμνους στον Αθλοφόρο Άγιο και ευχαριστίες εκ βάθους ψυχής προς τον Θεό.

Ο Άγιος Δημήτριος δεν είναι μόνο ο προστάτης της Θεσσαλονίκης, είναι και δικός μας προστάτης. Στις δύσκολες στιγμές τρέχουμε και προσπέφτουμε στα πόδια του και ζητούμε τη βοήθειά του γιατί οι Άγιοι είναι κοντά στο Θεό και εισακούονται οι δεήσεις τους. Είναι φίλοι του Θεού. Είναι όμως και οι δικοί μας φίλοι που μας συμπαραστέκονται σε κάθε δύσκολη στιγμή. 

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο Άγιος Δημήτριος κατασκευάστηκε για πρώτη φορά το 313 μ.Χ. αλλά μετά την πυρκαγιά του 612 που αποτέφρωσε το ναό, ξανακτίστηκε και διατηρήθηκε μέχρι το 1917 όποτε και κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. Το 1926 άρχισε η ανοικοδόμησή του και τελείωσε το 1948. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης και μέχρι το 1912 ο ναός είχε μεταβληθεί από τους Τούρκους σε τζαμί. 
Ο Άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη είναι ένα από τα πιο υπέροχα μνημεία της Ελληνικής Ανατολής. Είναι αντιπροσωπευτικός τύπος βασιλικής πεντάκλιτης με εγκάρσιο κλίτος. Αν και έχουν περάσει τόσοι αιώνες από τον καιρό της κατασκευής της και έχει ταλαιπωρηθεί από τον χρόνο, σεισμούς, πυρκαγιές, και αναστηλώσεις, διατηρεί τη γνησιότητα και το πνεύμα της μεγαλοφροσύνης πού ξεχωρίζει την αρχιτεκτονική της εποχής, καθώς και την έξοχη και διαχρονική καλλιτεχνική αξία και αισθητική, όπως μπορούμε να κρίνουμε από όσα μέρη διεσώθησαν.