ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

        Οι μαθητές του Εκκλησιαστικού Λυκείου Πατρών, π. Δημήτριος Αποστολόπουλος-  Παναγιώτης Βουτυρίτσας- Ανδρέας Γερασιμόπουλος- Μιχαήλ Γκάντζος- Μαρίνος Δασκαλάκης- Κωνσταντίνος Κατσούλης- Νικόλαος Μαρτζάκλης- Μιχαήλ Μενγκλεμπέη- Χρήστος Παναγιωτόπουλος – Ιωάννης Ρέντζος- Άγγελος Σαλάτας- Παναγιώτης Σωτηρόπουλος, με την καθοδήγηση των υπεύθυνων καθηγητών Σμπόρα Ελένης και Ιωάννη Δελημάρη, στα πλαίσια της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του σχολικού έτους 2014-2015, με επίγνωση της ανησυχητικής πραγματικότητας που βιώνουμε, αποφάσισαν να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους στην ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο πρέπει ο άνθρωπος να διαχειρίζεται την Κτίση, μέσω του προγράμματος Περιβάλλον και Ορθοδοξία, απόσπασμα του οποίου ακολουθεί:

«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γεν. 1.1)

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον τοποθέτησε στη Δημιουργία ως διαχειριστή και φύλακα του κόσμου τούτου. Να τον αξιοποιεί προς όφελός του, να τον απολαμβάνει χωρίς να τον καταστρέφει. «εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν αυτόν».

Ο άνθρωπος καταχράται το κυρίαρχο δικαίωμα και καταναλώνει απερίσκεπτα τους φυσικούς πόρους, τον πλούτο που του εμπιστεύτηκαν. Φέρεται εγωκεντρικά και εξαντλεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, εξαπλώνεται και σπέρνει τον όλεθρο στο πέρασμά του. Φέρεται απερίσκεπτα, αντλεί μέχρι τελευταίας σταγόνας τη ζωή από τη φύση που τον περιβάλλει, επιδιδόμενος στον άκρατο καταναλωτισμό και υιοθετώντας άκριτα τα άπληστα πρότυπα της εποχής μας . Έχει στρέψει την πλάτη του στην έννοια του μέτρου και έχει καταφύγει στο καταστροφικό κυνήγι του πλουτισμού και της απόλαυσης χωρίς φραγμούς και κριτική σκέψη. Χωρίς να προνοεί για το αύριο, χωρίς να σκέφτεται για τις μελλοντικές γενιές καταναλώνει αδιαφορώντας για την αδυναμία αναπλήρωσης των πόρων, χαμένος στην αναζήτηση της πρόσκαιρης ευτυχίας. Πνίγεται στα ρηχά της ύπαρξης, χωρίς να εμβαθύνει στο νόημα της δημιουργίας και του προορισμού του, χωρίς να αξιοποιεί τις δυνατότητες που του δόθηκαν απλόχερα από το Θεό που τον έπλασε «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Του».

Με την παρακοή και την πτώση ο άνθρωπος εναντιώνεται στο θέλημα του Θεού. Κινείται στην πλάση χωρίς φραγμούς, αγνοώντας την εντολή του Θεού και αποφεύγοντας τις συνέπειες των ευθυνών του. Ο Θεός έδειξε στον άνθρωπο τον τρόπο να φτάσει στην Θέωση και εκείνος παρακούοντάς Τον, θέλησε να πορευτεί στηριζόμενος μόνο στον εαυτό του, αγνοώντας το θέλημά Του.

             Η οικολογική καταστροφή που έχει συντελεστεί έχει τις ρίζες της στην εναντίωση του ανθρώπου στον Θεό. Ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται «ενάρετος ή φαύλος» ανάλογα με τη χρήση της Δημιουργίας.

            Η πνευματική και ηθική αναστροφή, η αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο είναι η βάση στην οποία θα στηριχθούμε για την αειφόρο εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

             Η ορθόδοξη εκκλησία αντιμετωπίζει τη φύση με σεβασμό. Τα παραδείγματα άλλωστε των Αγίων Πατέρων που με το βίο τους έδειξαν το σωστό δρόμο είναι πάμπολλα.

Η φύση και ο άνθρωπος συνδέονται άρρηκτα με σχέση αλληλεξάρτησης. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει ο άνθρωπος χωρίς τη φύση που του εξασφαλίζει την επιβίωση παρέχοντάς του τα απαραίτητα ως προς το ζην. Η φύση, πάλι, εξαρτάται από τη χρήση που κάνει ο άνθρωπος για να διασφαλιστεί η ισορροπία της. Αν ο άνθρωπος συνεχίσει να λειτουργεί ως καταπατητής, λεηλατώντας τους φυσικούς πόρους, η φύση θα ερημώσει: οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές θα εξαφανιστούν, η βιοποικιλότητα θα συρρικνωθεί, η ομορφιά της θα εξανεμιστεί.

             Ο Θεός δημιούργησε τον παράδεισο και τοποθέτησε τους πρωτόπλαστους, ορμήνεψε τον Νώε να συγκεντρώσει από ένα ζευγάρι ζώων ανά είδος, προκειμένου να εξασφαλίσει το κατάλληλο για τον άνθρωπο περιβάλλον. Είναι αυταπόδεικτο πως το θέλημα του Θεού είναι το ανθρώπινο γένος να σεβαστεί την Κτίση όπως ακριβώς του παραδόθηκε. Κάθε παραστράτημα από την αειφόρο εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος συνιστά ύβρη προς το ανθρώπινο γένος και αμαρτία στο πρόσωπο του Θεού. Ποιά είναι η θέση μας απέναντι στις επερχόμενες γενιές αν καταστρέψουμε το περιβάλλον, εξαφανίσουμε είδη ζώων και φυτών, εξαντλήσουμε τα αποθέματα που απαιτούνται για την επιβίωσή τους; Πόσο εγωιστής μπορεί να είναι ο άνθρωπος, πόσο εγωκεντρικός, πόσο πια να απομακρυνθεί από το «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν» ώστε να καταστρέψει το ίδιο το σπίτι στο οποίο ζει, να το βρωμίσει , να το βεβηλώσει; Να αφήσει άστεγα τα παιδιά του να περιπλανηθούν σε κλιματολογικές συνθήκες δυσμενείς, σε ένα περιβάλλον εχθρικό, έρημο, ανίκανο να τα συντηρήσει; Να εξανεμίσει κάθε ελπίδα για ενάρετο βίο, καθώς η Παρουσία του Θεού στη φύση είναι έκδηλη και αποτελεί πηγή ψυχικής ανάτασης και παρηγοριάς στις δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν; Δεν είναι τυχαίο ότι οι Άγιοι Πατέρες κατέφυγαν στην ησυχία της φύσης προκειμένου απρόσκοπτα να επιδιώξουν τον ενάρετο βίο σύμφωνα με τις Διδαχές του Ευαγγελίου.

«Κόσμος» στα αρχαία Ελληνικά είναι το στολίδι, το κόσμημα και έτσι φαίνεται ο τρόπος που αντιμετώπιζαν οι πρόγονοί μας την πλάση· ως κάτι πολύτιμο που πρέπει να φυλάσσουμε και να σεβόμαστε, να κληροδοτούμε στις επερχόμενες γενεές, ως βάση στην οποία χτίζουμε και ποτέ δεν αφήνουμε να χαθεί. Ένα τέτοιο κληροδότημα προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού και εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη συνέχειά του.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο λοιπόν, ότι όλες οι δυνάμεις πρέπει να επικεντρωθούν στη συντήρηση του περιβάλλοντος προκειμένου να διασφαλιστεί η αειφορία του. Η ορθόδοξη πίστη είναι ξεκάθαρη για τον τρόπο που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα. Ο άνθρωπος πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη θέση του στον κόσμο. Να πορευτεί σύμφωνα με τις ρήσεις των Αγίων Πατέρων, να διδαχθεί από το παράδειγμά τους, να αναλογιστεί το θέλημα του Θεού και να σεβαστεί τον εαυτό του και τη φύση.

            Η φύση αποτελεί μέρος της ολότητας της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν θα μπορούσε παρά να κατέχει θέση και στην ορθόδοξη λατρεία με κεντρικό άξονα τον συμβολισμό. Έτσι έχουμε τα λουλούδια που στολίζουμε τον επιτάφιο, τον βασιλικό, τη δάφνη, τα σμέρτα, το δεντρολίβανο, το φοίνικα, την ελιά, το σταφύλι, τον ύσωπο. Καθένα από αυτά έχουν ξεχωριστή θέση στη λατρεία του Κυρίου καθώς θα εξετάσουμε αναλυτικά τον συμβολισμό τους.

Οι πιστοί προσερχόμενοι στη Θεία Λατρεία κομίζουν αγαθά, όπως άρτο, οίνο, ελαιόλαδο, άνθη, τα οποία μετέχουν στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας και αγιάζονται.

Ο άρτος της Θείας Ευχαριστίας, που θα γίνει Σώμα Χριστού, παρασκευάζεται από το αλεύρι, και το αλεύρι από το σιτάρι. Ένα μέρος από τον καρπό του μόχθου τους, οι πιστοί το προσφέρουν στην Εκκλησία ως ευχαριστία.

Το σιτάρι επίσης συμβολίζει την Εκκλησία. Όπως το σιτάρι, που είναι απλωμένο στο χωράφι, συγκεντρώνεται και γίνεται ένα ψωμί, έτσι και οι πιστοί, διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη, συγκεντρώνονται σε ένα τόπο, στο ναό και συγκροτούν ένα σώμα, το σώμα της Εκκλησίας.

Επίσης, στην ακολουθία  της αρτοκλασίας,  ευλογείται ο σίτος, ο οίνος και το έλαιο.

Ο οίνος προέρχεται από τα σταφύλια της αμπέλου και στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας καθαγιάζεται και γίνεται Αίμα Χριστού.

Το ελαιόλαδο επίσης έχει σημαντικό ρόλο στη χριστιανική λατρεία, καθώς μ’ αυτό αλείφεται το παιδί προτού βαπτιστεί. Όπως στα αρχαία χρόνια  οι αθλητές άλειφαν το σώμα τους με λάδι για να ξεφεύγουν από τα χέρια του αντιπάλου τους, έτσι και ο νέος Χριστιανός αλείφεται με λάδι για να θωρακιστεί από τα βέλη του διαβόλου.

Επίσης το ελαιόλαδο χρησιμοποιείται στο μυστήριο του«Ευχελαίου», όπου με ειδικές ευχές οι ιερείς επικαλούνται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία μεταβάλλει το κοινό λάδι σε  αγιασμένο και ευλογημένο, για τη θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων των πιστών. Τέλος, το ελαιόλαδο χρησιμοποιείται στα καντήλια της Αγίας Τράπεζας, των ιερών εικόνων και στα εικονοστάσια των πιστών χριστιανών. Το Άγιο Μύρο, με το οποίο χρίεται ο πιστός αμέσως μετά  το  Άγιο  Βάπτισμα, παρασκευάζεται από λάδι, το οποίο αρωματίζεται από ένα πλήθος αρωματικών ουσιών. Ο αριθμός σήμερα των συστατικών που χρησιμοποιούνται στην παρασκευή του Αγίου Μύρου είναι 57, ανάμεσα στα οποία είναι τα ακόλουθα: έλαιο καθαρό, οίνος στίφων μέλας, ανθόνερο, ροδόνερο, μαστίχη καθαρά, κόμμι ευώδες, λάδανος καθαρά, ροδέλαιον, έλαιον κίτρου, έλαιον δάφνης, έλαιον δενδρολίβανου κ.α. Το πλήθος των αρωματικών ουσιών που χρησιμοποιούνται, συμβολίζουν  την ποικιλία των χαρισμάτων που χορηγεί το Άγιο Πνεύμα στο χριόμενο πιστό.

Η παρασκευή του Αγίου Μύρου γίνεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο  σε  ειδική τελετή που αρχίζει την Κυριακή των Βαΐων και ολοκληρώνεται με τον καθαγιασμό του Αγίου Μύρου τη Μεγάλη Πέμπτη και τελείται περίπου κάθε 10 χρόνια. Από εκεί το παραλαμβάνουν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες. Το Άγιο Μύρο χρησιμοποιείται επίσης στα εγκαίνια των ιερών ναών, στην καθιέρωση ιερών  αντικειμένων και στην ανακομιδή ιερών λειψάνων.

Το λιβάνι ή θυμίαμα χρησιμοποιείται σε όλες τις ιερές ακολουθίες και τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Αποτέλεσε δε, ένα από τα δώρα των Μάγων. Το λιβάνι παρασκευάζεται από τη ρητίνη που βγαίνει από το δένδρο λίβανος.

Ο βασιλικός, έχει την τιμητική του κατά την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Σύμφωνα με την ιερά παράδοση, η Αγία Ελένη βρήκε το Σταυρό του Χριστού πλησίον του Γολγοθά, σ΄ ένα χώρο όπου είχε φυτρώσει το ευώδες φυτό του βασιλικού. Γι’ αυτό ονομάστηκε βασιλικός, καθώς βρέθηκε από τη βασίλισσα Αγία Ελένη. Έτσι επικράτησε  το έθιμο, κατά την ημέρα της υψώσεως του  Τιμίου Σταυρού, να είναι στολισμένος ο Σταυρός με βλαστούς βασιλικού, η οποίοι μετά μοιράζονται στους πιστούς ως ευλογία. Αυτούς χρησιμοποιούν μετά οι χριστιανοί για την παρασκευή νέου προζυμιού («αναπιάνουν» νέο προζύμι). Επίσης ο βασιλικός χρησιμοποιείται στην ακολουθία του αγιασμού για  το ραντισμό του αγιασμένου νερού.

Το δενδρολίβανο, κάνει την εμφάνιση του στους ιερούς ναούς κατά την ημέρα της Σταυροπροσκυνήσεως.

Οι κλάδοι του φοίνικα, κοινώς βάγια, στολίζουν τους ιερούς ναούς κατά την Κυριακή των Βαΐων σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Τότε ο λαός Τον υποδέχτηκε με κλάδους φοινίκων, καθώς αποτελούν  σύμβολα νίκης και θριάμβου.

Τα άνθη επίσης έχουν γενική και πλούσια χρήση στον ιερό ναό και έχουν στενά συνδεθεί με τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας. Στολίζουμε με άνθη το ενταφιασμένο Σώμα του Χριστού κατά τη Μ. Παρασκευή, το ενταφιασμένο Σώμα της Παναγίας στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον Εσταυρωμένο κατά την ακολουθία των Ιερών Παθών, τον Τίμιο Σταυρό, τις ιερές εικόνες και τους χώρους  του  ναού στις πανηγύρεις.

Η Δάφνη αποτελεί φυτό θριαμβευτικό που χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα στα στεφάνια των νικητών.

Αλλά και οι γεωργικές εργασίες τα ζώα, έχουν τους προστάτες Αγίους τους, πράγμα που καταδεικνύει την αέναη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

1.        Άγιος Σώζων ο ταπεινός βοσκός. Βοσκός στο επάγγελμα, ο Άγιος έλεγε σε όσους τον πείραζαν και τον χλεύαζαν ότι ήθελε να γίνει πιο ταπεινός ακόμα και από τα πρόβατα που έβοσκε.

2.        Άγιος Μόδεστος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων ο προστάτης των ζώων. Ο Άγιος φέρεται να προστατεύει τα ζώα, ιδιαίτερα αυτά που σέρνουν άροτρο..

3.        Άγιος Αθηνογένης επίσκοπος Πηδαχθόης. Ήταν από την Σεβάστεια της Καππαδοκίας. Ανέθρεψε μία ελαφίνα και παρακάλεσε τον Θεό ποτέ να μην πιαστεί από κυνηγούς, ούτε αυτή ούτε τα παιδιά της, ούτε τα εγγόνια της..

4.        Όσιος Αντώνιος ο νέος. Ασκήτεψε για 50 χρόνια σε μια σπηλιά. Εκεί πέθανε. Αναφέρεται πως τα σκυλιά ενός κυνηγού βρήκαν το λείψανό του, ενώ βόδια έσυραν το λείψανο μέχρι το πατρικό του σπίτι.

5.        Άγιος Αρτέμωνας ο Άγιος Μάρτυρας. Συνάντησε τους διώκτες του στον δρόμο για την Καισάρεια. Τον Άγιο ακολούθησαν δύο ελάφια και έξι άγριοι όνοι.

6.        Όσιος Άτταλος ο Θαυματουργός. Αναφέρεται ότι ο Όσιος ήταν τόσο πράος και αγαθός, που τα πουλιά έρχονταν άφοβα κάθε πρωί κοντά του.

7.         Άγιος Βλάσιος. Ο Άγιος θεραπεύει ανθρώπους και ζώα. Ζούσε σε σπηλιά ανάμεσα σε άγρια ζώα που δεν τον πείραζαν, γι’ αυτό και προστατεύει από τον λύκο, το τσακάλι και την αρκούδα.

8.         Άγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Μηνάς και Θεόδωρος. Σαν καβαλάρηδες προστατεύουν τα άλογα και τους ιππείς. Ιδιαίτερα ο Θεόδωρος προστατεύει τα άλογα από τον βαρύ χειμώνα..

9.        Άγιος Ελευθέριος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ιλλυρικού. Προστατεύει από επιθέσεις άγριων θεριών. Κατά το μαρτύριό του, όταν ρίχθηκε στα άγρια θηρία για να τον κατασπαράξουν, αυτά τον σεβάστηκαν, δεν τον πείραξαν καθόλου, απεναντίας κάθισαν ήσυχα δίπλα στα πόδια του.

10.    Προφήτης Ελισσαίος. Μαθητής του Προφήτη Ηλία και Προφήτης ο ίδιος. Καθαρά από παρετυμολογία του ονόματός του ο Άγιος θεωρείται προστάτης ανθρώπων και ζώων από τη λύσσα.

11.    Άγιος Λάζαρος ο Βοσκός από τη Βουλγαρία. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα.

12.    Όσιος Λεόντιος ο ποιμένας του κειμένου πέραν της Πόλεως. Προστάτης των ζώων.

13.    Όσιος Μάρκος ο ασκητής και Θαυματουργός, ο μαθητής του ιερού Χρυσοστόμου. Γιάτρεψε τον τυφλό σκύμνο (κουτάβι) μιας ύαινας. Αυτή του έφερε ως πληρωμή ένα δέρμα κριαριού μαζί με το μαλλί του. Ο Άγιος σχετίζεται με τους κτηνιάτρους.

14.    Άγιος Μάμας. Ο «Ηρακλής του χριστιανισμού». Εκτός από προστάτης των Βυζαντινών Απελατών, των φρουρών των συνόρων, των παλικαριών, των κλεφτών και των γενναίων, θεωρείται και προστάτης των τσοπάνηδων και των κοπαδιών.

15.    Άγιος Παρθένιος επίσκοπος Ραδοβυσδίου. Του άρεσε να κοιτά τα κοπάδια και να τα ευλογεί. Τα αποκαλούσε «τα ευλογημένα».

16.    Όσιος Παύλος ο Θηβαίος. Ο Άγιος Αντώνιος βρήκε τον Άγιο νεκρό μέσα σε ένα τάφο που είχαν σκάψει με τα νύχια του δύο άγρια λιοντάρια. Τα θηρία παρέστεκαν το νεκρό που πέθανε σε μεγάλη ηλικία, 113 ετών.

17.    Άγιοι Πεύσιππος, Ελάσιππος, Μέσιππος οι αυτάδελφοι. Τα τρίδυμα αδέλφια από την Καππαδοκία ημέρωναν και ίππευαν άγρια άλογα.

18.    Άγιος Χαράλαμπος. Τα άλογα του Άι-Χαραλάμπη. Θεωρείται ακόμα προστάτης των κοπαδιών και των βοσκών.

19.    Άγιος Χριστόφορος ο Μεγαλομάρτυρας ο «κυνοπρόσωπος». Λέγεται πως ο Άγιος ήταν άσχημος και σωματώδης, γι’ αυτό και μπορεί να θεωρηθεί προστάτης των «άσχημων» αλλά και των σκύλων, γιατί σε πολλές λαϊκές εικόνες παρουσιάζεται ως κυνοπρόσωπος.

20.    Δεν είναι τυχαίο πως ο Όσιος Νικηφόρος Χίου προέτρεπε τη φύτευση δέντρου στους πιστούς για τη συγχώνευση αμαρτιών.

Μια από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις του άρρηκτου δεσμού ανθρώπου – φύσης αποτελεί η έννοια της ηθικής ολοκλήρωσης μέσα από την επαφή με τη φύση. Ο Ασκητισμός, η παραίτηση από τα εγκόσμια, γίνεται με την επιστροφή του ανθρώπου στη φύση, όπου γίνεται εφικτή η προσήλωση στο Θείο με νηστεία και προσευχή. Είναι ο τελειότερος περίγυρος για ν' αφοσιωθεί κανείς ολότελα στη ζωή του πνεύματος. Ο νους απορρίπτει αυθόρμητα ότι περιττό και μάταιο σέρνει μαζί του.

Οργανωμένα μοναστηριακά συγκροτήματα υπάρχουν πολλά και τα παραδείγματα αγίων που μόνασαν πάμπολλα. Το Άγιον  Όρος αποτελεί ψυχής κατοικία και τόπο προσευχής. Είναι από τα σημαντικότερα τμήματα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Γης εξαιτίας της Εθνικής, Ιστορικής, Θεολογικής, Φιλολογικής και Καλλιτεχνικής τους αξίας.

Πόλος του ορθόδοξου μοναχικού βίου, της τέχνης και των γραμμάτων, το Άγιον Όρος υπήρξε κέντρο αναζωπύρωσης του εθνικού φρονήματος και καταφύγιο των Ελληνικών γραμμάτων.

Η φύση ως δημιούργημα το Κυρίου, αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για ενδελεχή ενδοσκόπηση. Εκεί, μακριά από την πολύβουη καθημερινότητα και τα δεσμά της, μπορεί να ελευθερωθεί το πνεύμα να αφουγκραστεί τη Δημιουργία, να αναστρέψει την πορεία του και να γυρίσει το χρόνο πριν από την αρχική παρακοή.

Να αναζητήσει τη γαλήνη και να τη βιώσει ως τα μύχια της ψυχής. Να ηρεμήσει το πνεύμα και το σώμα μακριά από εξωτερικές εξαρτήσεις, να αφεθεί στην πλάση ως μέρος αυτής, όπως αρχικά προνοήθηκε από τον Κύριο.

 Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και μέσα στους ξέφρενους ρυθμούς της ζωής που επιβάλλουν οι μεγαλουπόλεις, το πνεύμα αγαλλιάζει στην παραμικρή επαφή με τη φύση: ένα ηλιόλουστο πρωινό, μια βόλτα στο πάρκο, η μυρωδιά της φρεσκοποτισμένης γης. Ο άνθρωπος αναμοχλεύει τις μνήμες που βρίσκονται βαθιά χαραγμένες στην ψυχή και επιζητεί την εναρμόνιση με τη φύση. Συνειδητοποιεί τις πραγματικές διστάσεις της ύπαρξής του μέσα στο σύνολο του κόσμου που τον περιβάλλει, συναισθάνεται την ελαχιστότητά του και με δέος ατενίζει τη μεγαλοπρέπεια, τη θαυμαστή ισορροπία με την οποία λειτουργεί το Θείο Οικοδόμημα.

Σύμφωνα με όσα μας λέει ο Άγιος Πορφύριος: Η ομορφιά της φύσεως μας οδηγεί στη μεγάλη Αγάπη στον Χριστό.

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα από τις οποίες φθάνουμε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δίκαιους.

Η Θεϊκή δημιουργία  έχει παραδοθεί στα χέρια του ανθρώπου και του έχει δοθεί  αξιωματικά η ελευθερία να τη διαχειριστεί. Ας κρατήσουμε λοιπόν βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μας ως οδηγό στις πράξεις μας πως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε τη γη Παράδεισο αλλά μπορούμε να εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.              Γένεσις 1,1

2.              Γένεσις 2,15

3.              Γένεσις 2,16-17

4.              Γένεσις 9,6

5.              Γένεσις 6,18

6.              Γένεσις 9,17

7.              Ρωμ. 8,20

8.              Συμεών του Νέου Θεολόγου

9.              Λόγοι Ηθικοί Α΄, κεφ.2,sc122, 6.190

10.           Περιοδικό ΕΡΩ τεύχος 10^ο  Ιουλίου 2012

11.           Κεσελόπουλος Ανέστης καθ. Θεολ. Σχ. Α.Π.Θ.

12.           Παρούτογλου Αν. Πρωτοπρεσβύτερος Εκ/κός

13.           Ενοριακά Νέα (τεύχος 32^ο , Αυγούστου 2013,τεύχος 33^ο Σεπτεμβρίου 2013 ,τεύχος  34^ο   Οκτωβρίου 2013)

14.           Όσιος Πορφύριος-Βίος και Παραινέσεις Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

15.           http://bioi-agion.blogspot.gr

16.           http://aerostatiks.blogspot.gr

17.           http://giatroithsfyshs.blogspot.gr

18.           Παυλοπούλου Στ. Αρχιτέκτονας τοπίου Μsc.

19.           Λαμιακός Τύπος 4-6-2008, Ζαχαράκης Ιωαν. Θεολόγος

20.           Συναξάρι, Άγιοι, Αγρότες και Κτηνοτρόφοι (επιμ. Δρούγκα Ιωάν., Κωστάκου-Μαρίνη Αν.)