ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΦΑΡΡΑΙ ΑΧΑΪΑΣ

Το Φαρραί  Αχαΐας γιόρτασε με λαμπροτητα και μεγαοπρέπεια την εορτη των Εισοδίων της Θεοτόκου. 

     Την παραμονή στον Εσπερινό, αλλά και στη Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε την κυριώνυμο ημέρα,  πλήθος πιστών κατέκλεισε τον Ιερό Ναό να ζητήσει τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στις ιερές ακολουθίες έλαβαν μέρος ο εφημέριος του χωριού π. Θεόδωρος Παπαδόπουλος, ο πρώην εφημέριος και συνταξιούχος π. Αθανάσιος Παπανδρέου και Ιερείς ομόρων χωρίων. 

    Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ εκπροσώπησε ο Αρχιερατικός Επίτροπος Φαρρών π.  Δημήτριος Παπαγεωργίου. 

        Στις εορταστικές συμμετείχαν ο Δήμαρχος Ερυμάνθου κ. Αθανάσιος Καρπής, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Πρόεδρος και τα μέλη του Τοπικού Συμβουλίου, ο πρόερος του Εργατικού Κέντρου Πατρών κ. Ιωάννης Σουβαλιώτης και πλήθος πιστών. 

     Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας  έγινε και η καθιερωμένη Ιερά Λιτανεία της εικόνος των Εσοδείων προς ευλογίαν και αγιασμόν των κατοίκων και όλου του χωριού.

        Τον θείο λόγο κήρυξε ο εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Πρωτοπρεσβ. Δημήτριος Παπαγεωργίου και Αρχιερατιμκός Επίτροπος Φαρρών:   

     

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις...».

Η μεγάλη  θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος εορτάζεται σήμερα από την Εκκλησία μας.

 Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, οι γονείς της Θεοτόκου Ιωακείμ και Άννα ανήκαν στη μικρή εκείνη μερίδα των πιστών και ευσεβών Ιουδαίων (λείμμα), οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως την έλευση του Μεσσία. Οι γονείς της Θεοτόκου ζούσαν με την προσδοκία της τεκνογονίας, όμως δυστυχώς, ήταν άτεκνοι. Η ζωή τους κυλούσε με προσευχή, νηστεία και έντονη προσδοκία, ότι ο Θεός θα άκουγε τις ικεσίες και τις προσευχές τους.  

Πράγματι, ο Θεός άκουσε τις προσευχές τους και η ευσεβής και γηραιά Άννα γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, το οποίο ονόμασαν Μαριά, που σημαίνει Κυρία.

Όταν η Μαρία έγινε τριών ετών, οι ευσεβείς γονείς της αποφάσισαν να  πραγματοποιήσουν την υπόσχεσή τους προς το Θεό, να Του την προσφέρουν ως δώρο. Έτσι λοιπόν η Μαρία  οδηγήθηκε από τους γονείς της στο Ναό, οι οποίοι την παρέδωσαν στους ιερείς.

Με έκπληξη και θαυμασμό παρατήρησαν πως η μικρή Μαρία όχι μόνο δεν έφερε κάποια αντίσταση, όπως ήταν φυσικό, να αποχωριστεί τους γονείς της, αλλά με χαρά ακολούθησε τον σεβάσμιο ιερέα Ζαχαρία στο Ναό του Κυρίου.

Η παμπάλαια χριστιανική παράδοση αναφέρει πως ο γέρων Ζαχαρίας, κατά θεία έμπνευση, οδήγησε τη Μαρία στα Άγια των Αγίων, που δεν έμπαινε κανένας, παρά μόνο μια φορά το χρόνο ο αρχιερέας για να προσφέρει θυσία. Εκεί πέρασε δώδεκα ολόκληρα χρόνια η Παναγία μας, μένοντας αμόλυντη από την αμαρτία και προετοιμαζόμενη από το Θεό για το έργο της σωτηρίας του κόσμου, να γίνει Θεοτόκος. 

Το πρόσωπο της Παναγίας κατέχει αφ’ ενός μεν πρωταγωνιστικό ρόλο στο γεγονός της σωτηρίας μας, γιατί έγινε η νέα Εύα που έφερε τη λύτρωση, έτσι την ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αλλά και προβάλλεται ως πρότυπο της ζωής μας. Είναι η «μεσίτριά μας προς τον «φιλάνθρωπον Θεόν», είναι η προστασία μας με το χίλια ονόματα σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας και σ’ αυτήν τρέχουμε σε κάθε ανάγκη, σε κάθε κίνδυνο και συμφορά.

Είναι η μητέρα του Χριστού και η μάνα η δική μας, στην οποία έχομε το θάρρος και την ελπίδα μας.

Πολλά διδάγματα για την καθημερινή μας ζωή μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή της Παναγίας. Ας σταθούμε σε ένα από αυτά:

Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας πληροφορεί πως μέσα στα Άγια των Αγίων δεν είχε επαφή με τον έξω κόσμο. Πως όμως ζούσε; Πως τρεφόταν; Την υπηρετούσαν Άγγελοι και καθημερινώς της έφερναν φαγητό για τη βιολογική αυτή ανάγκη. Στην περίπτωση αυτή έχομε την πρακτική εφαρμογή του λόγου του Θεού ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και χωρίς το ψωμί, χωρίς φαγητό, αλλά με λόγο πνευματικό που βγαίνει από το στόμα του Θεού.

Εδώ βλέπομε  τη σχέση που πρέπει να έχει η υλική με την πνευματική τροφή. Και οι δύο είναι απαραίτητες για να τραφεί και το σώμα, αλλά και η ψυχή, αφού ο άνθρωπος είναι δισύνθετος. Την ανωτερότητα και την υπεροχή την κατέχει η πνευματική τροφή.

 Έχομε πολλά παραδείγματα ανθρώπων πίστεως και ιδίως ασκητών που έζησαν για πάρα πολλά χρόνια με ελάχιστη τροφή, με παρέμβαση του Θεού.

Αυτό θα μπορούσε να είναι και μια απάντηση, μια λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει η παγκόσμια οικονομική κρίση που μαστίζει και την πατρίδα μας, αλλά και άλλους λαούς. Μια κρίση η οποία εδράζεται στην απιστία, στην αθεΐα, στην αποστασία από το θέλημα του Θεού και στην αμετανοησία.

Με αποτέλεσμα πολλοί συνάνθρωποί μας να στερούνται ακόμη και την καθημερινή βασική τροφή και τα πλέον απαραίτητα προς το ζην. Ενώ κάποιοι άλλοι εκμεταλλεύονται και πλουτίζουν ασύστολα.

Από τη μια μεριά η ευμάρεια και η κατανάλωση και από την άλλη η λιμοκτονία. Αλλά χειρότερη για τον άνθρωπο είναι η πνευματική λιμοκτονία. Αν υπήρχε αγάπη, δεν θα πέθαινε κανένας.

Η κρίση είναι πρώτα απ’ όλα πνευματική και ηθική γιατί ο άνθρωπος ξέχασε το Θεό και θεοποίησε την ύλη. Έγινε αλαζόνας. Ξέχασε το συνάνθρωπο. Όλα για τον εαυτό του. Μακριά από το Θεό όλα  επιτρέπονται. 

Ξεχάσαμε την άσκηση, τον Ορθόδοξο και πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, τη Μεσογειακή διατροφή. Η άσκηση δεν είναι μόνο για τους μοναχούς.  Άσκηση είναι να είμαστε στη ζωή μας αυτάρκης και ολιγαρκείς. Αυτά που πετάγονται στα σκουπίδια από τον λεγόμενο «πολιτισμένο» Δυτικό κόσμο φτάνουν για να τραφούν οι πεινασμένοι όλου του κόσμου και να πεθαίνουν παιδιά στον 21^ο  αιώνα από την πείνα και την εξαθλίωση. 

Ο άνθρωπος οφείλει να επικεντρώνει την προσοχή και τη φροντίδα του στην πνευματική τροφή της ψυχής με μελέτη και εφαρμογή του θείου λόγου, με μυστηριακή ζωή, με συχνή και αδιάλειπτη προσευχή, με μετάνοια και εξομολόγηση, με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία και τότε δεν έχει να φοβηθούμε τίποτα στη ζωή του.

Πλημμυρισμένος από την αγάπη και έχοντας για πρότυπα τους αγίους της Εκκλησίας μας, δεν πράττει και δεν δέχεται την αδικία και την εκμετάλλευση. Συμπάσχει με τον αδελφό του και μοιράζεται τα πάντα μαζί του. Τί ζωή είναι αυτή να ζώ εγώ καλά και δίπλα μου να πάσχει ο αδελφός μου; Εξ  άλλου στη ζωή αυτή τίποτε δεν είναι δικό μας. Όλοι είμαστε απλοί διαχειριστές. Στο Θεό ανήκουν όλα. «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν...» ομολογούμε σε κάθε Θ. λειτουργία. Ας θυμόμαστε επίσης και την παραβολή του Άφρονος πλουσίου: «Άφρων, άφρων ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν, ά δε ητοίμασας τίνι έσται:»   

Στο ερώτημα –απορία πως θα τρεφόμαστε, πως θα ζήσουμε; την απάντηση την παίρνουμε από την Α.Γ. Ο Θεός στην Π.Δ. έδωσε το μάννα  στον Ισραηλιτικό λαό στην Αίγυπτο. Στον προφήτη Ηλία, του έστειλε φαγητό με το κοράκι. Στην Παναγία τροφή με τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Αλλά και στην Κ.Δ. ο ίδιος ο Χριστός τέλεσε το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων.

 Τα πάντα μπορεί να καταφέρει ο Θεός, φτάνει εμείς να συνεργαζόμαστε μαζί του και να έχουμε απόλυτη πίστη στην πρόνοιά Του. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού».  

Η ιστορία της πατρίδας μας είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα: Στην Τουρκοκρατία όλοι οι ξένοι λαοί μας είχαν καταδικάσει. Ποτέ δεν περίμεναν ότι θα γινόταν το θαύμα της απελευθέρωσης και ποτέ δεν  μας βοήθησαν. Οι πρόγονοί μας είχαν πίστη και το θαύμα έγινε.

Αλλά και πρόσφατα, το 1940, όταν μια αυτοκρατορία, όπως ήταν η Ιταλία, μας κήρυξε τον πόλεμο, όλοι περίμεναν ότι θα έκαναν περίπατο και σε μια βδομάδα θα έπιναν οι Ιταλοί καφέ στην Ακρόπολη, έτσι τουλάχιστον έλεγαν. Άλλος όμως ορίζει την ιστορία, άλλος είναι ο προνοητής και παρεμβαίνει όταν πρέπει.

Η Παναγία μας, ήταν η υπέρμαχος στρατηγός μας και θα είναι πάντοτε, όσο υπάρχουν πιστές ψυχές, ψυχές που θα ανάβουν το καντηλάκι της και θα επικαλούνται τη βοήθειά της.

Είναι η μάνα μας που αγαπάει τα παιδιά της, αλλά και πρεσβεύει στον Υιό της γι’ αυτά. Αμήν.